Είχαν ένα παράδοξο αυτές οι εκλογές στην Αμερική: ήταν τοπικές, επαρχιακές.

Εξαρτιόνταν από τις ομοφυλοφιλικές περιπέτειες του βουλευτή Μαρκ Φόλεϊ από τη

Φλόριντα, από ρατσιστικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε ο γερουσιαστής της

Βιρτζίνιας Τζορτζ Άλεν για συνεργάτη τού Αφροαμερικανού αντιπάλου του, από το

ζήτημα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων στη Νότια Ντακότα, τη Νότια Καρολίνα και

το Ουισκόνσιν.

Με δυο λόγια, όλα κρίθηκαν σε τοπικό επίπεδο. Όμως αυτές ήταν οι μοναδικές

εκλογές που είχαν πραγματική σημασία για ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί; Επειδή,

εκτός από «κρίσιμες πολιτείες» υπήρχαν και «κρίσιμα ζητήματα», από τα οποία

εξαρτάται ο πόλεμος, η ειρήνη και σε τελική ανάλυση η επιβίωση του κόσμου. Και

όσον αφορά αυτά η αμερικανική κοινή γνώμη πήγε στις κάλπες διστακτική και

αμφιταλαντευόμενη.

Αν – ας πούμε – οι Δημοκρατικοί κερδίσουν τη Βουλή, πιθανότατα θα εξαπολύσουν

ένα… κύμα από έρευνες για πολλές αμφιλεγόμενες ενέργειες της κυβέρνησης

Μπους. Τότε, πιστεύω, ο πρόεδρος θα ανακαλύψει ξαφνικά ότι ο όρος «εχθρικός

μαχητής» είναι αντισυνταγματικός και θα κλείσει τις φυλακές του Γκουαντάναμο.

Τι νίκη για τη δημοκρατία!

Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν θα λήξει με μαγικό τρόπο. Όμως ο πρόεδρος Μπους, αν

βρεθεί με μια ρεπουμπλικανική μειοψηφία στο Κογκρέσο, θα υποχρεωθεί να

καλλιεργήσει συμμαχίες και να λάβει υπόψη του και διαφορετικές απόψεις,

ιδιαίτερα μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Αντίστοιχα, μια δημοκρατική πλειοψηφία

στη Γερουσία και τη Βουλή, ακόμη κι αν δεν αλλάξει καθόλου τα βαθιά

αντιαμερικανικά αισθήματα που επικρατούν στην Ευρώπη, θα στερήσει από τις

ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το άλλοθι για την αδράνειά τους και τον κατευνασμό:

κάτι που αποτελεί το φόβητρο του Μπους. Θα υποχρεωθούν να λάβουν πιο ενεργά

μέρος στην παγκόσμια μάχη κατά του ισλαμοφασισμού που είναι η πρόκληση των

καιρών μας.

Επίσης, το ενδεχόμενο ήττας των Ρεπουμπλικανών θα υποχρεώσει τον Λευκό Οίκο να

επανεξετάσει τις ανεύθυνες θέσεις του για το Πρωτόκολλο του Κιότο και την

αμερικανική συμβολή στη μείωση εκπομπής των αερίων του θερμοκηπίου.

Με δυο λόγια, μικρά ζητήματα, μεγάλες συνέπειες. Μικρές αψιμαχίες, κολοσσιαία

φαινόμενα «ντόμινο». Η διαρκής πορεία των τελευταίων 40 ετών της αμερικανικής

Ιστορίας – προς τις νίκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον εκδημοκρατισμό του

Νότου, τη χαλάρωση των ηθικών αγκυλώσεων – δείχνει ότι το φαινόμενο Μπους

είναι το τελευταίο και τρομερό ξέσπασμα ενός κτήνους που γνωρίζει ότι είναι

λαβωμένο και τα παίζει όλα για όλα.

Ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί είναι συγγραφέας. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι

«Ο αμερικανικός ίλιγγος: Στον δρόμο από το Νιούπορτ στο Γκουαντάναμο».

Τελευταία Νέα