Τότε, τώρα κι αύριο…
Τότε έπαιζαν μπάλα και την Πρωτοχρονιά. Τώρα απολαμβάνουν τις διακοπές τους. Τότε οι φίλαθλοι δεν κάθονταν απέναντι. Ήταν όλοι μαζί, ανακατεμένοι.
Αγαπούσαν τις ομάδες τους το ίδιο και περισσότερο ίσως, αλλά δεν είχαν μίσος. Τότε έπαιρναν το λεωφορείο ή έφευγαν με τα πόδια από τις γειτονιές για να πάνε στο γήπεδο. Τώρα έχουν πολυτελή αυτοκίνητα και τα παρκάρουν έξω από τους «επισήμους»… Το 2004 μάς θύμισε το «τότε», αλλά δυστυχώς, μέσα σε δύο χρόνια η επιτυχία της Εθνικής πετάχτηκε στα σκουπίδια. Το «τώρα» εξανέμισε σχεδόν τα πάντα. Εφήμερες επιτυχίες, εφήμεροι άσοι…
«Κάποια, κάπου, κάποτε (έγραψε ο Λευτέρης Χαψιάδης) ήταν η ζωή μου».
Αυτή η Εθνική λοιπόν υπήρξε η ζωή μας, η περηφάνια μας. Για έναν μήνα και λίγες ώρες.
Τώρα αυτή η λάμψη χάθηκε.
Στο εγχώριο πρωτάθλημα εξακολουθούν να υπάρχουν τα ίδια συμπτώματα σήψης του πρόσφατου παρελθόντος.
Απολύονται προπονητές που είναι πρώτοι στη βαθμολογία, αλλά δεν αρέσουν στον αφέντη και στους υποτακτικούς του.
Αγοράζονται ξένοι «άσοι», μόνο και μόνο επειδή είναι συνώνυμοι του πραγματικού Βραζιλιάνου σούπερ άσου Κακά! Αναμένεται να αγοραστούν και οι συνώνυμοι του Ροναλντίνιο, του Ρονάλντο και γιατί όχι, του Πελέ και του Μαραντόνα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο του 2007 θα έχει απ΄ όλα: απατεώνες, λαμόγια, κατευθυνόμενους, τσάτσους, αλαζόνες, αριβίστες, τυχάρπαστους. Δεν θα έχει άξιους, αναγνωρισμένους, αγαπητούς στο κοινό, ικανούς, έντιμους και κυρίως…
Έλληνες!
Η Σούπερ Λίγκα, στην πλειονότητά της, δεν είναι Βραζιλία. Φαβέλα είναι.
Ρακοσυλλέκτης της ποδοσφαιρικής υφηλίου.
