Πριν από μερικά χρόνια, στο Καρμέλ της Καλιφόρνιας, είδα ένα γκόλντεν ριτρίβερ να… πηγαίνει βόλτα έναν κύριο. Οταν ο άνδρας γύρισε, αναγνώρισα αμέσως στο πρόσωπό του τον Λίον Πανέτα, πρώην επιτελάρχη του προέδρου Κλίντον, σύντομα νέο διευθυντή της CIA και αργότερα υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ. Ενας από τους πιο ισχυρούς άνδρες του πλανήτη, και εντούτοις, στη μάχη μεταξύ ανθρώπου και σκύλου, ας πούμε απλώς πως θα του είχαν φανεί χρήσιμες μερικές ενισχύσεις.

Θυμήθηκα αυτή τη σκηνή καθώς διάβαζα το βιβλίο «Puppy diaries: raising a dog named Scout» («Ημερολόγιο ενός κουταβιού: μεγαλώνοντας έναν σκύλο ονόματι Σκάουτ») της Τζιλ Εϊμπραμσον. Η Τζιλ Εϊμπραμσον, η διευθύντρια των «New York Times», είναι μια ισχυρή δημοσιογράφος την οποία ελάχιστοι άνθρωποι θα τολμούσαν να υποτιμήσουν. Εχτισε την καριέρα της πάνω στην ερευνητική δημοσιογραφία και την ικανότητα, κατά δική της ομολογία, να προκαλεί φόβο τόσο στους συναδέλφους όσο και στις πηγές της. Και εντούτοις, όταν πρόκειται για σκυλιά, ομολογεί πως γίνεται κορόιδο χωρίς ελπίδα.

Τόσο, που καθώς πηγαίνει με τον σύζυγό της Χένρι να συναντήσουν τον νέο τους σκύλο, τον ακούει να την υποβιβάζει με συνοπτικές διαδικασίες, «αντικαθιστώντας με ως ηγέτιδα της αγέλης διότι δεν είμαι ούτε ήρεμη ούτε δυναμική».

Η συγγραφέας ομολογεί πως η αξιολόγηση του συζύγου της ήταν «σκληρή αλλά δίκαιη», δεδομένου τού πόσο φριχτά είχε κακομάθει τον πρώτο τους σκύλο, ένα Γουέστ Χάιλαντ τεριέ ονόματι Μπάντι, μαγειρεύοντας για αυτόν γκουρμέ γεύματα και συγχωρώντας του κάθε σκυλίσιο παράπτωμα.

Βασισμένο σε μια δημοφιλή διαδικτυακή στήλη που υπέγραφε η Εϊμπραμσον στους «NYT» από τον Ιούλιο του 2009 έως τον Μάιο του 2010, το «Ημερολόγιο ενός κουταβιού» εξιστορεί τον πρώτο χρόνο της συμβίωσής της με ένα πανέμορφο αλλά προβλέψιμα υπερκινητικό γκόλντεν ριτρίβερ. Αν και στον πυρήνα του το βιβλίο δεν είναι τόσο η ιστορία της Σκάουτ όσο ενός ζευγαριού που υποφέρει από το σύνδρομο της άδειας φωλιάς μετά την αναχώρηση των δύο μεγάλων πια παιδιών του.

Η αυλαία ανοίγει με την Τζιλ Εϊμπραμσον βυθισμένη σε βαθιά κατάθλιψη έπειτα από δύο τραυματικά συμβάντα: τον θάνατο του αγαπημένου της Μπάντι και ένα σχεδόν μοιραίο ατύχημα – ενόσω περπατούσε κοντά στην Τάιμς Σκουέαρ, η δημοσιογράφος χτυπήθηκε από φορτηγό, χρειάστηκε πολύμηνη αποκατάσταση. Εν μέσω αυτής της «σοβαρής κατάστασης μεσήλικης μελαγχολίας» φτάνει η Σκάουτ. Η τέλεια θεραπεία.

«Μια σκυλίσια εκδοχή της Βερόνικα Λέικ» που σου δημιουργεί συνεχώς την παρόρμηση «να καλύψεις το απαλό της κεφαλάκι με φιλιά» – και που, όπως όλα τα κουτάβια, μασάει παπούτσια και πόδια τραπεζιών, ουρεί πάνω στο κρεβάτι, πηδάει πάνω στους καλεσμένους και κλέβει φαγητό. Το ζευγάρι σκύβει πάνω από το τετράποδο παιδί με όλη τη νευρωτική προσοχή των νέων γονέων.

Ξεμωραίνονται, βασανίζονται, αλλάζουν το εργασιακό τους πρόγραμμα γιατί το κουτάβι «πρέπει να κοινωνικοποιηθεί». Πιστή στις ρίζες της ως ρεπόρτερ, η Εϊμπραμσον «ρουφάει» ό,τι μπορεί να βρει σχετικά με την εκπαίδευση σκύλων και συμβουλεύεται πολλούς ειδικούς (απαντούν όλοι στα τηλεφωνήματά της, λογικό). Το βιβλίο της δεν είναι χιουμοριστικό – αν και η πληθωρική Σκάουτ προκαλεί άφθονο γέλιο. Είναι γραμμένο με ευφυΐα και χάρη και δεν γίνεται ποτέ

γλυκερό. Είναι μια συναρπαστική ματιά στις ιδιωτικές ευαισθησίες μίας από τους ισχυρότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης παγκοσμίως.

O Τζον Γκρόγκαν είναι ο συγγραφέας

του βιβλίου «Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς» (Εκδόσεις Δρεπανιά), που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο