Είναι άραγε αντιδραστικό να μην ενοχλούμαι από την ιδέα ότι οι διαδηλώσεις

μπορεί και να περιοριστούν σε δύο λωρίδες των κεντρικών δρόμων ή σε μία;

Μάλλον με έχουν επηρεάσει όσοι κυκλοφορούν στο κέντρο με αυτοκίνητο, γιατί

εγώ, ως κυρίως πεζή, δεν ενοχλούμαι. Η εκδίκηση του πεζού είναι ένα μικρό,

κρυφό, λανθάνον συναίσθημα· απολαμβάνει το προνόμιο να μπορεί να περνάει από

εκεί που τα αυτοκίνητα δεν μπορούν. Άδεια η Σταδίου πριν από τα πανό, να

περπατάς στη μέση ακίνδυνα, και μπροστά σου να αντικρύζεις την άσφαλτο

ελεύθερη, τι ωραία. Έχει και μια δόση σαδισμού η ευχαρίστηση, ειδικά όταν

ακούς στο βάθος τούς βρυχηθμούς των καταπιεσμένων αυτοκινήτων. Κι αυτοί που

κρατούν το πανό αισθάνονται κάτι πιο περίπλοκο, έναν αέρα εξουσίας που

συμβολίζει το κέντρο της πόλης, έστω κι αυτό το περιφρονημένο κέντρο, της

απαρνημένης αυτής πόλης. Όμως οι στόχοι των διαδηλώσεων δεν μπορεί να

προκαλούν τόσο περίπλοκα αρνητικά – εν ολίγοις – και αντικοινωνικά – εν τέλει

– συναισθήματα, έτσι δεν είναι; Οι διαδηλωτές θέλουν να ακουστούν, να μαθευτεί

το πρόβλημα και το αίτημά τους, να κάνουν διάλογο με την πόλη, όχι να ξεδώσουν

και να ικανοποιηθούν με περαστικά αισθήματα εξουσίας. Υποθέτουμε, δηλαδή. Αυτό

λέει η λογική. Αν θέλουμε να κάνουμε πεζόδρομο τη Σταδίου, κάπως αλλιώς πρέπει

να το αποφασίσουμε. Ακόμα κι αν υποστηριχτεί σοβαρά, από επαναστατικά χείλη,

ότι τόσο λίγα πράγματα προσφέρονται για απόλαυση στην άχαρη πόλη μας, που

πρέπει πια να αναγνωριστεί και να θεσμοθετηθεί ο σαδισμός των διαδηλώσεων,

κάπως αλλιώς πρέπει να το οργανώσουμε. Γιατί στο κάτω κάτω, δεν υπάρχουν μόνο

γιωταχί στους δρόμους. Υπάρχουν και λεωφορεία.

Τελευταία Νέα