Σήμερα η μίνι φούστα είναι απλώς μια όψη της μόδας. Το πολύ πολύ μια έκφραση

καλού ή κακού γούστου, αναλόγως των σωματικών προσόντων της γυναίκας που τη

φορά.

Όταν την πρωτοφορέσαμε τη δεκαετία του ’60, ήταν αλλιώς. Σηματοδοτούσε την

αμφισβήτηση του ντυσίματος των προηγούμενων γενιών, την πρόκληση απέναντι στον

καθωσπρεπισμό και την κοινωνική υποκρισία.

Ήταν πράξη εξέγερσης μέσα σε γενικευμένη κοινωνική αναταραχή:

Τα παιδιά των λουλουδιών, η μουσική ροκ, η λογοτεχνία του δρόμου, η

φεμινιστική χειραφέτηση, η σεξουαλική απελευθέρωση, το αντιπολεμικό κίνημα για

το Βιετνάμ, ο Μάης του ’68, ο αντιδικτατορικός αγώνας, όλα τα ζήσαμε τότε.

Όταν η κοινωνία πήγε αλλού – παρακάτω ή παραπίσω, όπως το βλέπει κανείς – τα

σύμβολα μαράθηκαν. H μίνι φούστα έγινε στοιχείο διαχρονικής αισθητικής, που

δεν ξαφνιάζει πια. Για τα σημερινά κορίτσια η πρόκληση της θηλυκότητας είναι

αλλού (ελπίζω τουλάχιστον!!).