H μυθιστοριογράφος και κριτικός Μέρι Μακάρθι έγραψε κάποτε πως η γραφειοκρατία

είναι «η εξουσία του κανένα». Το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο έγινε

γραφειοκρατικό, είναι το σημαντικότερο εμπόδιο στην επιτυχία του. Αυτό

συμβαίνει επειδή είναι στη φύση των γραφειοκρατιών να ζουν με ιδέες από το

παρελθόν και να υπερασπίζονται τις ιδέες αυτές όταν αμφισβητούνται, εφόσον οι

νέες ιδέες είναι επικίνδυνες και συνήθως, αν και όχι πάντα, δημιουργούν

προβλήματα. Μερικές φορές μπορεί όμως και να λύνουν.

H Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αφού οι Γάλλοι και οι Δανοί απέρριψαν πέρυσι το

προτεινόμενο Σύνταγμα της E.E. (εν μέρει επειδή συνδεόταν με τη διεύρυνση της

E.E.), εμμένει στο σχέδιο του Συντάγματος και στη δέσμευση να διευρυνθεί η

E.E. Και στις δύο περιπτώσεις μοιάζει αποφασισμένη να παρακάμψει τους

ψηφοφόρους, αποδεικνύοντάς τους πως είχαν άδικο.

Για έναν μη Ευρωπαίο παρατηρητή, θα ήταν σαφές πως η διεύρυνση βρίσκεται στη

ρίζα των δυσκολιών που αντιμετωπίζει τώρα η Επιτροπή και ότι χρειάζεται σοβαρή

σκέψη για να αλλάξει η δομή της E.E. Το πρόβλημα δεν φαίνεται να λύνεται με

οργανωτική μεταρρύθμιση. Κάθε αληθινή ομοσπονδία είναι ασθενής, ακόμη κι όταν

υπάρχει μεταξύ των μελών της λανθάνουσα διαφωνία. Χρειάστηκε ένας τετραετής

εμφύλιος πόλεμος για να «λυθεί» το πρόβλημα αυτό στις ΗΠΑ, όταν συγκρούσθηκαν

οι αξίες και τα συμφέροντα Βορείων και Νοτίων Πολιτειών.

H πιο πρόσφατη διεύρυνση της E.E. στα 25 μέλη διαίρεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μερικά από τα νέα μέλη δεν είναι πλήρως προσηλωμένα στην Ένωση. Αυτό συμβαίνει

με τη νέα κυβέρνηση της Πολωνίας, που περιλαμβάνει μια λαϊκιστική και

αντιδραστική θρησκευτική Δεξιά, η οποία βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως απειλή

για την εθνική αυτονομία και τις πολιτιστικές αξίες της.

H νέα διαίρεση της E.E. συνδέεται με τον ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ως σπόνσορα

τής κατά Ντόναλντ Ράμσφελντ «νέας Ευρώπης» εναντίον του παλαιού πυρήνα της

E.E. Οι πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας βλέπουν τις ΗΠΑ ως καλύτερο και

πιο αξιόπιστο εγγυητή της ασφάλειάς τους απ’ ό,τι τη Γαλλία, τη Γερμανία ή τη

Βρετανία.

Αυτό είναι αρκετά λογικό όσο δεν αποξενώνει τα δύο τμήματα της Ευρώπης. Οι

«νέοι» Ευρωπαίοι θα πρέπει να έχουν στον νου πως οι ΗΠΑ θα πάνε τελικά σπίτι

τους και τους συμφέρει να μη βρεθούν και πάλι απομονωμένοι από τις μεγάλες

ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να υποστηρίξει κανείς τη διεύρυνση, αλλά υπάρχουν

επίσης καλά επιχειρήματα υπέρ μιας παύσης. H λογική της σημερινής κατάστασης

στην Ευρώπη δείχνει πως η διαίρεση που υπάρχει αυτή τη στιγμή μπορεί να

τυποποιηθεί σε μια νέα ευρωπαϊκή δομή. Στη δομή αυτή, τα κράτη που θέλουν η

«Ευρώπη» να διαδραματίζει ενεργό παγκόσμιο ρόλο θα ήταν ελεύθερα να

δημιουργήσουν τους δικούς τους «συνασπισμούς των προθύμων» που δεν θα

δεσμεύουν αυτομάτως τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της E.E. Οι άλλοι θα μπορούν να

απολαμβάνουν τα οικονομικά και κάποια από τα πολιτικά πλεονεκτήματα της

συμμετοχής, ενώ θα παραμένουν ελεύθεροι να επιλέξουν να μη συμμετάσχουν σε

ακτιβιστικές δράσεις.

© Tribune Media Services INC