Τι κοινό έχει ο φημισμένος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι με τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες; Ο Ζακ Ντελόρ με τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ; Ο «γκουρού» του περίφημου Τρίτου Δρόμου, Αντονι Γκίντενς, με τον πρώην πρωθυπουργό της Φιλανδίας Μάτι Βανχάνεν; Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς με τον Γκι Φερχόφσταντ; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Απαντες όχι μόνον ενδιαφέρονται για τη διάσωση του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος – και του μέλλοντος της ευρωζώνης – αλλά αποφάσισαν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να το πετύχουν.

Μονάχα που η πρωτοβουλία για τη συνένωση όλων αυτών των διαφορετικών παραγόντων προήλθε από έναν άνθρωπο που δεν είναι ούτε πολιτικός ούτε ακαδημαϊκός. Αντιθέτως, είναι γνωστότερος στον επιχειρηματικό κόσμο, λόγω του επιτυχημένου fund που διαχειρίζεται, και στον κόσμο της τέχνης, λόγω της αγάπης του για την Τέχνη. Πρόκειται για τον Νίκολας Μπεργρούεν, 50 ετών, που προεδρεύει του ομώνυμου ιδρύματος – και το οποίο εγκαινίασε χθες στις Βρυξέλλες τις εργασίες του προγράμματος «Το μέλλον της Ευρώπης».

Οι προσωπικότητες που αναφέραμε πιο πάνω μετέχουν όλες – μαζί με πολλές ακόμη – στο συμβούλιο του προγράμματος και ήδη, στη βάση της συναίνεσης, έδωσαν τους πρώτους καρπούς της εργασίας τους: ένα σχέδιο 9 σημείων για τη βραχυπρόθεσμη, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη διάσωση των «17» της ευρωζώνης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης των «27». Οι συντάκτες του κειμένου, μάλιστα, προειδοποίησαν πως χωρίς την υιοθέτηση αυτού του πλάνου δεν θα ήταν έκπληξη η ευρωζώνη να οδηγηθεί σε διάλυση.

ΕΝΝΙΑ ΑΞΟΝΕΣ. Τα εννέα σημεία, τα οποία παρουσίασε εξ ονόματος του συμβουλίου ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου – και νυν επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο – Γκι Φερχόφσταντ, έχουν ως εξής:

1 Αμεση εφαρμογή των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου – αλλά και αύξηση των κεφαλαίων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Μάλιστα, μέχρι το 2012 θα πρέπει οι δυνατότητές του να έχουν οδηγήσει σε ένα πλήρες Ευρωπαϊκό Ταμείο.

2 Ανακεφαλαιοποίηση στο τραπεζικό σύστημα, όπου είναι απαραίτητο, περιλαμβανομένης της συμμετοχής ιδιωτών στο κόστος.

3 Νομισματική ενοποίηση και συντονισμένη οικονομική πολιτική – κάτι που προϋποθέτει ότι τα κράτη θα παραδώσουν μέρος της κυριαρχίας τους στο ευρωπαϊκό επίπεδο, το οποίο με τη σειρά του θα μπορεί να αντλεί κεφάλαια. Επίσης, θα πρέπει να αναπτυχθούν τα ευρωομόλογα – τα οποία όμως απαιτούν αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου ώστε να αποφευχθούν τα υπερβολικά ελλείμματα.

4 Καθιέρωση οργανωμένων μηχανισμών αναδιάρθρωσης χρέους, που θα καλύπτουν δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, εφόσον παρουσιαστεί η ανάγκη.

5 Η λιτότητα είναι απαραίτητη, αλλά από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να επιστρατευθούν οι αντίστοιχες μακροοικονομικές πολιτικές.

6 Ανάπτυξη και απασχόληση – πολιτικές σε αυτούς τους τομείς είναι απαραίτητες ώστε να μπορέσει η Ευρώπη να είναι ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο. Εδώ περιλαμβάνεται και η χρήση των κοινοτικών κονδυλίων στις χώρες της περιφέρειας. Χωρίς τέτοιες πολιτικές, εξάλλου, ο πειρασμός για εθνικές οικονομικές πολιτικές θα είναι πολύ μεγάλος.

7 Αντιμετώπιση της γήρανσης του πληθυσμού, με την προσαρμογή των ασφαλιστικών συστημάτων, ώστε να προστατευθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο.

8 Ενίσχυση της πολιτικής εμβάθυνσης, ώστε να αυξηθεί η γεωπολιτική επιρροή της Ευρώπης, που βαίνει μειούμενη.

9 Ενεργοποίηση των πολιτών – με πρώτο βήμα την ενίσχυση του Ευρωκοινοβουλίου.

Τελευταία Νέα