Η πιο επικίνδυνη…

… περιοχή του κόσμου είναι το λεγόμενο «σουνιτικό τρίγωνο» του Ιράκ. Με το Τικρίτ, τη Βαγδάτη και το Ράμαντι στις τρεις γωνίες του, έχει γίνει ο τάφος εκατοντάδων Αμερικανών στρατιωτών. Παρά τις απώλειες που μετρούν καθημερινά, όμως, οι άνδρες του αμερικανικού στρατού είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν. Για πόσο; «Όσο χρειαστεί» λένε στον Μάρτιν Φλέτσερ, δημοσιογράφο των «Τάιμς» του Λονδίνου, ο οποίος τους επισκέφθηκε. «Όσο χρειαστεί, μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστολή».

«Έχω δίπλα μου…

… εφέδρους αστυνομικούς, πυροσβέστες και φοιτητές», γράφει ο Φλέτσερ (φωτό). «Άφησαν πίσω δουλειές και οικογένειες. Κάποιοι μάλιστα ήρθαν για δεύτερη ή τρίτη φορά. Όλοι τους έχουν φίλους που σκοτώθηκαν. Ο επικεφαλής τους, ο 34χρονος λοχαγός Μάικλ Γουέστον, αποφοίτησε από το Χάρβαρντ και εργάζεται στην ομοσπονδιακή αστυνομική υπηρεσία για την εφαρμογή της νομοθεσίας που σχετίζεται με τα ναρκωτικά. Όταν αποφάσισε να έρθει δεύτερη φορά στο Ιράκ χώρισε με τη σύζυγό του, γιατί εκείνη είχε αγανακτήσει. Περίμενα να τους βρω όλους σε κακή κατάσταση, να έχουν αρρωστήσει από τα όσα βιώνουν· όμως έκανα λάθος. Ο αμερικανικός λαός μπορεί μεν να θέλει να γυρίσουν πίσω οι στρατιώτες του, όμως οι περισσότεροι απ΄ όσους συνάντησα θέλουν να μείνουν και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. «Αν φύγουμε τώρα, όλα όσα καταφέραμε δεν θα έχουν κανένα νόημα», λέει ο Έρικ Μίλερ, 33 ετών. Ο Μίλερ ήρθε από τη Βαλτιμόρη και είναι μηχανικός. Το πρώτο του παιδί γεννήθηκε τρεις μήνες πριν φύγει για το Ιράκ. «Όλοι θέλουν να μείνουν εδώ. Όλοι θέλουν να ολοκληρωθεί αυτή η αποστολή».

Στο στρατόπεδο…

… του Ράμαντι, συνεχίζει ο Βρετανός δημοσιογράφος, με περιμένει άλλη μία έκπληξη. Αντίθετα από ό,τι γνωρίζω, ανώτατοι αξιωματικοί με ενημερώνουν πως η Αλ Κάιντα το ΄χει βάλει στα πόδια και πως ο στρατός κερδίζει τη μάχη στο προπύργιο των ανταρτών. Εκείνη τη νύχτα με μεταφέρουν με ένα στρατιωτικό όχημα Χάμβι στο βόρειο άκρο του στρατοπέδου «Βlue Diamond». Όμως καθ΄ οδόν το αυτοκίνητο χαλάει. Είμαστε εύκολη λεία, λέει νευρικά στον ασύρματο ένας συνεπιβάτης μου. Σύντομα καταφθάνει ένα άλλο Χάμβι και μας μεταφέρει στο στρατόπεδο. Δειπνούμε με φιλέτο μοσχάρι, μηλόπιτες και έχουμε μπροστά μας ένα βουνό από παγωτό! Είναι ένας στρατός που περνά δύσκολες ώρες, αλλά τρέφεται καλά.

Ο δημοσιογράφος…

… δεν συνάντησε τους κατοίκους του Ράμαντι. Έμαθε όμως αρκετά για τον αμερικανικό στρατό. Είναι ένα τεράστιο, ογκώδες, γραφειοκρατικό τέρας. Και καμιά φορά δίνει την εντύπωση πως έχει 50 υποστηρικτικές θέσεις για κάθε στρατιώτη που πολεμά στην πρώτη γραμμή. Όμως, παρά τα Αμπού Γράιμπ και τις Χαντίτα αυτού του πολέμου- περιστατικά δηλαδή για τα οποία επικρίθηκε δριμύτατα- οι περισσότεροι στρατιώτες του είναι καλοί, γενναίοι άνδρες και γυναίκες που αντέχουν σε δύσκολες συνθήκες και πιστεύουν στην αποστολή τους. «Εδώ είναι η θέση μου», λέει ο λοχαγός Σιν ΜακΦάρλαντ. «Θέλω να πάω διακοπές με την οικογένειά μου στις Ηνωμένες Πολιτείες και να μην ανησυχώ για το ενδεχόμενο να πλήξουν τρομοκράτες την Αμερική».