Ο Γιώργος Λούκος μίλησε. Όχι μέσα από συνεντεύξεις πια. Μίλησε δημόσια – σε

ακροατήριο. Παρουσίασε τα προγράμματα των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για το

2006, άνοιξε τα χαρτιά του και απάντησε σε ερωτήσεις. Σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις.

Υπομονετικά. Μέχρι το τέλος. Και απάντησε ευθέως. Με παρρησία. Φανερώνοντας

τις σκέψεις του. Και όχι κρύβοντάς τες – όπως συνηθίζεται. Είχε επιχειρήματα.

Και άποψη. Ήταν ειλικρινής όσο χρειαζόταν για να μη γίνει προπέτης. Ήταν

«διπλωματικός» όσο χρειαζόταν για να μη γίνει ψεύτης. Ήταν ευγενής – EINAI

ευγενέστατος άνθρωπος – όσο χρειαζόταν για να μη γίνει γλείφτης και κόλακας.

Ήταν «επιθετικός» όσο χρειαζόταν για να μη γίνει γραφικός. Ήταν ευφυής όσο

χρειαζόταν για να μη γίνει εξυπνάκιας. Έδειξε να ξέρει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ όχι μόνο

τι εστί «διευθύνω» αλλά και το αντικείμενό του – ποιος είναι ποιος και ποιος

κάνει τι. Κι ας λείπει σχεδόν σαράντα χρόνια από την Ελλάδα. Και – σας

διαβεβαιώ – ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα έδειξε…

… και οι «εισπράξεις»

Αυτό εισπράχτηκε. Ό,τι δημοσιεύτηκε την επομένη σε όλες τις εφημερίδες,

συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, το πιστοποιεί. Και καθιστά πασιφανές ότι ο

Γιώργος Λούκος κατάφερε να πείσει πως ο πολιτισμός οφείλει και μπορεί να είναι

πέραν και υπεράνω κομμάτων. Κι ας τον διόρισε ο Καραμανλής. Και να μας θυμίσει

το αυτονόητο: πως ένας διευθυντής οφείλει να καταρτίσει ο ίδιος το πρόγραμμα

του Φεστιβάλ που διευθύνει. Και όχι να του το επιβάλουν υπουργοί και

υφυπουργοί και γραμματείς και κυρίες κυρίων και κομματόσκυλα και

παρατρεχάμενοι και κολομπότσια και ατζέντηδες και διαπλεκόμενα. Βέβαια το τι

τράβηξε μέχρι να φτάσει η ώρα αυτή της ανακοίνωσης του προγράμματος μόνον ο

ίδιος το ξέρει… Αλλά απέδειξε ότι μπορεί να υψώνει ανάστημα και να μη

φοβάται. Τώρα, τι θα πράξουν τα «τρωκτικά» από ‘δώ και πέρα είναι άλλο θέμα.

Απλούστατο: θα αρχίσουν να «ροκανίζουν». Σίγουρο αυτό. Αλλά, φοβάμαι, εις

μάτην. Πρώτον, γιατί είμαστε πολλοί πια που έχουμε πειστεί για τις προθέσεις

και τις ικανότητες τού Λούκου. Και, δεύτερον, γιατί είμαστε πολλοί πια που

ξέρουμε ποια ακριβώς είναι τα «τρωκτικά» αυτά και πώς ενεργούν. Κι ας

μασκαρεύονται. Ας κοπιάσουν λοιπόν!