Η τουρκική επίθεση φιλίας (ακόμη κι αν είναι προς το παρόν σε επίπεδο ρητορικής) αποτελεί το μόνο, ίσως, ελπιδοφόρο μήνυμα των τελευταίων ημερών μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των spreads και της επερχόμενης- όπως όλα δείχνουν- προσφυγής της χώρας στον μηχανισμό στήριξης Ε.Ε. – ΔΝΤ.

Κανείς βέβαια δεν πρέπει να πιστέψει ότι η τουρκική πλευρά άλλαξε την πολιτική της απέναντι στην Ελλάδα και εγκατέλειψε τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο- εξάλλου τα τουρκικά F-16 πυκνώνουν τις προκλητικές υπερπτήσεις τους πάνω από τα ελληνικά νησιά. Ωστόσο θεωρώ πως είναι προς το συμφέρον της Αθήνας να ενθαρρύνει κάθε προσπάθεια της Αγκυρας να προσεγγίσει την Ελλάδα και να υπάρξει ένας θεσμοθετημένος δίαυλος ελληνοτουρκικής επικοινωνίας. Η τουρκική πρόταση για ενίσχυση της συνεργασίας των υπουργείων των δύο χωρών, που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε κοινά ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια υπό την προεδρία των δύο πρωθυπουργών, μόνο καλό μπορεί να κάνει για την ειρήνη στην περιοχή. Κι ας λένε- κάποιοι θερμοκέφαλοι- πως η στάση αυτή της Ελλάδας δίνει ώθηση σε έναν επικίνδυνο ελληνοτουρκικό διάλογο χωρίς ατζέντα και επίχρισμα δημοκρατικότητας στην Τουρκία. Η ουσία είναι να μην αφήσουμε με κανέναν τρόπο την Αγκυρα να απομακρυνθεί από την Ευρώπη και να διολισθήσει σε ένα πεδίο στρατιωτικού και γεωπολιτικού ανταγωνισμού που δίνει το πάνω χέρι στους στρατηγούς και ενδυναμώνει το μακρύ χέρι του βαθέος τουρκικού κράτους.