Ο πράσινος μπακάλης της Μυτιλήνης

Εδώ και πάνω από 40 χρόνια λειτουργεί το μπακάλικό του στην καρδιά της Μυτιλήνης και είναι σήμερα από τους ελάχιστους παραδοσιακούς παντοπώλες που έχουν μείνει στην πόλη.

O κ. Κώστας Αράπης, όμως, είναι μια από τις πιο γνωστές φιγούρες στη Μυτιλήνη κυρίως για την περιβαλλοντική του ευαισθησία, αφού καθημερινά φροντίζει για την καθαριότητα στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το μαγαζί του.

«Ο γιος μου με είχε βγάλει φωτογραφία με το κινητό του να μαζεύω τα σκουπίδια γύρω από τους κάδους και να συγκεντρώνω τις κούτες, την έδειξε στη γυναίκα μου και είχα γκρίνιες στο σπίτι. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί το κάνω αυτό, όμως αγαπώ την πόλη μου και θέλω να βοηθώ όπως μπορώ», λέει ο κ. Κώστας Αράπης.

Καθημερινά όταν κλείνει το μπακάλικό του στην οδό Ικτίνου στη Μυτιλήνη, αρχίζει την καθιερωμένη διαδρομή στη γύρω περιοχή για να μαζέψει όπου βρει σκουπίδια και να τα μεταφέρει σε κάδους. «Φροντίζω καθημερινά να πατάω το πεντάλ για να “φρενάρω” τους κάδους, για να μη μετακινούνται από τον αέρα, τα νερά της βροχής ή από ανθρώπους – επειδή τους βολεύει να τον πηγαίνουν παρακάτω. Επίσης αν τους έχουν γυρίσει με το καπάκι από την πλευρά του πεζοδρομίου, τους γυρίζω αντίστροφα για να μπορούν να ρίχνουν τα σκουπίδια. Όταν δω ολόκληρες κούτες πεταμένες έξω από τους κάδους, τις σπάω και τις τακτοποιώ σε πλάκες δίπλα από τον κάδο. Το γιατί δεν το φροντίζουν αυτό οι ίδιοι οι καταστηματάρχες, παρά δημιουργούν ολόκληρα βουνά με κούτες καταλαμβάνοντας χώρο, δεν το καταλαβαίνω», λέει. Μαζεύει με τα χέρια του ακόμη και σκόρπια σκουπίδια γύρω από τους κάδους και τα ρίχνει μέσα σε σακούλες. Όταν έχει αέρα, φροντίζει να τοποθετεί πάνω στους γεμισμένους με χαρτόκουτες κάδους ξύλινες παλέτες για να μην τις πάρει ο αέρας.

«Ο καθένας μπορεί»

«Αγαπώ την πόλη μου και δεν μ΄ αρέσει αυτή η ακαταστασία, αυτή η βρωμιά. Έχω πελάτες από Θεσσαλονίκη, Βόλο, Κρήτη, που έρχονται στο νησί και μου λένε ότι απ΄ όπου περάσουν βλέπουν βρωμιά. Αυτό δεν μου αρέσει. Γιατί να μη φροντίσουμε όλοι μας, ο καθένας όπως μπορεί, να είναι καθαρή η πόλη;», λέει χαρακτηριστικά. «Αντί να πάω στο σπίτι μου να φάω στις 2 το μεσημέρι, όταν κλείνω το μαγαζί, ξεκινώ όλη αυτή τη διαδρομή στη γειτονιά για την καθαριότητα και πηγαίνω 4.30 το απόγευμα στο σπίτι μου. Χθες πήγα 5.30 το απόγευμα. Δεν γιατρεύεται αυτή η κούραση, όμως αισθάνομαι ότι αν εγώ δεν κάνω κάτι οι κάδοι θα ξεχειλίσουν από σκουπίδια».

Την περασμένη Κυριακή, πάντως, παρά την αρχική γκρίνια η οικογένειά του τον καμάρωσε να τον βραβεύει ο δήμαρχος της πόλης στην ετήσια εκδήλωση κοπής της πίτας του δήμου, γι΄ αυτή την περιβαλλοντική του ευαισθησία και τον παρουσίασε σαν ένα φωτεινό παράδειγμα της πόλης.

Ήταν ίσως η μόνη στιγμή που αντιλήφθηκαν και την αξία αυτής της προσφοράς που άλλοι θα απαξίωναν. Και ο ίδιος είδε την εκδήλωση αυτή σαν μια ηθική αναγνώριση των κόπων του τόσα χρόνια τώρα.