ΔΡΟΜΟΙ

Για τη νύχτα…

… από την οποία προερχόμαστε, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Γι΄ αυτό διστάζουμε, φοβόμαστε να τη σκεφτόμαστε. Ο φόβος είναι αυτό που νιώθει ο άνθρωπος όποτε στοχάζεται εκείνο που ήταν προτού ακόμη το σώμα του ρίξει τη σκιά του στον κόσμο.

Κανείς μας…

… δεν μπορεί να θυμηθεί εκείνο το πρώτο κλάμα που βγήκε από τα χείλια του όταν ξεπρόβαλε από την αρχική νύχτα της μήτρας. Ο Ζιλ ντε Μετρ, όμως, επιχείρησε να το καταγράψει: σε ένα ντοκιμαντέρ απαθανάτισε τις τελευταίες μέρες, τα τελευταία λεπτά, τα τελευταία δευτερόλεπτα που χωρίζουν ένα μωρό από τον εξωτερικό κόσμο, μέχρι εκείνο το περίφημο πρώτο κλάμα του. Δέκα γυναίκες που ζουν στις τέσσερις άκρες της γης, από τη Βόρεια Αμερική μέχρι την Αμαζονία και από το Μεξικό και τη Γαλλία μέχρι τη σιβηρική στέπα, την αφρικανική έρημο και την Ασία. Δέκα διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο άνθρωπος βλέπει το πρώτο φως της ζωής, από τους πιο σύγχρονους μέχρι τους πιο αρχέγονους. Δέκα διαφορετικά τελετουργικά από κάθε χώρα, θυσίες, προσευχές, προσφορές στους θεούς. Δέκα διαφορετικές κραυγές πόνου και ανακούφισης μέχρι εκείνο το πρώτο κλάμα που αναγγέλλει τον αποχωρισμό από τον κόσμο της νύχτας.

Το ντοκιμαντέρ…

… σπάει ταμεία στη Γαλλία. Δεν είναι μια από εκείνες τις συνηθισμένες ταινίες για την εγκυμοσύνη ή για τη μητρότητα. Δείχνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο άνθρωπος βλέπει το πρώτο φως. Απορεί κανείς πώς ένας κινηματογραφιστής βρήκε το θάρρος να εισχωρήσει σε κάτι τόσο αποκλειστικά γυναικείο. «Αναζητούσα κάποιες γυναίκες που θα μπορούσαν να μιλήσουν για τη στιγμή της γέννησης», εξηγεί ο Ζιλ ντε Μετρ. «Σε κάθε τοκετό υπάρχει μια ιστορία, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να βρω γυναίκες που να ήταν σε θέση να μιλήσουν γι΄ αυτό που ζούσαν. Απλώς το ζούσαν κι αυτό ήταν όλο. Ίσως αυτό ακριβώς αναζητούσα. Οι γυναίκες ξεχνούσαν πως κάποιος τις κινηματογραφούσε και απλώς αφήνονταν σε αυτό που τους συνέβαινε. Η στιγμή της γέννησης μάς αγγίζει άμεσα και μαζί με τη στιγμή του θανάτου είναι ίσως από τα λίγα πράγματα που οι άνθρωποι έχουν κοινά σε όλον τον κόσμο».

Ο συγγραφέας…

… Πασκάλ Κινιάρ γράφει στο βιβλίο του «Η σεξουαλική νύχτα»: «Μια εικόνα λείπει από την ψυχή. Ονομάζουμε αυτή την απούσα εικόνα “προέλευση”. Πίσω από την εικόνα που λείπει, υπάρχει κάτι ακόμη: η νύχτα… Υπάρχει ένας κόσμος θεϊκός και βίαιος πίσω από τον κόσμο των ανθρώπων, ένας κόσμος που στοιχειώνει όλες τις ζωές». Αυτός ο κόσμος είναι κάτι σαν ένα όνειρο, σαν ένας αντικατοπτρισμός. Από τη στιγμή που θα αντηχήσει το πρώτο κλάμα του ανθρώπου, δεν μπορεί πια να επιστρέψει σε αυτόν. Δεν μπορεί ούτε να τον επισκεφτεί ούτε να κατοικήσει ξανά σε αυτόν.