Γυρίστε την υδρόγειο στη μεριά της Ασίας. Σταθείτε στην Ινδοκίνα και

αρχίστε να ψάχνετε κάπου ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, στο Βιετνάμ και στην Καμπότζη.

Εκεί, στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ, χωρίς πρόσβαση σε θάλασσα, «κρύβεται» το

Λάος. Κάπου έξι εκατομμύρια δυνατές και περήφανες ψυχές στολίζουν τις εξωτικές

εικόνες του φυσικού σκηνικού.

Δύο δεκαοχτάχρονα από την Ελβετία μάς πλησιάζουν ενώ βρισκόμαστε στη μέση του

τίποτα… Πώς βρέθηκαν εδώ, έχοντας απλώς σακίδια στον ώμο; Ζητούν να τους

πάρουμε στο αυτοκίνητο έως λίγο πιο κάτω. Είναι χαμογελαστοί… σε φάση

ευτυχισμένη. «Μας είπαν ότι είναι όμορφα στο Λάος και ήρθαμε… ποτέ δεν

πιστεύαμε ότι θα είναι τόσο καταπληκτικά. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πλανήτη

σαν κι αυτό!». Μεταφέρω τα λόγια τους γιατί ύστερα από 20 μέρες περιπλάνησης

με τα πόδια, σίγουρα μέσα τους κουβαλούν κομμάτι της ψυχής της χώρας. Κανένας

τουριστικός οδηγός δεν είναι ικανός να σας οδηγήσει σε αυτόν τον τόπο όπου η

εμπειρία της επίσκεψης είναι πολύ πιο δυνατή από τις εικόνες που σας

υπόσχεται. Το «καταφύγιο» του Λάος έχει να κάνει με την ψυχή αυτών που

διαλέγουν να το γνωρίσουν από κοντά, αλλά περισσότερο εκείνων που μένουν

μόνιμα εκεί. H καλή διάθεση, το χαμόγελο, η χαλαρότητα, η απουσία φόβου είναι

αγαθά πλούσιων ανθρώπων και είναι 100% μεταδοτικά. Ποιος νοιάζεται εάν λείπουν

τα υλικά αγαθά. Αρκεί να έχουμε να φάμε… ρύζι. Άφθονο ρύζι στο χωράφι

απέναντι από το ξύλινο σπίτι-καλύβα που είναι χτισμένο σε πασσάλους. Μπορεί η

γεωγραφική έκταση του Λάος να είναι ίδια με της M. Βρετανίας, αλλά με μόλις

6.000.000 κατοίκους, έχουμε την τρομερή αναλογία 20 ανθρώπων ανά τετραγωνικό

χιλιόμετρο! Είναι αρκετοί, γιατί η ποιότητά τους είναι εξαιρετική.

1. Παιδική εργασία

Σε έναν τόπο σαν κι αυτόν είναι ομολογουμένως αναπόφευκτο. Μην κρίνετε τον

τρόπο ζωής τους σύμφωνα με τον δικό μας. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι στα

περισσότερα χωριά η βασική και μοναδική τροφή της όποιας οικογένειας είναι…

το ρύζι. Θα πρέπει όλοι να εργαστούν για να έχουν να φάνε. Σε καμία περίπτωση

όμως οι Λαοτινοί δεν κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους.


2. Ταξί-μέσα μαζικής μεταφοράς

Τρίκυκλο με καρότσα… Διεθνής ονομασία τουκ-τουκ. Στην εκδοχή της φωτογραφίας

έχει ικανότητα μεταφοράς 7-8 ατόμων μαζί με τα πράγματά τους. Είναι ειδικά

σχεδιασμένο ώστε να καλύπτει με σχετική ευκολία (μην περιμένετε όμως ανέσεις)

και διαδρομές εκτός δρόμου. Το απόλυτο μέσο μαζικής μεταφοράς στις επαρχίες

του Λάος. Τα αγροτικά οχήματα-μηχανήματα ονομάζονται τοκ-τοκ και δεν έχουν

καμία διαφορά από τις φρέζες που συναντάμε σε πολλά ελληνικά χωριά.


3. Καθαριότητα και περηφάνια

Ακόμη και στα χωριά που είναι χαμένα στις ζούγκλες του Λάος, όπου το μοναδικό

πράγμα που αφθονεί είναι η παχιά καφετιά, κολλώδης λάσπη, δεν θα συναντήσεις

ενήλικο ή παιδί να είναι λερωμένο. Απορημένοι και χαμογελαστοί θα έρθουν να σε

προϋπαντήσουν και εσύ νομίζεις ότι μόλις πήραν τα ρούχα τους από το

καθαριστήριο. Ποτέ δεν θα σου ζητήσουν τίποτε, έστω και αν ζηλεύουν τα πάντα

επάνω σου.


4. Vientiane, η πρωτεύουσα

Είναι η πιο «χαλαρή» πρωτεύουσα κράτους που θα έχετε δει, χωρίς πολυώροφα

κτίρια, με πολύ πράσινο και καθόλου άγχος. Σε ελεύθερη μετάφραση το όνομά της

είναι Πόλη του Τσόκαρου (του ξύλινου σανδαλιού)! Χτισμένη στην όχθη του

ποταμού Mekong διαθέτει μερικά από τα καλύτερα και φθηνότερα εστιατόρια του

κόσμου όσον αφορά τη γαλλική κουζίνα (ναι, είναι αλήθεια!) Le Silapa – Le Cote

d’ Azur – Le belle Epoque και αντιπαλεύει ανάμεσα στο εύκολα αναγνωρίσιμο

κομουνιστικό παρελθόν της (οι κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα ακόμα ανεμίζουν

στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης) και στο καπιταλιστικό μέλλον της με επενδύσεις

από την Ταϊλάνδη και ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης. Τα πάντα στη Vientiane είναι

πολύ φθηνά για εμάς τους Ευρωπαίους, η εγκληματικότητα είναι ακόμα άγνωστη

λέξη, αλλά μετά τα μεσάνυχτα δεν θα βρείτε τίποτε ανοιχτό (εκτός ίσως από

κάποια καρακόκι κλαμπ αμφιβόλου ποιότητος μέσα στα ξενοδοχεία όπου μένουν οι τουρίστες-επισκέπτες).


5. Ποτάμιες συγκοινωνίες

Με ξύλινες μακριές βάρκες χωρίς καρίνα και μηχανή αυτοκινήτου-μοτοσυκλέτας (με

πατέντα για εξωτερικό άξονα-προπέλα) προσαρμοσμένη επάνω τους κυκλοφορούν οι

Λαοτινοί στα ποτάμια. Είτε ως θαλάσσια ταξί είτε ως πολυεργαλεία μεταφοράς

προϊόντων και αγαθών τα ξύλινα μακρουλά σκαριά οργώνουν τα ποτάμια και

προσφέρουν απίθανες εικόνες στον επισκέπτη.


6. Κανόνες συμπεριφοράς:

Αποφεύγουμε τις θωπείες και γενικότερα τους εναγκαλισμούς, όχι μόνο με τους

Λαοτινούς (θεωρείται προσβολή), αλλά και μεταξύ μας (σε δημόσιους χώρους). Τα

τελευταία χρόνια η χειραψία στις πόλεις θεωρείται αποδεκτή. Συνήθως χαιρετάμε

με ελαφρά υπόκλιση και τα χέρια σε θέση προσευχής! H φράση-κλειδί συνοψίζεται

σε μία λέξη: «Σαμπαϊντί», δηλαδή… «γεια σας».

Δεν βάζουμε ποτέ τα πόδια μας στο τραπέζι. Στο Λάος το κεφάλι είναι πάντα ψηλά

και τα πόδια πάντα χαμηλά.

Απαγορεύεται αυστηρά να ακουμπήσεις βουδιστή μοναχό (είτε τον ίδιο είτε τα

ρούχα του), ιδιαίτερα δε εάν είσαι γυναίκα.

Δεν βγάζουμε φωτογραφία, εάν δεν ρωτήσουμε πρώτα. Δεν είναι απαραίτητο ότι η

απάντηση θα είναι θετική.

Δεν φωνάζουμε ποτέ δυνατά και συνήθως μιλάμε χαμηλόφωνα.

Ποτέ δεν μπαίνουμε σε σπίτι, ακόμα και σε πασσαλόκτιστη καλύβα, με τα

παπούτσια μας.

7. Οι πράοι βουδιστές

Το 60% του πληθυσμού πιστεύει στον Βούδα και σύμφωνα με την αίρεση Theravada

που επικρατεί στο Λάος τα έντονα συναισθήματα-πάθη δεν είναι αποδεκτά. Για

τους Λαοτινούς η πολλή δουλειά κάνει κακό στο μυαλό και η πολλή σκέψη δεν

ωφελεί επίσης. Για τούτο και όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ινδοκίνας τούς

«κατηγορούν» ότι δεν έχουν φιλοδοξίες και ούτε ποτέ θα «πάνε μπροστά». Τη

διαφορά στη νοοτροπία σε σχέση με τις γειτονικές χώρες την έχουν εύστοχα

περιγράψει οι Γάλλοι που λένε: «Οι Βιετναμέζοι φυτεύουν ρύζι, οι Καμποτζιανοί

το βλέπουν να μεγαλώνει και οι Λαοτινοί το ακούνε να μεγαλώνει!» Εκείνοι

πάντως που δεν δουλεύουν ποτέ είναι οι βουδιστές μοναχοί. Δέχονται απλώς

δωρεές σε είδος (φαγητό) από τους κατοίκους της εκάστοτε περιοχής και όσους «εκκλησιάζονται».


8. Κωπηλατώντας στο σκοτάδι

Μοναδική στο είδος της εμπειρία. Δυόμισι ώρες στο σκοτάδι, μέσα σε ένα ξύλινο

κανό να κωπηλατείς στο υπόγειο σπήλαιο του ποταμού Ναμ Χινμπούμ, δεν είναι

αστείο πράγμα. Το σπήλαιο έχει μήκος 7,5 χιλιόμετρα, 30 μέτρα πλάτος και ύψος

που ποικίλλει από τα 20 έως τα 100 μέτρα! Αυτό το τμήμα του ποταμού ενώνει δύο

χωριά, το Νάαταν με το Κόνγκλο και συνοδεύεται από τον όμορφο μύθο δύο

κοριτσιών που έκλεψαν με τέχνασμα το χρυσό κουβαδάκι ενός ουράνιου τόξου.


9. Beerlao. Εντυπωσιακή!

Δεν είναι το σχήμα, ούτε το μπουκάλι, αλλά όπως καταλάβατε η γεύση της. H

τοπικής παραγωγής μπίρα είναι πραγματικά εύγευστη και δροσερή, ακόμη και όταν

δεν είναι παγωμένη. Θα τη βρείτε σε μπουκάλι ακόμη και στα πλέον απομακρυσμένα

χωριά. Επίσης θα πρέπει να γνωρίζετε ότι εξαιρετικό είναι και το ουίσκι Laolao

που παρασκευάζεται από ρύζι.


10. Το πέρασμα του Μεκόνγκ

Είναι ο 12ος μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός του κόσμου. Σχηματίζει τη συνοριακή

γραμμή ανάμεσα στο Λάος και στην Ταϊλάνδη και το πέρασμα στην περιοχή του

Thakaek με πλατφόρμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρώτον, γιατί η διαφορά

ανάμεσα στην όχθη της Ταϊλάνδης και σ’ εκείνη του Λάος είναι 10-20 χρόνια!

Δεύτερον, γιατί χρησιμοποιούνται μαούνες που γαντζώνονται με ιδιότυπες

αρθρώσεις στις πλατφόρμες και τα καταφέρνουν πάντα, την ώρα που εσύ πιστεύεις

ότι θα διαλυθούν μπροστά στα μάτια σου!

Τελευταία Νέα