«Τη στιγμή που ο Νιλ Άρμστρονγκ πήγε να πατήσει το πόδι του στη Σελήνη, ξαφνικά το τράβηξε πίσω! Παγώσαμε. Γίνεται κι ένα ξαφνικό μπλακάουτ, σβήνει η τηλεόραση… “Πάει! Αυτό ήταν”, αναφωνήσαμε… Ο αρχιλογιστής μου είχε ήδη πεταχτεί όρθιος, λέγοντας περίλυπος: “Πάω κάτω να ετοιμάσω τα τσεκ…».


Δύο λεπτά μόνο κράτησε εκείνο το αναπάντεχο μπλακάουτ, αλλά ήταν αρκετό για να κάνει την καρδιά του κ. Αλέξανδρου Ταμπουρά να πάει στην Κούλουρη. Μόλις η εικόνα ξανάρθε, τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου 1969, ο ενθουσιασμός επέστρεψε στα πρόσωπα όλων εκείνων που είχαν στριμωχθεί στο γραφείο της οδού Όθωνος, για να παρακολουθήσουν την ιστορική στιγμή του ανθρώπου που πάτησε στο φεγγάρι.

Λίγα 24ωρα νωρίτερα, ένας εγκάρδιος φίλος του κ. Ταμπουρά είχε επισκεφθεί το στρατηγείο της ΝΑSΑ στο Χιούστον. Στην τσάντα του κρατούσε έναν ερμητικά κλειστό φάκελο που περιείχε ένα εξασέλιδο κείμενο, πλαισιωμένο από δερμάτινο εξώφυλλο. Είχε γραφτεί μυστικά, στα ελληνικά και τα αγγλικά. Κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή του και έπρεπε να παραδοθεί διακριτικά, χέρι με χέρι. Αυτό θα γινόταν μόλις άναβαν οι προωθητικές μηχανές του πυραύλου «Απόλλων». Το περιεχόμενό του αναφερόταν σε εξωγήινους, άγνωστους κόσμους, και πειρατείες στο σκοτεινό Διάστημα!

Καθώς η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και οι τρεις αστροναύτες προσδένονταν στη σεληνάκατο, ο ειδικός απεσταλμένος- ήταν ο δημοσιογράφος Φρέντυ Γερμανόςμπαίνει στο Κέντρο Ελέγχου και βγάζει από την τσάντα του τον φάκελο. Μόλις είπε τα πρώτα λόγια, όλοι γούρλωσαν τα μάτια τους… «Κύριοι, με ιδιαίτερη χαρά σας ανακοινώνω ότι η μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρεία στην Ελλάδα, η Οργάνωσις Ταμπουρά που ελέγχει τις εταιρείες Ασπίς Πρόνοια και Ιnteramerican, ανέλαβε την πρωτοβουλία να ασφαλίσει τη ζωή των τριών αστροναυτών του διαστημοπλοίου “Απόλλων” έναντι του ποσού των 30.000 δολαρίων… Εύχομαι κάθε επιτυχία στην ιστορική αποστολή που αναλάβατε να φέρετε εις πέρας».

Μυστικό μέχρι την εκτόξευση

Δεν γινόταν αλλιώς, «έπρεπε να το κρατήσουμε μυστικό μέχρι την τελευταία στιγμή. Διαφορετικά, αν μαθευόταν ότι είχα συντάξει το πρώτο αστρασφαλιστήριο στον κόσμο, κάποια άλλη εταιρεία στο εξωτερικό θα προσπαθούσε να κάνει το ίδιο», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο κ. Αλέξανδρος Ταμπουράς. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε και ο πρωτοπόρος Έλληνας ασφαλιστής συμπλήρωσε φέτος τα 97 του χρόνια. Θυμάται με κρυστάλλινη διαύγεια όλα όσα είχαν προηγηθεί της θρυλικής εκτόξευσης. Όπως επίσης και τις ευχαριστήριες επιστολές που έλαβε από τους αστροναύτες μόλις επέστρεψαν με ασφάλεια στη Γη.

Μάλιστα, ακόμη και σήμερα γελά όταν θυμάται το γράμμα που του είχε στείλει ένας από την παρέα των τριών, ο Μπαζ Όλντριν, ο οποίος «αφού με ευχαριστούσε πολύ διά την εμπιστοσύνην την οποία εκδήλωσα εκδίδοντας υπέρ του το πρώτο αστρασφαλιστήριο», κατέληγε λέγοντας: «Είμαι πάρα πολύ ευτυχής που δεν χρειάστηκε να καταβάλετε αποζημίωση στην περίπτωσίν μου». Οι αστροναύτες, λέει ο κ. Αλ. Ταμπουράς, δεν είχαν ιδέα ότι τους είχα ασφαλίσει προς 10.000 δολάρια τον καθένα- 300.000 δραχμές την εποχή εκείνη. Το έμαθαν όταν επέστρεψαν. Και αν κρίνω από τον θερμό εναγκαλισμό και τα ευχαριστήρια λόγια του Νιλ Άρμστρονγκ, που τον συνάντησα στα γραφεία της εταιρείας μας λίγα χρόνια μετά την αποστολή, ήταν μια πράξη που τους χαροποίησε ιδιαίτερα.

Εξωγήινη απειλή

Και ευτυχώς που επέστρεψαν! Γιατί σήμερα μπορεί να ακούγεται παράδοξα γλαφυρό, αλλά το αστρασφαλιστήριο που είχε συντάξει ο κ. Αλ. Ταμπουράς προέβλεπε την αποζημίωση των οικογενειών των αστροναυτών όχι μόνο στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά και εκείνοι έχαναν τη ζωή τους αλλά και στο ακραίο ενδεχόμενο που θα δέχονταν επίθεση από εξωγήινα όντα! «Έπρεπε να λάβω υπ΄ όψιν μου και αυτή την περίπτωση, βλέπετε! Βέβαια εκείνη την εποχή, που οι γνώσεις μας για το Διάστημα ήταν λιγοστές, αρκετοί επιστήμονες υποστήριζαν ότι στο φεγγάρι δεν υπάρχει ζωή. Από την άλλη όμως πλευρά, κανείς δεν ήξερε τι υπήρχε πάνω στη Σελήνη. Ήταν ένα ουράνιο σώμα άγνωστο για εμάς και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν με θέρμη ότι είχαν συναντήσει ανθρωπόμορφα όντα που ήταν εξωγήινοι».

Έτσι λοιπόν, ο Έλληνας ασφαλιστής κάθησε μόνος του στο γραφείο και συνέταξε ολόκληρο το αστρασφαλιστήριο χωρίς να ρωτήσει και χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν από τους συνεργάτες του. Ήταν μια πρωτοβουλία που δεν είχε προηγούμενο, αλλά ο ίδιος είχε ήδη καταλάβει πώς ό,τι και αν συνέβαινε σε αυτό το ταξίδι, σύντομα θα ακολουθούσε ένα άλλο. Ένας νέος δρόμος άνοιγε για τις ασφάλειες ζωής. Το νερό είχε αρχίσει να κυλάει στο αυλάκι και η εποχή που ο άνθρωπος ετοιμαζόταν να γνωρίσει νέους κόσμους είχε αρχίσει.

Ο τελευταίος όρος

Ο ίδιος, όταν ήταν μικρό παιδί, δεν ήθελε να γίνει ασφαλιστής. Ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, γιατί όπως λέει στα «ΝΕΑ» έγραφε καλές εκθέσεις στο σχολείο, «είχα μια έφεση να περιγράφω πράγματα και καταστάσεις». Το αστρασφαλιστήριο ήταν η πιο παράτολμη πράξη που έκανε. Θα τον μάθαινε ολόκληρος ο κόσμος. Θα προσέδιδε μια άλλη άγνωστη έως τότε διάσταση στον κόσμο των ασφαλίσεων. Θα ήταν καλό και για την Ελλάδα. Ήταν όμως και ρομαντικός εκτός από έξυπνος επιχειρηματίας. Στην τελευταία πινελιά που πρόσθεσε στο συμβόλαιο έλεγε ότι η αποζημίωση δεν θα ίσχυε στην περίπτωση που οι τρεις αστροναύτες έμεναν με δική τους θέληση στο Διάστημα. Ίσως να έβρισκαν έναν κόσμο διαφορετικό, καλύτερο από τον δικό μας, «και να μαγεύονταν από αυτόν». Ήθελε να γυρίσουν πίσω, να ανταμείψουν με την εμπειρία τους όλους που τους εύχονταν να πετύχουν.

«Μπορεί να ήταν έτσι όπως λέτε, αλλά όχι και να έβρισκαν να μείνουν κάπου καλύτερα από εδώ και να τους πληρώναμε και από πάνω! Θα πήγαινε πολύ! Δεν συμφωνείτε;».

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η 16η Ιουλίου 1969 ήταν η μεγαλύτερη μέρα στην επαγγελματική σταδιοδρομία του 97χρονου σήμερα ασφαλιστή

«Ευτυχώς, δεν το σκέφτηκαν οι Lloyds»


«ΟΙ LLΟΥDS είχαν ασφαλίσει στις αρχές του 20ού αιώνα τις γάμπες μιας περίφημης Γαλλίδας χορεύτριας! Είχε τόσο όμορφα πόδια που όλο το Παρίσι συνωστιζόταν για να τα καμαρώσει εκεί όπου τραγουδούσε. Εκείνη την εποχή, δεν ήταν και ό,τι ευκολότερο να δει κανείς τις γάμπες μιας κυρίας! Μην κρίνετε από σήμερα… Έτσι λοιπόν, αφού ο περίφημος αυτός οργανισμός ασφάλιζε τα πιο περίεργα πράγματα, είχα μέχρι την τελευταία στιγμή αγωνία μήπως προλάβουν και ασφαλίσουν πρώτοι αυτοί τους αστροναύτες. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν τους είχε περάσει καν από το μυαλό! Ειλικρινά, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι δεν είχαν σκεφθεί να κάνουν κάτι τέτοιο. Εν τέλει με συνεχάρησαν για την ιδέα που είχα…».

Ήταν μια ιδέα που γεννήθηκε ξαφνικά, μερικές εβδομάδες προτού αρχίσει η παράτολμη αποστολή, σε ένα χωριό έξω από το Λονδίνο. Ο κ. Αλ. Ταμπουράς, είχε βρεθεί εκεί για δουλειές. Το βλέμμα του αιχμαλώτισε ένα άρθρο που υπήρχε στην πρωινή εφημερίδα. «Έγραφε ότι οι Αμερικανοί ετοιμάζονταν να στείλουν ανθρώπους στο φεγγάρι.

Ήταν ένα παράτολμο εγχείρημα και κανείς δεν μπορούσε να προεξοφλήσει την κατάληξη που θα είχε». Ο κ. Αλέξανδρος Ταμπουράς άφησε την εφημερίδα και χαμογέλασε. Λίγο καιρό αργότερα, στις εφημερίδες του εξωτερικού γράφτηκαν περισσότερα απο 2.000 δημοσιεύματα για την πρωτοβουλία που είχε αναλάβει.

Τελευταία Νέα