Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Εποχές κατάπτωσης και απαξίωσης. Δύουν μέσα στην οργή και οι πολιτικές οικογενειοκρατίες. Χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από την παρουσία τους, παρ’ όλη τη φθίνουσα πορεία τους. Είδαμε και πάθαμε ν’ απαλλαγούμε από τις βασιλικές οικογένειες των Γεωργίων και Κωνσταντίνων Α’ και Β’, και είχαμε ήδη πέσει στις συνονόματες πολιτικές τοιαύτες.

Ποια η σχέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ενδιάμεσα ο Αχιλλέας που ούτε Πάτροκλο θύμιζε) με τον Κωστάκη. Ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον Γιωργάκη. Ακόμα και τα ονόματα μικραίνουν. Και παλαιότερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Σοφοκλή. Και να ‘ταν μόνον αυτές; Η πολιτική οικογενειοκρατία καλά κρατεί, ανθεί και θάλλει παλαιόθεν έως σήμερον εν Ελλάδι. Οι οικογένειες Ράλλη, Μητσοτάκη, Κεφαλογιάννη, Βαρβιτσιώτη κ.ά. συνεχίζουν να προωθούν υιούς και θυγατέρες (κληρονομικώ δικαίω;), άλλους επιτυχημένους, άλλους όχι, στον πολιτικό στίβο. Και αν βασιλικές, επιχειρηματικές, βιομηχανικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές οικογένειες μεταβιβάζουν αυτοβούλως στέμματα, χρήμα, φήμη και δόξα στα βλαστάρια τους, δικαίωμά τους. Με ποιο δικαίωμα όμως και με ποιους τρόπους το κάνουν οι πολιτικές οικογένειες όταν υπεισέρχονται κανόνες, αξίες και θεσμοί Δημοκρατίας και όταν γνωρίζουν εξαρχής τις πνευματικές – πολιτικές ικανότητες ή μη των τέκνων τους; Σε καιρούς που πολιτική και πολιτικοί έχουν χάσει κάθε ηθική, αξιακή υπόσταση, χλευάζονται, λοιδορούνται καθημερινά, κανένα οικογενειακό όνομα δεν προσδίδει αίγλη. Αλλιώς μετριέται και αναγνωρίζεται η αξιοσύνη. Με πράξεις! Σοβαρές, συνετές και όχι με κούφια λόγια του αέρα.

Τελευταία Νέα