Τα είδαμε όλα. Οπως ακριβώς είπε ότι τα είδε ο Παπανδρέου. Δεν τα είδε μόνος του. Ολοι μαζί τα είδαμε. Είδαμε μια δημοσιονομική κρίση να εξελίσσεται σε εθνική περιπέτεια. Βλέπουμε τώρα το βάραθρο της εσωτερικής υποτίμησης χωρίς να βλέπουμε πουθενά κλαδί να πιαστούμε.

Ολοι μαζί είδαμε ότι αυτό που βλέπαμε δεν υπήρχε. Τα λεφτά που κρατούσαμε στην εσωτερική τσέπη ήταν ξένα. Το διαβατήριο που είχαμε στην κωλότσεπη ήταν πλαστό, σφραγισμένο από ιστορικές και ανιστόρητες παραχαράξεις.

Η έξοδος από αυτές τις συλλογικές αυταπάτες δεν έχει ακόμη λάβει την οριστική πολιτική της έκφραση. Μέχρι στιγμής είχαμε σπασμωδικές εκδηλώσεις του σοκ. Τσαμπουκάδες, κραυγές και γιαούρτια. Δεν είχαμε εκλογές.

Μόνο στις εκλογές μιλούν όλοι. Επαγγελματίες της αγανάχτησης και μισθωτοί που δουλεύουν σε συνθήκες εξανδραποδισμού. Λαθροφάγοι της Ελβετίας και περιδεείς άνεργοι. Μόνο στις εκλογές θα ξέρουμε τι είδαν και τι έμαθαν όλοι στα συντρίμμια των παλαιών τους βεβαιοτήτων.

Λένε ότι οι επόμενες θα είναι εκλογές «λυτρωτικές». Το λένε σαν να καλούν στις κάλπες έναν λαό που δεν έχει τίποτε να πει, έναν λαό ανήλικο που έχει μόνο θυμό να ξεσπάσει.

Θυμωμένοι ή νηφάλιοι, θα είναι πάντως σαν να ψηφίζουμε για πρώτη φορά. Σαν να ξυπνάμε για να εξηγήσουμε έναν εφιάλτη. Χωρίς υψηλές προσδοκίες. Χωρίς αυταπάτες. Μόνο μ’ έναν μεγάλο φόβο: τα είδαμε όλα; Ή μήπως ακόμα δεν είδαμε τίποτα;

mtsintsinis@dolnet.gr