Το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου 2004 – φορώντας ένα βαρύ, «αγροτικό» μπουφάν – ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για πρώτη φορά επισήμως ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το Κιλελέρ. Ηταν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ. Ηταν ένα άλλο Κιλελέρ.

Το Κιλελέρ ήταν ακόμη η Μέκκα της αγωνιζόμενης αγροτιάς. Οι πισίνες του κάμπου δεν είχαν διαλάμψει στο google earth. Το δημόσιο χρέος ήταν μόλις 184 δισ. Το έλλειμμα δεν ξεπερνούσε το 2%. Ο Κίμων Κουλούρης ήταν ακόμη υφυπουργός.

Οκτώ χρόνια μετά, ο Παπανδρέου αναγκάζεται να εγκαταλείψει, μετά την πρωθυπουργία, και την ηγεσία του κόμματός του. Τι έφταιξε; Εφταιξε μήπως ότι ο ίδιος – όπως και οι περισσότεροι – νόμιζε ότι θα διοικούσε μια άλλη χώρα; Μια χώρα που είχε την πολυτέλεια, ενώ τα σπρεντ της είχαν πάρει φωτιά, να μοιράζει 1,2 δισ. ευρώ σε επίδομα αλληλεγγύης;

Εφταιξε μήπως ότι, ακόμη και όταν ο Παπανδρέου συνειδητοποίησε τον κίνδυνο μιας εθνικής καταστροφής, διατήρησε στην κυβέρνησή του στελέχη που αδυνατούσαν να χειραφετηθούν από τις ψευδαισθήσεις του ’80; Που πίστευαν και διακήρυτταν ότι οφείλουμε να… εκβιάζουμε τους δανειστές μας;

Μήπως έφταιξε η μοιραία εκείνη Δευτέρα που, περιστοιχιζόμενος από μια δράκα αυλικών, ο Παπανδρέου αποφάσισε το δημοψήφισμα; Μήπως έφταιξε ότι με την απόφαση αυτή έθεσε εν αμφιβόλω τη συμφωνία που ο ίδιος είχε αποσπάσει, εξωθώντας τους εταίρους να θέσουν με κάθε επισημότητα ζήτημα παραμονής της χώρας στο ευρώ;

Τι έφταιξε; Η συζήτηση θα αργήσει να ανοίξει. Είναι ωστόσο μια συζήτηση που έχει μεγάλη ανάγκη η χώρα που «ανακαλύψαμε» μετά το 2009 και πρωτίστως η παράταξη που την κυβέρνησε.

mtsintsinis@dolnet.gr