Σκληροί, φίδια και τακούνια

Ψάχνω πού παίζει το Cars με υπότιτλους. Έχω δίκιο που δεν χάνω τις ταινίες με

Ματ Ντίλον. Και χρειάζεται να βάλω πρόγραμμα με τα όσα βγαίνουν στις αίθουσες

κάθε Πέμπτη. Σκέψου, τώρα, στα δύσκολα. Να επέστρεφες στην πόλη και τα σινεμά

να συνέχιζαν τις διακοπές τους. Ούτε στον εχθρό μου! Και δεν θίγω καν το θέμα

με τις μουσικές που περιμένουν στη γωνία. Ή, μάλλον, ας ξεκινήσω από τη γωνία.

Ταινίας και Μουσικής.

«Miami Vice» V/Α (Atlantic)

Ούτε παστέλ χρώματα, ούτε σακάκια με σηκωμένα μανίκια, ούτε Ντον Τζόνσον

βέβαια – το νέο Μαϊάμι έχει ένα σκοτεινό vice με τον ίδιο τον Μάικλ Μαν να

σκηνοθετεί ξανά – και το σάουντρακ. Και πολύ σωστά να εκτιμά ο άνθρωπος πως

την ταινία του θα δουν κυρίως θεατές (η νεώτερη γενιά) που η τηλεοπτική σειρά

(αυτή με τα παστέλ) δεν τους λέει τίποτε και ο Τζόνσον είναι γι’ αυτούς Ντον

…who? Οπότε αυτό που είχε να στήσει ο Μαν ήταν ένα νέο αστυνομικό και όσοι

κόψουν εισιτήριο από τα 80s καλοδεχούμενοι θα είναι. Εξ ου και το In the Air

Tonight του Φιλ Κόλινς, πρώτο κομμάτι στο σάουντρακ, φρεσκαρισμένο από

NonPoint, γίνεται η πονηρή αναφορά στη δεκαετία που γέννησε τους Σκληρούς του

Μαϊάμι. Πιο σκληροί τώρα, ο Κόλιν Φάρελ και ο Τζέιμι Φοξ, τα… χρειάστηκαν –

διάβαζα – ακόμη και στα γυρίσματα της ταινίας σε επικίνδυνες γειτονιές.

Όπως και στο «Collateral» (το προηγούμενό του και από τα καλύτερα θρίλερ τα

τελευταία χρόνια, με τον Τομ Κρουζ στον ρόλο του κακού) που το σάουντρακ

έβγαζε φωτιές, έτσι και τώρα, ο Μαν κάνει και πάλι τη μουσική του υπέρβαση.

Ξέρει τι θέλει να πετύχει, ξέρει να στύβει το νουάρ από τις ηλεκτρονικές

παραγωγές και ξέρει πού να ψάξει. Το «Sweep» (Blue Foundation), τα υποβλητικά

κομμάτια του Τζον Μέρφι, ο Κινγκ Μπριτ, δίνουν το σκοτεινό, ταραγμένο σκηνικό

της δράσης με Μόμπι, Μοgwai, Ίντια Άρι, Γκόλντφραπ, Εμίλιο Εστέφαν και το

«Sinnerman» της Νίνα Σιμόν στην κλασική «ντανς» εκδοχή τού Φίλιξ Ντα Χάουζκατ.

Αυτός ο Μαν, να δείτε που κάνει κλάμπινγκ! Θα δείξει τι έχει η ταινία να πει

στην οθόνη, πάντως στη μουσική του το «Miami Vice» δεν χάρισε κάστανα. Και,

κυρίως, για να χαρώ κι εγώ – δεν χαρίστηκε στα 80s (που θα ήταν και το πιο

εύκολο, εδώ που τα λέμε).

«The Devil Wears Prada»

V/Α (Warner)

«Ο διάβολος φοράει Πράντα» (εδώ φοράνε πολύ χειρότεροι τύποι από αυτόν…) και

πάντα το στυλ είχε να κάνει με τις προθέσεις του καθενός. Αστειεύομαι. Παντού

μετράει να ξέρεις πώς θα φορέσεις κάτι, ακόμη και τον αέρα σου. Επομένως, το

αναμενόμενο «Vogue» της Μαντόνα θέτει το ζήτημα στις βάσεις τού πόζες, πόζες,

πόζες και Μέριλ Στριπ. Αναμενόμενο, αλλά με ανατροπές. Το «City of Blinding

Lights» των U2, το «How Come» του αγαπημένου Ρέι Λα Μοντάιν. Ο Μόμπι και εδώ

παρών με το «Beautiful», καθώς εξελίσσεται ένα ντεφιλέ σε ρυθμούς, ώστε να

μπορούν να κρατάνε τα μοντέλα το βήμα τους. «Νιώθεις υπνωτισμένος;». Φταίει η

ομορφιά, η λάμψη, η απάτη ή τα κοκτέιλ του χορηγού. Ψηλά τακούνια, ψηλά το

κεφάλι και πλατινέ Στριπ σαλάτα. Ό,τι πρέπει για να γοητευθείς και να δεις το

κενό.

«Snakes On Α Plane»

V/Α (New Line Records)

Σάμιουελ Τζάκσον, εγγύηση. Ποντάρεις στις μουσικές κοντά του άφοβα και εδώ

μπορεί να μην έχει τον Κουέντιν να βάζει δισκάκια, αλλά έχει φίδια. «Snakes on

a plane». Η ταινία που έκανε καριέρα μόνο με τον τίτλο της, πριν βγει καν στις

αίθουσες. Τρόμος και πλάκα μαζί, ολόκληρο σινε-είδος. Τον δρόμο του φιδιού

στρώνουν οι Cobra Starship, All American Rejects, Fall Out Boy, The Academy

Is, Coheed and Cambria, o ακαταμάχητος «Crazy» Cee Lo Green με Organized

Noize, πλην όμως και ο τροβαδούρος Ντόναβον Φρανκενράιτερ και ένας reggae man

στην ψυχή, ο Μάικλ Φράντι – ο Τρέβορ Ράμπιν έχει γράψει το θέμα. Νέο ροκ και

νέο φανκ, που θα βάλει τα φίδια στη θέση τους και «φρέσκο» μουσικό μενού, για

όσους έχουν τα αυτιά τους στα i Pods και τα μυαλά τους σε κουφά σενάρια.

Συγγνώμη, αλλά η οχιά κάθεται στη θέση μου στο παράθυρο.

Και άλλα φίδια

Λέγονται Songs For Snakes και είναι από το Σαν Φρανσίσκο, παίζουν ένα

νευρικό ποπ/πανκ/ροκ που ενδεχομένως έχουν τσεκάρει πως αρέσει και στα ερπετά,

γιατί και αυτά έχουν ψυχή και συνεπώς τα δικά τους τραγούδια. Επιτυχία του

γκρουπ που ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο ο Μπιλ Τέιλορ, το «Cobra Breakfast» –

μια και το πρωινό είναι το σπουδαιότερο γεύμα της ημέρας. Περισσότερα στο

http: //songsforsnakes. com/ και προσοχή στις συναναστροφές.