«Ο κλάδος των δασκάλων είναι αυτός με τα περισσότερα πτυχία ανά άτομο κι

ενώ στα λόγια όλοι δίνουν προτεραιότητα στην παιδεία, στην πράξη την αφήνουν

τελευταία. Οι περισσότεροι κλάδοι πήραν το επίδομα των 176 ευρώ, εμείς γιατί

όχι;», αναρωτιέται ο Κώστας Αρβανιτάκης, πτυχιούχος φυσικός και δάσκαλος μαζί,

που παράλληλα με τη διδασκαλία σε Δημοτικό Σχολείο του Χαλανδρίου τελειώνει

και το διδακτορικό του.

Φώντας Δαμιάνης, μαθηματικός με 13 χρόνια υπηρεσία, έγγαμος, με 2 παιδιά,

ΜΙΣΘΟΣ 1.200 ευρώ, «Ο μισθός δεν φθάνει ούτε για τα έξοδα των παιδιών μου. Τα

ιδιαίτερα είναι η λύση ανάγκης»

«Είμαστε 6 αδέλφια και οι γονείς μου μπορούσαν να με σπουδάσουν για αυτά τα

δύο χρόνια που ήθελε η Παιδαγωγική Ακαδημία. Έτσι έγινα δάσκαλος». Ο Πέτρος

Βλάχος από τον Ζυγό Άρτας, έγινε δάσκαλος από ανάγκη: «Δούλευα σερβιτόρος τα

καλοκαίρια και καμιά φορά οικοδομή για να συμπληρώνω το εισόδημά μου και να τα

βγάζω πέρα. Μετά δούλευα τα καλοκαίρια στις παιδικές κατασκηνώσεις» λέει στα

«ΝΕΑ» ο κ. Βλάχος, σήμερα διευθυντής του 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου, με

μισθό 1.560 ευρώ ύστερα από 32 χρόνια στην εκπαίδευση, συνυπολογιζομένου του

επιδόματος γάμου, τέκνων και του επιδόματος του διευθυντή…


Βάσω Παπαϊωάννου, νηπιαγωγός με 20 χρόνια υπηρεσία, έγγαμη, με 2 παιδιά,

ΜΙΣΘΟΣ 1.300 ευρώ, «Μέχρι τώρα δεν έκανα δεύτερη δουλειά, αλλά τα παιδιά μου –

και οι ανάγκες τους – μεγαλώνουν. Δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα στο μέλλον».

«Τελείωσα τη Νομική», λέει η Χρυσούλα Αγγέλου, «και παράλληλα με τις εξετάσεις

μου για την άδεια άσκησης του επαγγέλματος το 1988 έδωσα και εξετάσεις στο

Παιδαγωγικό, γιατί τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα οικονομικώς και ήταν

πολυτέλεια η δικηγορία. Έγινα δασκάλα για καθαρά οικονομικούς λόγους και

δούλεψα σε ιδιωτικά σχολεία όσο ήμουν αδιόριστη». Σήμερα διδάσκει στο δημόσιο

σχολείο και ζει το παιδί της με τον μισθό των 1.260 ευρώ.


Σκόπιμα στην εξαθλίωση

Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος με 25 χρόνια υπηρεσία, έγγαμος, με 2 παιδιά,

ΜΙΣΘΟΣ 1.270 ευρώ, «Κάνω ιδιαίτερα μαθήματα, αφού οικογένεια με 1.270 ευρώ τον

μήνα δεν τα βγάζει πέρα».

Τα βγάζει πέρα με τον μισθό; Όχι, «παραπαιδεία, αναγκαστικά» λέει. «Όποτε

μπορώ κάνω μαθήματα σε παιδιά μετά το σχολείο. Πιστεύω ότι οι εκάστοτε

κυβερνήσεις θέλουν να κρατούν τους δασκάλους στην εξαθλίωση για να τους

χειραγωγούν πιο εύκολα. Τα δημόσια σχολεία σήμερα θα πρέπει να μετονομαστούν

σχολεία νέου ελληνικού Χάρλεμ με παιδιά ενός κατώτερου θεού».


Ειρήνη Κορκιδάκη, δασκάλα με 15 χρόνια υπηρεσία, έγγαμη, με 1 παιδί, ΜΙΣΘΟΣ

1.100 ευρώ, «Οι δάσκαλοι δεν ζουν μόνο με τον μισθό. Η λύση ήταν και θα είναι

τα ιδιαίτερα μαθήματα, η δεύτερη δουλειά».

«Δούλεψα 15 χρόνια δημόσιος υπάλληλος σε υπουργεία. Παραιτήθηκα και διορίστηκα

δάσκαλος το 1999 με λιγότερα λεφτά. Δεν συγκρίνεται η δουλειά γραφείου με τη

δουλειά του σχολείου. Στην τάξη καταθέτεις την ψυχή σου και τα λάθη σου δεν

διορθώνονται την άλλη μέρα με αναφορά ή μπλάνκο επειδή εγγράφονται σε παιδικές

ψυχές», υποστηρίζει ο δάσκαλος Γιώργος Μπόκας, που κατηγορεί την Πολιτεία για

μεταπρατική αντίληψη στην παιδεία και εκπληκτική συνέπεια στο πρόσκαιρο και

τον εντυπωσιασμό.


Τρέχουν να μας χαιρετήσουν

Κώστας Αρβανιτάκης, δάσκαλος με 15 χρόνια υπηρεσία, έγγαμος, με 1 παιδί,

ΜΙΣΘΟΣ 1.260 ευρώ, «Με δύο πτυχία και σε λίγο και διδακτορικό, παίρνω 1.260

ευρώ τον μήνα, έπειτα από 15 χρόνια δουλειάς».

«Η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση», συμπληρώνει ο κ. Βλάχος, είναι να βλέπω

παλιούς μου μαθητές και μαθήτριες να τρέχουν μέσα στον δρόμο για να με

χαιρετήσουν. Σκεφτείτε την απογοήτευση σε αντίθετη περίπτωση, που οι μαθητές

θα κρύβονταν ή θα έκαναν ότι δεν με γνωρίζουν. Η πιο αξέχαστη όμως εμπειρία

μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν όταν ήμουν σε ένα σχολείο του Γέρακα και δύο

μαθήτριές μου για δύο συνεχείς χρονιές μπήκαν πρώτες, η μία στη Νομική και η

άλλη στη Φιλοσοφική. Αν και είχαν περάσει χρόνια από τότε που τελείωσαν το

Δημοτικό με πήραν και οι δύο τηλέφωνο και μου πρότειναν να μου κάνουν το

τραπέζι».


Η ΝΤΡΟΠΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ

Παίρνουν 250 ευρώ καθαρά αλλά τον… επόμενο χρόνο!

Γιάννης Παπαδάκης, ωρομίσθιος δάσκαλος μουσικής

«ΆΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ωρομίσθιος πριν από 4 χρόνια σε Δημοτικά Σχολεία.

Τον πρώτο χρόνο η ωριαία αμοιβή ήταν 12 ευρώ μεικτά, για 12 ώρες την εβδομάδα.

Από πέρυσι παίρνουμε 9,21 ευρώ μεικτά την ώρα, δηλαδή οι καθαρές αποδοχές

είναι 6,80 ευρώ. Παράλληλα διδάσκουμε πια 8 ώρες την εβδομάδα αντί για 12, με

αποτέλεσμα ο «μισθός» να είναι 250 ευρώ καθαρά». Ο Γιάννης Παπαδάκης,

ωρομίσθιος δάσκαλος μουσικής που εργάζεται στα Χανιά, επισημαίνει ότι και

αυτές οι 8 ώρες την εβδομάδα δεν μπορεί να είναι στο πρόγραμμα του ίδιου

Σχολείου, παρά σε δύο, τρία ή και τέσσερα.

«Πάω σ’ ένα σχολείο στο Κέντρο των Χανίων και τα υπόλοιπα τρία είναι πολλά

χιλιόμετρα μακριά. Τη βενζίνη, βεβαίως, την πληρώνω από τον μεγάλο μισθό μου.

Δύο χρονιές πήγαινα σε ένα Σχολείο στην Ασή Γωνιά, 120 χλμ. πήγαινε-έλα από τα

Χανιά, και έτρωγα ουσιαστικά όλο το μεροκάματο στη βενζίνες. Επίσης δεν

πληρωνόμαστε τις αργίες, ούτε τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Επομένως κάποιους

μήνες δεν παίρνουμε ούτε 250 ευρώ. Σαν να μη φτάνει αυτό, η πληρωμή μας

καθυστερεί πολύ. Από τη στιγμή που θα προσληφθούμε περνούν 4-5 μήνες για να

μας δώσουν τον πρώτο μισθό, έστω αυτόν τον πενιχρό».

Μάλιστα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ωρομισθίων που πήραν τα χρήματα – 1.300

ευρώ για απασχόληση κατά τη διάρκεια μίας σχολικής χρονιάς – τον… επόμενο

χρόνο. Το ενδιαφέρον είναι ότι η κυβέρνηση υπερδιπλασίασε τα κονδύλια του

προϋπολογισμού για την απασχόληση ωρομισθίων, από τα 17 εκατ. ευρώ το 2005,

στα 40 εκατ. ευρώ το 2006. Πλέον οι ωρομίσθιοι περιμένουν τη νέα εγκύκλιο του

υπουργείου Παιδείας, η οποία αναμένεται να εκδοθεί τις επόμενες δύο

εβδομάδες…

Τελευταία Νέα