Αναζήτηση
Οι εφημερίδες ασχολούνται συστηματικά με τα όσα δείχνει η τηλεόραση, την
παρακολουθούν ανελλιπώς, σαν να είναι μία ιδιότυπη πραγματικότητα που πρέπει
διαρκώς να σχολιάζεται. Από τις εφημερίδες κατάλαβα ότι οι σεισμολόγοι δεν
έχουν φωτογένεια στη μικρή οθόνη. Βγήκαν και διαφώνησαν, τσακώθηκαν, και
υπέστησαν επί ημέρες μετά σαρωτική κριτική και απαξίωση. Διάβασα μέχρι και τη
φράση «Ακόμα κι αν γλιτώσουμε από τους σεισμούς, δεν θα γλιτώσουμε από τους
σεισμολόγους». Τόσο τρομερά αφόρητοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που να προτιμούν
μερικοί τους ίδιους τους σεισμούς από τους επιστήμονες οι οποίοι προσπαθούν να
τους μελετήσουν; Τι έπρεπε να κάνουν ακριβώς για να μην αξιωθούν τέτοια χλεύη;
Να συμφωνούν σε όλα; Να μην τσακώνονται σαν άνθρωποι; Να είναι σίγουροι για
τις προβλέψεις τους; Να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους, ώστε να μη χάσουν
τον σεβασμό του κοινού με το οποίο παραγνωρίστηκαν; Να είναι υπεράνω
ανθρωπίνων παθών και συμπεριφορών; Κάτι σαν μάγοι της φυλής, κρυμμένοι πίσω
από ξύλινες μάσκες; Δεν είναι προφανές ότι η επιστήμη δεν γνωρίζει ακόμα τα
πάντα για τους σεισμούς; Δεν είναι φυσικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και
προσεγγίσεις; Κι αν οι άνθρωποι παθιάζονται για τις απόψεις τους, δεν
αποδεικνύουν απλώς ότι αυτές έχουν για τη ζωή τους και την καριέρα τους κάποια
αξία; Σαν να αντιπαθούν την επιστήμη ως επιστήμη οι επικριτές της συμπεριφοράς
των σεισμολόγων, σαν να περίμεναν θεούς και προφήτες, σκοτεινούς και
απρόσιτους και ακατανόητους, και με χαιρεκακία να ανακάλυψαν ανθρώπους.
Ανθρώπους που προσπάθησαν να εξηγήσουν στο κοινό. Αλλά πολλοί από το κοινό
κάγχασαν με την προσπάθεια. Γιατί άραγε; Ανήκουν σε άλλο είδος αυτοί; Ή μήπως
δεν θεωρούν τον εαυτό τους άξιο να καταλάβει;
