Την παράσταση στην αναδρομική του Δήμου Σκουλάκη κλέβουν – πέρα από τα

ρεαλιστικά πορτρέτα και τους γεμάτους πολιτικές αιχμές πίνακες – οι

μετεγγραφές διασήμων έργων, όπως εδώ το «Πρόγευμα» του Μονέ. «Είναι μια

κριτική στον μοντερνισμό», εξηγεί. «Στην αρχή τα πήγε καλά, αλλά μετά στο

όνομά του άρχισαν να επιτρέπονται όλα. Η ζωγραφική όμως έχει κανόνες, όπως η ζωή»

«Δεν γίνεται επανάσταση με τέχνη. Είδατε ποτέ να γίνεται επανάσταση με πινέλα

και μπογιές; Οι ζωγράφοι και να πουν πως θα απεργήσουν, ο κόσμος θα βάλει τα

γέλια. Διότι ποιος ενδιαφέρεται για την τέχνη σήμερα; Ελάχιστοι επί της

ουσίας. Οι πελάτες μας μάς βλέπουν ως μετοχές για το μέλλον και το κράτος δεν

ενδιαφέρεται. Καλύτερα βέβαια διότι θα έπρεπε να δώσουμε ανταλλάγματα για το

ενδιαφέρον αυτό. Μας διαιρεί η ίδια η τέχνη με τις τάσεις της. Δεν μπορούμε

ούτε μεταξύ μας να τα βρούμε», λέει στα «ΝΕΑ» ο Δήμος Σκουλάκης, λίγο πριν

σηκώσει την αυλαία της αναδρομικής του έκθεσης στο Μουσείο Φρυσίρα. Λίγο πριν

και ο ίδιος ρίξει μια ματιά στην 48χρονη εικαστική διαδρομή του και την πορεία

του στην πολιτική γελοιογραφία και δημοσιογραφία μέσα από τα 130 έργα του –

μερικά νεανικά που σώθηκαν από τις… καταστροφικές του τάσεις έως καινούργια

που παρουσιάζονται για πρώτη φορά – που φιλοξενούνται στην έκθεση.

«Είναι μια ευκαιρία για απολογισμό. Να δω τι έκανα όχι μόνο σε εικαστικό

επίπεδο, αλλά και στη ζωή μου, διότι είναι αλληλένδετα. Και συγκινήθηκα διότι

είδα έργα που είχα χρόνια να δω. Τα έργα για τον καλλιτέχνη είναι σαν

μπουκάλια με το αίμα του», λέει ο 67χρονος ζωγράφος. «Προσωπικά πιστεύω πως τα

πράγματα πήγαν καλά. Μετανιώνω μόνο για όσα δεν τόλμησα να κάνω. Τα λάθη είναι

αναπόφευκτα. Τα εντοπίζεις, τα διορθώνεις και προχωράς».

Ένα από τα λάθη σας ήταν πως γυρίσατε την πλάτη στην πολιτική γελοιογραφία,

που σας έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό, ύστερα από 29 χρόνια καριέρας;

«Όχι. Δεν γινόταν να έχω δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Η οικονομική

ανάγκη, αλλά και η ματαιοδοξία μου που τρεφόταν από την διασημότητα που μου

προσέφερε η καθημερινή παρουσία μου στα έντυπα αποδείχθηκαν εχθρός για τη

ζωγραφική. Βρέθηκα, όπως πολλές φορές στη ζωή μου, μπροστά σε ένα δίλημμα και

πιστεύω πώς διάλεξα σωστά. Κάποια άλλη στιγμή είχα μια σημαντική ευκαιρία να

κάνω καριέρα στο εξωτερικό, αλλά προτίμησα να ασχοληθώ με την πολιτική και δεν

μετάνιωσα. Είναι ενδιαφέρον να έχεις διλήμματα στη ζωή σου. Τι νόημα θα είχε

άλλωστε η ζωή χωρίς αυτά;» .

Από τα πράγματα που ενοχλούν τον ζωγράφο πλέον είναι να παραχωρεί έργα του για

δημοπρασίες με φιλανθρωπικό σκοπό. «Έχω δώσει πολλές φορές και δεν πρόκειται

να ξαναδώσω ποτέ. Δεν καταλαβαίνω αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάθε τρεις και

λίγο. Ας βάλουν ευθέως και βαθιά το χέρι στην τσέπη οι φιλάνθρωποι που

καλύπτονται πίσω από οργανισμούς. Ζητάνε έργα από εμάς χωρίς να σκέφτονται πώς

ζούμε, πόσα έργα έχουμε πουλήσει μέσα στη χρονιά. Θυμάμαι πως όταν υπολόγισα

το κόστος του μπουφέ και των ανδρών ασφαλείας μιας τέτοιας εκδήλωσης σκέφτηκα

ότι δεν χρειάζονταν πίνακες. Αν διέθεταν μόνο αυτά τα χρήματα για τον σκοπό

αυτό ήταν αρκετά. Πιστεύω τελικά πως η φιλανθρωπία προσβάλλει τον ίδιο τον

άνθρωπο».

Συμβουλή προς νέο ζωγράφο;

«Να δουλέψει, να μη βιάζεται, να δουλέψει. Τέχνη χωρίς κόπο δεν γεννιέται. Και

η ποιότητα είναι το κλειδί της διαχρονικότητας».

Μετά την αναδρομική τι να περιμένουμε;

«Για μένα αναδρομική δεν σημαίνει τέλος, αλλά αφετηρία».

Προς ποια κατεύθυνση;

«Θα δείξει. Το σημαντικό είναι ότι οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν σύνταξη.

Φαντάζεστε συνταξιούχο έναν ποιητή σαν τον Σεφέρη;».