Δεν ξέρω τι σκέφτηκε η κυρία Παπαρήγα όταν διάβασε στην επιστολή του μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για «τον λεπτόσωμο και γυναικώδη Σπόρο τον οποίο ο Νέρων κατέστησε εκτομία και μετωνόμασε εις Σαββίνα» για να τον παντρευτεί. Υποθέτω ότι θα χαμογέλασε με κατανόηση αναλογιζόμενη σε τι καταστάσεις μπορεί να οδηγήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Ειδικά αν μιλάμε για περιόδους όπως αυτή της αυτοκρατορικής Ρώμης, που αγνοούσαν τον λενινισμό.

Εκεί πάντως που θα αντέδρασε με το γνωστό «για ποια με πέρασε;» είναι όταν διεπίστωσε ότι στην κατακλείδα τής εκ τριών χιλιάδων λέξεων επιστολής του ο σεβασμιότατος τής ζητάει να του επιτρέψει να «αντικρούσει καθηκόντως τον διακηρυσσόμενον υπό του Υμετέρου κομματικού σχηματισμού αθεϊσμόν». Ακόμη κι αν προσπέρασε τον χαρακτηρισμό «κομματικός σχηματισμός» που μάλλον υποτιμά το ένα και μοναδικό κόμμα, πώς να αφήσει ασχολίαστες εκείνες τις δύο παραγράφους στις οποίες ο μητροπολίτης του επινείου αποδεικνύει με συνοπτικές διαδικασίες ότι υπάρχει Θεός; Επικαλούμενος μάλιστα, χάριν οικονομίας, ένα χωρίο από τους «Ψαλμούς», τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, τον Χάιζενμπεργκ και τον Πλανκ.

Είμαι δε σίγουρος πως ένα «το παρατράβηξε ο γέρων» θα της ξέφυγε, όταν αντελήφθη πως ο επιστολογράφος την παροτρύνει να «επανεκτιμήσει τον αφελή αγνωστικισμό του κομματικού της μηχανισμού». Και καλά τον αγνωστικισμό. Εκείνο το «αφελής», τι το ήθελε;

Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αποκύημα της νοσηρής μου φαντασίας. Περιέχονται στην επιστολή που απέστειλε ο μητροπολίτης κ. Σεραφείμ στην «Εξοχωτάτη κυρία Παπαρρήγα» για να της προτείνει να συμμαχήσουν κατά του νομοσχεδίου περί ναρκωτικών, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, και σε δεύτερη κατά των υπολοίπων δαιμονικών δυνάμεων που επιβουλεύονται το Εθνος. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, επίσης, θεωρώ ότι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον επιστολογράφο πως, αν μη τι άλλο, κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει κάποια πνευματική υπόσταση στο τουρλουμπούκι που ενέχει θέση δημόσιου διαλόγου στα μέρη μας.

Επειδή μάλιστα διεπίστωσα ότι πολλοί απορούν πώς είναι δυνατόν ο υπερσυντηρητικός κ. Σεραφείμ να αναζητεί συμμάχους στην αντίπερα όχθη του πολιτικού φάσματος, οφείλω να επισημάνω και τη βαρύνουσα ιστορική σημασία της χειρονομίας. Παρακάμπτοντας τα υποπροϊόντα του κοινοβουλευτισμού, τις πολιτικές συγκρούσεις της μεταπολίτευσης, εκφράζει την ουσία του προβλήματος. Πως για μια ακόμη φορά στη μακραίωνη πορεία του το Εθνος έχει να διαλέξει ανάμεσα στον δυτικό κόσμο και το βυζαντινό τόξο. Και υπενθυμίζει στην κ. Παπαρήγα τον φυσικό της χώρο.

Τελευταία Νέα