Αναζήτηση
Να ΄μαστε πάλι εδώ, Χρήστο, Παντελή και, βέβαια, Σταύρο. Πόσα χρόνια αυτή η συνάντηση του Σεπτεμβρίου. Πόσα χρόνια αυτή η κοινή πορεία; Κοντεύω να χάσω τον λογαριασμό. Αλλά αν ο Σεπτέμβριος του ΄09- όπως και οι προηγούμενοι- ανηφόριζε προς το τέλος του έτους με δύσκολα, μα σίγουρα ωστόσο, βήματα, ετούτος μας βρίσκει όλους φοβισμένους. Σχεδόν τρομοκρατημένους. Η χώρα βουλιάζει, όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο Παπανδρέου. Και το μέλλον, άδηλον.
Εχω έναν φίλο πανεπιστημιακό. Εξυπνος, καλοπροαίρετος, με δημοκρατικές αρχές, με αγώνες. Κάθε καλοκαίρι είμαστε μαζί, με πολύ καλή διάθεση, στον Μόλυβο. Εφέτος ήταν συνεχώς συννεφιασμένος. Και επειδή ό,τι αισθάνεται δεν το καταχωνιάζει μέσα του, αλλά το φωνάζει, το σαλπίζει στην παρέα, μας έψησε το ψάρι στα χείλη με τις κουβέντες του:
«Πρέπει να ξεχάσουμε, όσο γίνεται πιο γρήγορα, αυτά που ξέραμε. Εφτασε η ώρα που θα πληρωνόμαστε με… δηνάρια! Μη γελάτε! Η οικονομία μας πνίγεται. Τα λεφτά που πήραμε και θα πάρουμε είναι δανεικά. Πολύ γρήγορα οφείλουμε να τα δώσουμε πίσω. Με τοκογλυφικό τόκο.
Λένε μερικοί ανόητοι ότι μπορούμε να κηρύξουμε «στάση πληρωμών».
Να πούμε δηλαδή στους δανειστές μας «δεν έχουμε φράγκο». Αρα, ουκ αν λάβοις κ.λπ. Εντάξει. Το είπαμε και το κάναμε. Την άλλη μέρα όμως θα πρέπει να πληρώσουμε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις, να αγοράσουμε πετρέλαιο. Πού θα βρούμε τα λεφτά; Κανείς δεν θα μας δανείζει! Υπάρχουν πουθενά κορόιδα που δανείζουν μπαταχτσήδες; Εγώ δεν ξέρω ούτε ένα!».
Τέτοια μας έλεγε κάθε μέρα και μας μαύριζε την καρδιά. Και το βράδυ ερχόταν η τηλεόραση, με τόνο κραυγαλέο και σχεδόν… θριαμβευτικό, κι έριχνε την τελευταία χουφτίτσα χώμα πάνω στο… φέρετρο: «Τόσα χρωστάμε, είχαμε μεγάλη υστέρηση στα έσοδα, «ψηλώνει» ο κατώτερος συντελεστής του ΦΠΑ, «μαγειρεύονται» καινούργια μέτρα, χιλιάδες μαγαζιά κλείνουν, τον Οκτώβρη θα έχουμε νέο κύμα απολύσεων, οι τράπεζες δίνουν με το σταγονόμετρο δάνεια στις επιχειρήσεις, δεν πήγαμε καλά και στον τουρισμό, οι εργαζόμενοι δεν κρατιούνται, ο Δεκέμβριος θα είναι γεμάτος απεργίες»!
Να λέμε την αλήθεια: ο ελληνικός λαός είναι απελπισμένος. Οι δημοσκοπήσεις μιλάνε για ένα 98% του κόσμου «δυτικά της λύπης», αλλά τα πράγματα είναι χειρότερα. Εχουμε μπροστά μας ένα ψηλό βουνό, κάθετο, που πρέπει ν΄ ανεβούμε στην κορυφή του, ώστε ν΄ αρχίσουμε να κατηφορίζουμε από την άλλη πλευρά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Θα τα καταφέρνουμε; Ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο.
Μακάρι.
Είχα τόσα μαζεμένα μέσα μου που λησμόνησα να πω, απ΄ την αρχή, «καλώς σας βρήκα». «Καλώς σας βρήκα», λοιπόν.
