διακοπές Σίφνος

Οι άνθρωποι εκεί είναι περήφανοι για τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους.

Ξέρουν ότι το νησί τους δεν θα γίνει ποτέ ο πιο in προορισμός. Δεν τους

νοιάζει. Τους αρκεί που το απολαμβάνουν με τις παρέες τους, που έχουν την

ιστορία της κεραμοπλαστικής και της μαγειρικής τους, τους σιφναίικους γάμους

και τα πανηγύρια, το ιστορικό Κάστρο, την Απολλωνία με το διάσημο Στενό της,

τον αρχοντικό οικισμό του Αρτεμώνα και παραλίες όπως το Βαθύ – που αν το δεις

μια φορά δεν το ξεχνάς ποτέ…

Ένα νησί «φιλικό στον χρήστη»: έτσι φαντάζομαι ότι θα την αποκαλούσαν στην

αργκό τους οι «κομπιουτεράδες» συζητώντας στο καπνιστήριο της εφημερίδας. Ένα

«νησί χωρίς εξάρσεις»: έτσι ξέρω ότι τη χαρακτηρίζουν όσοι γοητεύονται από την

αντισυμβατικότητα νησιών όπως η Φολέγανδρος, η Αμοργός, η Ανάφη.

Ένας επιδέξιος ισορροπιστής στο τεντωμένο σκοινί του – αυτή είναι η Σίφνος που

γνώρισα. Εκτελεί το καλοκαιρινό του νούμερο, υποκλίνεται χωρίς δουλικότητα,

περιμένει το χειροκρότημα και το κερδίζει. Του το χαρίζουν πρόθυμα κάθε χρόνο

οι καλοντυμένοι αστοί που περιπλέουν με φουσκωτά και γιοτ τις λίγες, τυπικά

κυκλαδίτικες, παραλίες του – το Βαθύ, τα Βουλίδια, το

Αποκοφτό, τη Φυκιάδα, το Κατεργάκι. Οι πολιτικοί των

χαμηλών τόνων και οι επιχειρηματίες με παλιά σπίτια στον Αρτεμώνα, στην

Απολλωνία, στο Πετάλι. Οι πενηντάρες κυρίες που έχουν κάνει

στέκι τον Πλατύ Γιαλό. Οι ευκατάστατοι ξένοι που ανακάλυψαν την

πολυτελή μονάδα στο Βαθύ. Τα καλοφτιαγμένα νεαρά ζευγάρια και οι παρέες που

ακολουθούν πιστά το πρόγραμμα: το πρωί στις παραλίες και το βράδυ για φαγητό

και κλάμπινγκ στο διάσημο Στενό της Απολλωνίας.

Τα αξιοθέατα καταγράφονται, συζητιούνται και αναζητούνται μέσα από ένα

καλοφτιαγμένο οδικό δίκτυο με σήμανση στις «φρυκτωρίες» που ήταν στα ενετικά

χρόνια βίγλες για τους πειρατές, στα μοναστήρια, στα κεραμοποιεία. Τα «πρέπει»

μπαίνουν σιγά σιγά στο περιθώριο, καθώς το νησί, αθόρυβα, ήπια, σε κερδίζει.

Με λιμανάκια όπως τα Σεράλια κάτω από το Κάστρο ή ο καρτ ποστάλ –

οικισμός της Χερρονήσου. Με τα βράχια της Χρυσοπηγής. Με το

περπάτημα στον Αρτεμώνα ή το Κάστρο, την αρχαία πρωτεύουσα, που αξίζει

και την παραμικρή σταγόνα ιδρώτα που θα χύσεις εξερευνώντας τα σοκάκια με τις

λότζιες, τα παλιά σπίτια με τα ξύλινα μπαλκόνια και τις πλατειούλες που

αντηχούν από φωνές χωρίς ονοματεπώνυμα, που αναδύονται απρόσμενα μέσα από

ασπρισμένους τοίχους. Φωνές που αντανακλούν την καλοκαιρινή κάψα.

Το πιάτο με τη ρεβιθόσουπα, οι ελιές και το ποτήρι με το κρασί που θα σε

φιλέψουν στις 10 το πρωί της Κυριακής, θα κλείσει μια μια τις αόρατες οπές που

η πόλη ανοίγει στην ψυχή σου όλο τον χρόνο. Το αγνάντεμα από το προαύλιο της

Παναγίας Βουνού προς τον Πλατύ Γιαλό ή από τον

Άγιο Συμεών προς τις Καμάρες, θα ανοίξει έξοδο κινδύνου στο

κουρασμένο βλέμμα σου. Κι ύστερα θα στριφογυρίσεις νοερά μαζί με τον τροχό του

αγγειοπλάστη και θα ξαναδείς: Τότε ίσως όλα αυτά που αρχικά σκέφτηκες γι’ αυτό

το νησί – η «χρυσή μετριότητα», το τακτοποιημένο, το καθωσπρέπει – να σου

φανούν κι αλλιώς: μια παρτιτούρα που εκτελείται από ορχήστρα βιρτουόζων

μουσικών.

OI ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Στην όποια σύγκριση με παραλίες όπως της Μυκόνου, η Σίφνος χάνει στα σημεία.

Ακόμη κι αν την περιτριγυρίσεις με φουσκωτό, δεν θα βρεις εκείνες που θα σε

αφήσουν… άφωνο. Θα βρεις όμως τα βράχια της Χρυσοπηγής: Επίπεδα,

πεντακάθαρα, διεισδύουν μέσα στα κρύα πράσινα νερά – ένα «προσκύνημα» για τους

κολυμβητές όσο και για τους πιστούς που συρρέουν στο διάσημο μοναστήρι. Δίπλα

τους, οι Σαούρες είναι μια λύση για όσους θέλουν απομόνωση, ενώ οι

οικογένειες θα προτιμήσουν τον αμμουδερό όρμο του Αποκοφτού ή τον

γειτονικό Φάρο και τις αμμώδεις παραλίες της Φασολούς με το

μοναστήρι του Σταυρού και του Γλυφού, δίπλα του.

Γοητευτική είναι η εικόνα και στο απάνεμο λιμανάκι της Χερρονήσου:

κατεβαίνοντας στη μικρή του παραλία (όπου τον Αύγουστο γίνεται το αδιαχώρητο)

αφήνεις τα παιδιά να κάνουν μπάνιο κι εσύ τρως στα ταβερνάκια ή χαζεύεις τον

αγγειοπλάστη Δεπάστα – τον μόνο που ψήνει ακόμη τα κεραμικά του σε φούρνο με

κλαδιά.

Στα νοτιοδυτικά, το Βαθύ ποζάρει αγκαλιάζοντας προστατευτικά με τους

δύο του βραχίονες τον οικισμό. Με θέα στα βουνά, στο εκκλησάκι του Ταξιάρχη

και στα πολυτελή γιοτ που δένουν στον όρμο, κολυμπάς σε αβαθή νερά ξέροντας

ότι μόλις πεινάσεις σειρά από ταβέρνες πάνω στην άμμο περιμένουν να σε

φιλέψουν σιφναίικους μεζέδες.

Αν πάλι ψάχνεις για κάτι πιο «κοσμικό», τότε θα περάσεις από τον Πλατύ

Γιαλό, την πιο πολυσύχναστη παραλία του νησιού: beach bar, ξενοδοχεία,

καφέ, εστιατόρια και ενοικιαζόμενα δωμάτια στριμώχνονται το ένα δίπλα στο άλλο

πάνω στο κύμα κάνοντάς σε να… θέλεις να πάρεις φουσκωτό και να φύγεις.

Αν το κάνεις, ψάξε τις μικρές παραλίες προς τα νότια – του Λαζάρου, τη

Φυκιάδα – ή προς τα ανατολικά τον μικρό όρμο της Παναγίας της

Πουλάτης που χτίστηκε το 1871: έχει πεντακάθαρα νερά, ποταμάκι με καλαμιές

και έναν βράχο που τον λένε Φονιά.

H Απολλωνία και το Στενό της

Αντηλιακό, γυναικεία αρώματα, σκόνη, ποτό, ιδρώτας: κάθε βράδυ τα «υλικά»

ανακατεύονται στο… τσουκάλι του Στενού της Απολλωνίας. H διαφορά με τη

σιφναίικη ρεβιθάδα είναι πως το πρωί κανείς δεν βρίσκεται εκεί, στο γραφικό

σοκάκι που καίγεται στον ήλιο, για να δοκιμάσει αν πέτυχε η «συνταγή». Τα

συστατικά της έχουν από ώρες εξατμιστεί, χαμένα στα ενοικιαζόμενα δωμάτια και

τα παλιά σπίτια των γύρω οικισμών – του Αρτεμώνα, του Πεταλιού, του Αϊ-Λουκά,

της Καταβατής, των Εξαμπέλων -, των δεμένων μεταξύ τους με αμέτρητα «λουριά»

(ξερολιθιές).

Το κέντρο του νησιού, μια αυτόνομη μονάδα ζωής με περίπου 900 κατοίκους,

χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε τρεις λόφους: H καρδιά της, η Απολλωνία,

πρωτεύουσα της Σίφνου από το 1833, αν και πολιορκημένη από αυτοκίνητα και

λεωφορεία, διατηρεί τη γραφικότητά της. Ίσως επειδή η μυρωδιά από τα γιασεμιά

που φυτρώνουν στις αυλές είναι πιο δυνατή από τα καυσαέρια. Ίσως επειδή κάθε

πρωί ξεκουράζεται από τις… καταχρήσεις της βραδιάς και η εικόνα αλλάζει: τα

παλιά καφενεία στο Στενό αντηχούν από τους ήχους του ταβλιού, τις φωνές των

παιδιών και των γυναικών που περνούν με τα ψώνια στα χέρια. Οι εκκλησίες του

Τιμίου Σταυρού, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, της Παναγίας του Μπαρού

ξεκλειδώνουν τα πορτάκια τους για να δεχτούν τις φροντίδες των ντόπιων. H

καλημέρα αντηχεί στα εμπορικά μαγαζιά που ανοίγουν, οι τουριστικοί οδηγοί

ξεδιπλώνονται δίπλα στα χορταστικά πρωινά των ξένων που ξυπνούν νωρίς. Των

ξένων που θα την περπατήσουν και ύστερα θα επισκεφτούν και το λαογραφικό

μουσείο (τηλ. 22840-33.730). Μέσα από τις αίθουσές του, που οι υπόλοιποι…

ξενύχτηδες θα γνωρίσουν το βράδυ (είναι ανοιχτό 10.00 – 14.00 και 19.30 –

23.30), θα ταξιδέψουν στην ιστορία του νησιού. Θα δουν τη σιφναίικη δαντέλα σε

κοπανέλι, τα ψάθινα καπέλα, τα διάσημα «τσικάλια» για τα ρεβύθια και το

«μαστέλο», την όγδοη έκδοση του Τσελεμεντέ και τα «πουλιά» – τα κουλούρια της

Λαμπρής με τα ασυνήθιστα σχήματα που κλεισμένα στην προθήκη τους περιμένουν τα

παραξενεμένα βλέμματα.

Φιλοξενία στις Ελιές

H καλύτερη μονάδα στο νησί και από τις καλύτερες στην Ελλάδα λειτούργησε

πέρυσι τον Ιούλιο. Τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ που έφτασε το κόστος κατασκευής της

δεν θα αποσβεστούν ποτέ και αυτό το ξέρει ο Λ. Ευγενίδης, που συνέχισε το έργο

του πατέρα του θέλοντας να αναβαθμίσει τη φιλοξενία στη Σίφνο χωρίς να κάνει

«παραφωνία» στο γραφικό Βαθύ. Οι Ελιές κτισμένες ως παραδοσιακός οικισμός,

προσφέρουν την εξαιρετική αισθητική τους, 33 καταπληκτικού ντιζάιν δωμάτια,

σουίτες και βίλες με δικές τους πισίνες, μία κεντρική πισίνα με διαστάσεις

μεγαλύτερες των ολυμπιακών, spa, γυμναστήριο και ρουμ σέρβις που σε κάνει να

μη θέλεις να βγεις από τη ζεν… φωλιά σου! Τους ευχαριστούμε για την άψογη

φιλοξενία τους (τηλέφωνο 22840-34.000).

ΤΟΠ 10 ΣΤΗ ΣΙΦΝΟ

1. Το Βαθύ.

Οι κόκκοι της άμμου που σε ακολουθούν με περιέργεια… κουτσομπόλας στις

σουίτες με τη ζεν αισθητική είναι αυτό που συνδέει τον ταπεινό οικισμό με την

πολυτελή μονάδα «Ελιές» που χτίστηκε στη νότια πλευρά του. Πέρνα τον πέτρινο

τοίχο, βγάλε τα παπούτσια και άσε τον καθωσπρεπισμό να λιάζεται στις

ξαπλώστρες. Περπάτα ξυπόλητος στο κύμα, παίξε με τα νεροπίστολα των

πιτσιρικάδων που κολυμπάνε γυμνοί στα ρηχά. Οι γιαγιάδες που κάθονται στις

αυλές των σπιτιών με τους μπερντέδες στις πόρτες θα σου αντιγυρίσουν το βλέμμα

με ραθυμία. Όπως και οι κοπέλες που λιάζονται στον τοίχο του Ταξιάρχη, το

εκκλησάκι-ορόσημο με τα δέκα κελιά και τα παράθυρα που βλέπουν κατευθείαν στο

πέλαγος. M’ αυτές τις μυρωδιές από λιβάνι και άμμο, δίχτυα που απλώνονται,

φαγητά που μαγειρεύονται στις ταβέρνες, νοτισμένες πετσέτες που στεγνώνουν

στις αυλές των ενοικιαζόμενων δωματίων στην παραλία, πετρέλαιο από τα

ψαροκάικα που αφήνουν το λιμανάκι, θα ανηφορίσεις τον δρόμο για την επόμενη

παραλία. Που όμως ίσως δεν «γράψει» μέσα σου όσο το Βαθύ…

2. Στις λότζιες του Κάστρου.

«Λέω να γυρίσω στην Αθήνα, στο αιρ κοντίσιον. Δεν αντέχω άλλο τη ζέστη εδώ».

Πρωί στο Κάστρο, τον πανέμορφο μεσαιωνικό οικισμό που ήταν πρωτεύουσα του

νησιού στην αρχαία, τη μεσαιωνική περίοδο και μέχρι το 1836: H φωνή του παππού

που διαμαρτύρεται κολλάει στο δέρμα καθώς περνάς μέσα από τις λότζιες (θολωτές

στοές), χαζεύεις τις αρχαίες κολόνες και τις λάρνακες που έχουν γίνει μέρος

της μικρής πολιτείας. Τον χειμώνα τη δέρνει η βροχή και ο αέρας, στον καύσωνα

οι τοίχοι των σπιτιών με τις χρωματιστές ξύλινες βεράντες παίρνουν φωτιά. Τη

σβήνει το αεράκι που φυσάει στην κορυφή της ακρόπολης, στα «δεσποτικά» και στο

πλακόστρωτο περιφερειακό καλντερίμι που έχει θέα στο πέλαγος και στο εκκλησάκι

της Εφταμαρτύρου που λιάζεται στη χερσόνησό του. Κρυμμένο στα σοκάκια, θα

βρεις και το αρχαιολογικό μουσείο της Σίφνου (ανοιχτό 08.00 -15.00,

22840-31.022) με ευρήματα από τα τέλη του 8ου αιώνα π.X. έως και τον 4ο μ.X.

3. Τα Σεράλια.

Οι επίπεδες στέγες των χαμηλών κτισμάτων, όταν το βλέπεις από ψηλά, δεν έχουν

ενδιαφέρον. Όταν κατέβεις τα πέτρινα σκαλιά και περπατήσεις στη μικρή προβλήτα

με τα μαζεμένα δίχτυα και τους μεγάλους βράχους το μικρό λιμάνι του Κάστρου

στην περίοδο της Φραγκοκρατίας αλλάζει όψη. Τα ουζερί με τα μπαλκόνια που

γλείφει το νερό είναι η πρώτη απόδειξη της ταπεινής του γοητείας. Τα υπόλοιπα

– την πηγή της Φουντάνας, την ποταμιά στις Ερκιές όπου είχαν κάποτε στήσει το

άγαλμα του Πάνα – θα τα ανακαλύψεις αν περπατήσεις τριγύρω. Και αναζητήσεις το

πνεύμα παλιότερων εποχών.

4. Ο Αρτεμώνας.

Αν και η θεά Άρτεμη της Εκβατηρίας, απ’ όπου πρέπει να πήρε το όνομά του, δεν

φημιζόταν τόσο για την ομορφιά της, αυτός θα σε γοητεύσει. Ακολούθησε το

πλακόστρωτο μονοπάτι που τον ενώνει με την Απολλωνία και άφησέ τον να σου

συστηθεί. Με τη μυρωδιά του γιασεμιού να προπορεύεται, θα δεις τα πιο ωραία

αρχοντικά σπίτια του νησιού μέσα σε αροκάριες και πεύκα, ασπρισμένα εκκλησάκια

όπως της Παναγίας της Άμμου που είναι πάντα ανοιχτή, αναστηλωμένους μύλους και

θα δοκιμάσεις κουλούρια γλυκάνισου και αμυγδαλωτά φούρνου ή κατσαρόλας με

αμύγδαλο και σιρόπι που φτιάχνουν κάθε μέρα οι φούρνοι του Αρτεμώνα.

5. Στα βράχια της Χρυσοπηγής.

Για χάρη της αξίζει να ξυπνήσεις αξημέρωτα, να προλάβεις να δεις τον ήλιο να

ανατέλλει πίσω από το καμπαναριό της μονής που αναπνέει γαλήνια πάνω στον

σκισμένο βράχο της: όπως λένε, χωρίστηκε στα δύο από θαύμα, για να σωθούν από

τους πειρατές οι γυναίκες που άναβαν κάθε Σάββατο τα καντήλια της. H μονή

κτίστηκε το 1650 και το θαυματουργό εικόνισμα της Παναγίας, αφιερωμένο στη

Ζωοδόχο Πηγή, λένε ότι βρέθηκε από ψαράδες ενώ έπλεε στη θάλασσα. Από το 1964,

της Αναλήψεως (40 ημέρες από το Πάσχα) γίνεται εδώ μεγάλο προσκύνημα.

6. Όπου γάμος και χαρά…

364 εκκλησίες και ξωκκλήσια έχει το νησί, όσες και οι ημέρες του χρόνου. Πώς

να μη γίνονται συνεχώς γάμους και πανηγύρια; Την οργάνωση αναλαμβάνουν οι

«πανηγυράδες» που κρατάνε στο σπίτι τους την εικόνα του αγίου για έναν χρόνο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στο τραπέζι παίζει, φυσικά, η περίφημη σιφνέικη ρεβιθάδα.

Όσο για τους γάμους, ακόμη και τα νέα ζευγάρια εδώ ακολουθούν απαρεγκλίτως το

έθιμο. Και τα βιολιά κουρδίζονται κάθε τόσο για να παραλάβουν τη νύφη και να

τη συνοδέψουν στα σοκάκια των χωριών.

7. Οι φρυκτωρίες.

Τα απομεινάρια τους τα συναντάς διάσπαρτα σε όλο το νησί: Άσπρος Πύργος,

πύργος Καδέ. Οι παλαιότεροι φτιαγμένοι τον 6ο αι. π.X., οι νεώτεροι τον 3ο αι.

Οι πύργοι (φρυκτωρίες) της Σίφνου άρχισαν να κτίζονται μετά την επιδρομή των

Σαμίων για να στέλνουν από εκεί σήματα στις αρχαίες ακροπόλεις. Τα ρωμαϊκά και

ενετικά χρόνια, στην κορυφή τους άναβαν φωτιές που ειδοποιούσαν τους κατοίκους

για τις επιδρομές των πειρατών και αργότερα έγιναν προστατευτικά κτίσματα για

τα γυναικόπαιδα ή αποθήκες.

8. Οι Καμάρες.

Οι πλαγιές των δύο θεόρατων βουνών από πάνω τους τις κρατούν εκεί, εκούσια

αιχμάλωτές τους, από το τέλος του 19ου αιώνα. Το λευκό, το μπλε και η ώχρα από

τα άγονα βράχια που καθρεφτίζεται τα απογεύματα στα ήρεμα νερά του μικρού

λιμανιού, γίνονται το φόντο της καλοκαιρινής εικόνας εκείνων που περιηγούνται

τα τουριστικά μαγαζιά, τις ταβέρνες και τα αγγειοπλαστεία και των παιδιών που

κολυμπούν στην αμμουδερή παραλία. Τα εκκλησάκια της Αγίας Μαρίνας και της

Αγίας Άννας γαντζώνονται στην πλαγιά, αλλά εκείνος που κερδίζει τις εντυπώσεις

είναι ο Άγιος Συμεών, κτισμένος το 1667: από το προαύλιό του η θέα στις

Καμάρες κόβει την ανάσα.

9. Ρεβίθια για… πρωινό.

«Τα μουσκεύεις για δέκα ώρες σε βρόχινο νερό με μια χούφτα αλάτι. Τα πλένεις,

προσθέτεις μπόλικα κρεμμύδια και τα βάζεις στο τσικάλι με ελαιόλαδο και

βρόχινο νερό μέχρι να σκεπαστούν. Ύστερα τα κλείνεις στον πυρωμένο φούρνο από

τις 8 το βράδυ μέχρι τις 10 την άλλη μέρα». Κυριακή πρωί: Ο κύριος Γιάννης

Μαγγανάς ξεφουρνίζει τα πήλινα τσουκάλια με τα ρεβίθια που έχει κλείσει στον

φούρνο με τα φρύγανα για τους πελάτες του στη ταβέρνα Λιοτρίβι, αλλά και τους

γείτονες που θα τα παραλάβουν γυρίζοντας από τις εκκλησίες του Αρτεμώνα. Θα τα

φάνε για πρωινό με κρασί και ελιές, όπως γινόταν πάντα εδώ. Άλλωστε η Σίφνος

ήταν διάσημη για τους μαγείρους της – και για τον κύριο Τσελεμεντέ που

καταγόταν από τα Εξάμπελα.

10. Τροχός είναι και γυρίζει.

Διάσημος «σταμνάς» ή «τσουκαλάς» – όπως ο Αποστολίδης στον Πλατύ Γιαλό, ο

Ατσώνιος στο Βαθύ, ο Δεπάστας στη Χερρόνησο, ο Λεμπέσης στον Αρτεμώνα και ο

Ποδότας στις Καμάρες – μπορεί να μην έχει γίνει ακόμη: Ο Λάμπρος Σκανδάλης,

μαζί με τον αδερφό του τον Αντώνη, ανήκουν στη νεώτερη γενιά των αγγειοπλαστών

και δίνουν περισσότερη σημασία στο χρώμα και τη γεωμετρία. Πενήντα έξι

αγγειοπλαστεία υπήρχαν κάποτε σε όλο το νησί – το μόνο που το χώμα του ήταν

πυρίμαχο χωρίς προσμείξεις γι’ αυτό και αναπτύχθηκε η αγγειοπλαστική. Σήμερα

έχουν μείνει δώδεκα. Ο τροχός στριφογυρίζει, μεταμορφώνει το υλικό. Τα

χέρια-χορευτές επιμένουν στο πρώτο γύρισμα, τότε που ο πηλός πρέπει να πάει

στο κέντρο, να βρεις τον άξονά του και ύστερα με το χέρι και την ξύλινη

«πελεκούδα» να τον διανείμεις στρωτά. Ο πραγματικός μάστορας όμως φαίνεται

μετά, στο «καμίνιασμα». Στο πώς θα τοποθετήσει τα κεραμικά πριν η φωτιά ανάψει

στους 900 βαθμούς. Και αντί για στάχτη, θα βγάλει δημιουργήματα που ταξιδεύουν

σε όλη την Ελλάδα εδώ και χρόνια. (Στο μοναστήρι στα Φιρόγια θα δείτε μέχρι το

τέλος Αυγούστου έκθεση με έργα των αγγειοπλαστών του νησιού.)

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΤΕ

Με ταχύπλοα και συμβατικά πλοία, από τον Πειραιά. Το ταξίδι με το ταχύπλοο

διαρκεί 2.30-3 ώρες και με το συμβατικό πλοίο 5 ώρες. Τα δρομολόγια είναι

καθημερινά (τουλάχιστον 2-3 πλοία και δύο ταχύπλοα).

Ταξίδι με το Speed Runner

Πειραιάς – Σίφνος. H ζέστη του λιμανιού μένει πίσω, το σαλόνι του καταμαράν

περιμένει. Φορτώνεις, ξεφορτώνεις. Φεύγεις. Εσύ, γιατί ο πλοίαρχος Άγγελος

Κοντομηνάς και το πλήρωμά του σε λιμάνι δεν κατεβαίνουν ποτέ. Σέριφος – Κύθνος

– Σίφνος – Μήλος. Γρήγορα, όλα γρήγορα. Και με ακρίβεια – ειδικά όταν έρχεται

η ώρα του δεσίματος. Ένα joy stick, τα απαραίτητα παραγγέλματα, μερικοί

χειρισμοί και το Speed Runner σε τρία λεπτά ενώνεται με τη στεριά. Στο

πιλοτήριο ο ορίζοντας μοιάζει σταθερός. Ψευδαίσθηση: το νέας τεχνολογίας πλοίο

που μας φιλοξένησε ταξιδεύει με 32 κόμβους και χωράει 577 επιβάτες και 80 I.X.

ΠΟΥ ΘΑ MEINETE

Στην Απολλωνία

Patriarca (22840-32.400). Πολυτελές «μπουτίκ» ξενοδοχείο με άποψη. Έξι

δωμάτια με πολύ χρώμα και σαλόνι με ντιζάιν διακόσμηση, η οποία προς στιγμή σε

κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε νησί.

Στον Αρτεμώνα

Το Σμαράγδι (22840-33.901). Καλόγουστο, μικρό ξενοδοχείο με 12 δωμάτια

σε κυκλαδίτικο στυλ. Ωραία η πέτρινη αυλή με launge καθιστικό.

Bella Vista (22840-33.518). Αναστηλωμένος μύλος και πέτρινα δωμάτια, με

πισίνα και θέα στο περίφημο Κάστρο.

Στο Πετάλι

Πετάλι Village (22840-33.024). Πάνω στο σοκάκι που ενώνει την Απολλωνία

με τον Αρτεμώνα. Πολύ καλόγουστο, με φροντισμένες αυλές και δωμάτια. Διαθέτει

και εστιατόριο.

Στο Κάστρο (όπου υπάρχουν μόνο ενοικιαζόμενα δωμάτια).

Βασιλική Μεναγάκη (22840-31.944) Δέσποινα Φραγκιά (22840-31.175) με θέα

στη θάλασσα και Ραφελέτος (22840-31.161).

Στο Βαθύ

Ελιές Resort (22840-34.000). Παραδοσιακός οικισμός υψηλών προδιαγραφών.

Ενοικιαζόμενα διαμερίσματα: Στούντιο Νίκος (22840-33.244), Βιργινία

(2284-33.246) και Ξανθάκης (22840-31.971). Είναι πάνω στη θάλασσα, απλά και

αρκετά προσεγμένα.

Στον Πλατύ Γιαλό

Verina Suites (22840-71.525). H Ισιδώρα, ο Τζίμης και ο πατέρας της

είναι η ψυχή της εξαιρετικά καλόγουστης αυτής μονάδας. H πισίνα και δίπλα της

τα ονειρικά κρεβάτια με τον ουρανό, καθώς και το κεφάτο μπαρ σε κάνουν να

ξεχνάς το μόνο μειονέκτημα: ότι δεν είναι ακριβώς πάνω στη θάλασσα. Με τα

φουσκωτά τους σας πάνε και βόλτα στις παραλίες.

Νηρηίδες (22840-71.530). Πολύ καλή μονάδα, με καταπληκτική θέα σε όλο

τον κόλπο του Πλατύ Γιαλού από ψηλά.

Στη Χρυσοπηγή

Ενοικιαζόμενα δωμάτια Ιωάννης Ναδάλης (22840-71.355) και Ρουβίνα

(22840-31.416), προς τις Σαούρες. Απλά και ήσυχα, με θέα στη μονή και τη

θάλασσα.

Στις Καμάρες

Αρετώ (22840-31.323) και Αλέξανδρος (22840-33.209). Ενοικιαζόμενα

δωμάτια σε κυκλαδίτικο στυλ που βλέπουν το λιμάνι από μακριά.

Στη Χερρόνησο

Κάντε την… ανατροπή, μένοντας στα κελιά του Αγίου Πολύκαρπου που λειτουργούν

ως ξενώνες (22840-31.605). Άλλα ενοικιαζόμενα: 22840-33.120 και 33.170.

ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ KAI ΠΟΤΟ

Στην Απολλωνία

Οδός Ονείρων. Το καλό εστιατόριο της Απολλωνίας, φτιαγμένο σαν θεατρικό

σκηνικό σε κτίριο του 1850. Δοκιμάστε οπωσδήποτε το μαστέλο τους (μοσχάρι ή

αρνί που σιγοψήνεται στο τσουκάλι). Επίσης, ονειρομεζές, κουνέλι κυκλαδίτικο,

φάκελος γεμιστό με φέτα και πιπεριά στον φούρνο.

Του Αποστόλη το Κουτούκι. H πιο παλιά ταβέρνα. Με νόστιμα κρεατικά και

σιφναίικα φαγητά. Δοκιμάστε καππαροσαλάτα.

Ο Οκίαλος. Νόστιμα μαγειρευτά, μαστέλο, λαγός και κόκορας.

Mama Mia (λειτουργεί και στον Πλατύ Γιαλό). Ιταλός ιδιοκτήτης,

χειροποίητα μακαρόνια και ψωμί. Ζητήστε την πίτσα diabola με ιταλικό σαλάμι

και την parma με προσούτο παρμεζάνα.

Αργώ. Το must μπαράκι του Στενού, από το ’82. Κοκτέιλ μπαρ όπου οι…

τόνοι ανεβαίνουν μετά τα μεσάνυχτα, όταν μέσα αρχίζει ο χορός.

Το Δόλωμα. «Κουλτουριάρικο» μπαράκι για ψαγμένους. Εξαιρετική η

θεατρική διακόσμηση στο εσωτερικό του.

Μπότζι. Πεζούλες, επίπεδα και ατμοσφαιρική μουσική.

Στο Βαθύ

Ο Κουτσουνάς. Πάνω από τον όρμο. Με κρέατα δικής του παραγωγής – και

κυρίως πολύ νόστιμο κατσίκι.

Υδρούσα και Τσικάλι. Με σιφναίικο φαγητό. Δοκιμάστε λαδερά,

ρεβιθοκεφτέδες, μοσχάρι.

Στον Αρτεμώνα

Το Λιοτρίβι. H πιο γνωστή ταβέρνα, με τοπική κουζίνα. Εδώ θα φάτε

οπωσδήποτε τα ρεβίθια και το μαστέλο που φτιάχνει ο κύριος Γιάννης Μαγγανάς

στον ξυλόφουρνό του.

Το Χρυσό. Οικογενειακό σέρβις και νόστιμη ελληνική κουζίνα.

Στη Χρυσοπηγή

H Χρυσοπηγή και ο Τσαπής. Καλό σιφναίικο φαγητό και κυρίως

μαστέλο.

Στις Καμάρες

Ο Ποσειδώνας, η Μαργαρίτα και ο Σίμος. Για ψάρι, νόστιμη φάβα

και μεζέδες.

Foli Foli. Το ένδοξο μπαρ του λιμανιού της Σίφνου σε μεξικάνικο στυλ,

που γνώρισε καλύτερες μέρες.

Captain’s. Το τουριστικό μπαρ του λιμανιού, με ξένη μουσική.

Στον Πλατύ Γιαλό

Το κουτούκι του ψαρά. Με φρέσκο ψάρι. Δοκιμάστε γίγαντες τηγανητούς με

σάλτσα.

Στα Σεράλια

Τα Βατράχια. Ουζερί με άποψη και πρωτότυπους θαλασσινούς μεζέδες. Θα

παραγγείλετε μακαρονάδα με θαλασσινά, αχινοσαλάτα και σούσι που φτιάχνει η

Φλωρέττα με ό,τι ψάρι της φέρουν οι ψαράδες.

Στη Χερρόνησο

H Αμμουδιά και Χερρόνησος. Πολύ καλή κουζίνα με ψάρια φρέσκα και

κρεατικά.

info

* Αστυνομία 22840-31.210, * Λιμεναρχείο 22840-33.617, * Δήμος Σίφνου

22840-31.110, 32388, * Δημοτικό γραφείο πληροφοριών στις Καμάρες 22840-31.977.