ΠΡΟΣΠΑΘΩ από καιρό να βλέπω τα πράγματα από κάποια απόσταση. Έτσι λοιπόν για την οικονομία αρκετές φορές επαίνεσα, με μέτρο, την πολιτική Αλογοσκούφη. Και νομίζω τώρα, όπως τα πράγματα εξελίχθηκαν, ότι μάλλον είχα δίκιο σε αρκετά σημεία. Βέβαια δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλες πολιτικές, τα λόγια μόνο θα ηχούσαν διαφορετικά. Ποιος σώφρων πολιτικός θα ακολουθούσε άλλο δρόμο είτε το ένα είτε το άλλο κόμμα κυβερνούσε; Αυτό όμως δεν είναι όλη η ιστορία. Ο «διάλογος», ιδίως ανάμεσα στα κόμματα, μπορεί να προκαλούσε θυμηδία και συχνά μελαγχολία καθώς ποτέ δεν έφτασε να αγγίξει την ουσία του οικονομικού προβλήματος, όπου και όπως αν διαμείβονταν οι αντιπαραθέσεις. Αφήστε που οι υπεύθυνοι των κομμάτων για την κριτική της οικονομικής πολιτικής δεν έδειχναν να έχουν εκείνη τη γνώση για τον τρόπο λειτουργίας μιας σύγχρονης οικονομίας. Έτσι ώστε πολλοί ακόμη απορούμε πώς η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αξιοποιεί την παρουσία σπουδαίων στελεχών με γνώση του παγκόσμιου περιβάλλοντος. Για να διαμορφώσουν έναν άλλο συνετό, καλοδεμένο οικονομικό αντίλογο. Προτίμησαν τον θορυβώδη λόγο ανεπαρκών «δικολάβων» παρά καταξιωμένων επιστημόνων. Τον Πολεμαρχάκη θα θεωρούσε οποιοδήποτε μεγάλο ευρωπαϊκό κόμμα μέγα απόκτημα, πλεονέκτημα ανεξαγόραστο. Να επαναλάβω κι εγώ την οδυνηρή απορία του στοχαστικού αναλυτή με τον καίριο λόγο, του Λακόπουλου, «γιατί τον κρύβετε»; Σπαταλάτε ανεπανάληπτες ευκαιρίες.

Πριν από λίγες ήμερες το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ μας κατέταξε στην προτελευταία σειρά των 25 χωρών για τους στόχους της Λισαβώνας. Κάτι όμως χειρότερο. Σε άλλη εκτίμηση για την πρόοδο των ευρυζωνικών δικτύων, η χώρα μας ανάμεσα στις 25, είναι 25η! Ο ΟΤΕ βλέπετε μας πάει με τα δικά του μέτρα. Αυτά της καθυστέρησης και της συντεχνίας. Το ίδιο και με τις «συζητήσεις» για την Παιδεία. Ενώ ούτε όσα λίγα αυτονόητα περιλαμβάνει η Έκθεση Βερέμη δεν τόλμησαν να αποδεχθούν ούτε αυτοί ούτε εκείνοι, τα κατάφεραν και τα δύο κόμματα και μετακύλησαν την ουσία του εκπαιδευτικού προβλήματος στο Σύνταγμα. Με το 16 ή χωρίς αυτό θα ανοίξει ο δρόμος για τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας; Όσοι στα δύο κόμματα συζητούν για ιδιωτικά μη κρατικά πανεπιστήμια δεν έχουν και πολλά στο μυαλό τους. Τα γνωστά μη κρατικά πανεπιστήμια του κόσμου είναι προϊόντα μεγάλου χρόνου, δημόσιας συνείδησης και πολλών σωρευμένων πόρων από ανεξάρτητες πηγές. Πόσες οι δυνατότητες στην ελληνική περίπτωση για να εξασφαλισθεί η σύμπτωση αυτών των προϋποθέσεων έστω και σε βάθος χρόνου; Επί του παρόντος δεν απομένει παρά να συζητήσουμε με κριτική διάθεση για το τι μπορούμε να κάνουμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο έξω από συνθήματα προς αλληλοεξόντωση και εξορκισμό της μιζέριας.

Τελευταία Νέα