Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ είναι τα κέρδη τους, σε όλες τις εποχές, με όλες τις κυβερνήσεις και πολιτικές.

Τα τελευταία χρόνια όμως φτιάχνουν και την εικόνα τους και, εκτός από την τσέπη μας, έχουν μπει για καλά στην πολιτική.

Δεν είναι έτσι τυχαίες- διαχρονικά- οι παρεμβάσεις του ΣΕΒ (κυρίως με τον ίδιο πρόεδρο) τα πέντε τελευταία χρόνια.

Με τη νέα διακυβέρνηση (2005), η φωνή της βιομηχανίας βλέπει «σωστές τις επιλογές των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια», προβλέπει ότι «θα επιδράσουν θετικά στην οικονομική δραστηριότητα.

Δύο χρόνια αργότερα η βιομηχανία αλλάζει πρόσωπο, γίνεται Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών. Κάνει την αυτοκριτική της «για κρατικοδίαιτο και σε σημαντικό βαθμό παρασιτικό ελλαδικό καπιταλισμό».

Κλείνει το μάτι όμως και στην κοινωνία, αφού η επιχείρηση «ψηφίζεται καθημερινά από πελάτη τον πολίτη», αναζητεί όμως και το κέντρο στην αγορά αφού «η διαχωριστική γραμμή δεν είναι ανάμεσα στη Δεξιά και Αριστερά».

Ερχεται όμως το 2008, η αγορά αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις και επικαλείται «ιστορική εμπειρία» που διδάσκει ότι «το σύστημα δεν αυτοκαταργείται, δεν αυτοκαθάρεται».

Το 2009, λίγο πριν να δραπετεύσει ο Καραμανλής, η βιομηχανία διαπιστώνει ότι το πολιτικό κόστος είναι «το αναπόσπαστο τίμημα της Δημοκρατίας» και επίσης πως «το κομματικοποιημένο κράτος κατέληξε να κομματικοποιήσει τα κόμματα».

Αρχές του 2010 όμως η εταιρική κοινωνική ευθύνη (που εκπίπτει από τα κέρδη αλλά τα υπηρετεί) χαρακτηρίζεται αλληλεγγύη, για να μπαλώσει η σημερινή κυβέρνηση το έλλειμμα.

Και κάποιοι συνεχίζουν έτσι για τον δικό τους ρόλο.

ΥΓ: Και στην πολιτική.

Τελευταία Νέα