[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΣΤΟΝ προεκλογικό πλειστηριασμό παροχών και υποσχέσεων που είχε επιδοθεί

η Νέα Δημοκρατία, ξέχασε δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι τις εκλογές

μπορεί και να τις κερδίσεις και επομένως θα κληθείς να εφαρμόσεις όσα απλόχερα

και ανέξοδα έταζες από τα μπαλκόνια. Και όταν τάζεις στον αέρα, παθαίνεις ό,τι

τώρα η κυβέρνηση: βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους πιστωτές – ψηφοφόρους που

δικαίως απαιτούν εξόφληση των γραμματίων που τους υπέγραψες. Το ότι τώρα η Νέα

Δημοκρατία δεν μπορεί να εξαργυρώσει τις επιταγές δεν αφορά ούτε τους αγρότες

του Κάμπου ούτε τους τελωνειακούς του Πειραιά ούτε τους «επιτυχόντες» στον

διαγωνισμό-μαϊμού του Περιφερειάρχη Αιγαίου, ούτε όσους – και είναι πολλοί –

περιμένουν δεκαοκτώ μήνες στην ουρά για να εισπράξουν. Και όσο οι επιταγές

αποδεικνύονται χωρίς αντίκρυσμα τόσο ο Μεϊμαράκης θα τρέχει να υπερασπίζει

αντάρτες, διαφωνούντες, καταγγέλλοντες και γαλάζιους παραπονούμενους.

ΤΟ δεύτερο είναι ότι «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις». Δεν ξέρω αν

ήταν τόσο σίγουρη ότι ήθελε και μπορούσε να πατάξει τη διαφθορά, αλλά η μεγάλη

αυτή μπουκιά τής έκατσε ήδη στον λαιμό. Από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την

άλλη οι ειδήσεις έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς: νεοδημοκράτες διαφόρων

(κρατικών) θέσεων, βαθμίδων και αξιωμάτων καταγγέλλουν αλλήλους για σκάνδαλα,

μίζες, παράνομες αναθέσεις έργων, παράνομες προσλήψεις ημετέρων, συγγενών και

φίλων, για χαριστικές πράξεις και εξυπηρετήσεις. Ό,τι κατήγγειλε δέκα χρόνια

στην αντιπολίτευση η Νέα Δημοκρατία, το βρίσκει τώρα μπροστά της, με

πρωταγωνιστές εκείνους που υπόσχονταν νέο ήθος και ύφος εξουσίας.

Και τώρα που η σεμνότητα και ταπεινότητα πήγαν διακοπές, τι κάνει ο άτεγκτος

αρχηγός; Άφαντος ο ίδιος βάζει τους «αντ’ αυτού» να λένε πως δεν υπάρχει

πολιτική ευθύνη και να υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «βάλαμε ψηλά τον

πήχυ» και επομένως αν περνούν και μερικοί από κάτω, κάνοντας δηλαδή ρεμούλες

και παρανομίες, μικρό το κακό. Έχουμε έτσι ένα νέο δόγμα νεοκαραμανλικής

πραγματικότητας: η νεοδημοκρατική ταυτότητα αποτελεί τεκμήριο αξιοσύνης και

τιμιότητας που ουδείς δικαιούται να αμφισβητήσει. Ούτε η Δικαιοσύνη ούτε οι

πολίτες ούτε τα Μέσα Ενημέρωσης. Το ίδιο πιστεύει και ο Χριστόδουλος για τους

δικούς του…