Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα μου ταξίδι στο Μπαχρέιν, δειπνούσα με φίλους σε

ένα εστιατόριο όταν άρχισε να μεταδίδεται από την τηλεόραση η είδηση ότι

μουσουλμάνοι τρομοκράτες είχαν συλλάβει ομήρους στη Ρωσία. Εκείνο που με

εντυπωσίασε ήταν η ενστικτώδης αντίδραση του ντόπιου επιχειρηματία που καθόταν

δίπλα μου: «Γιατί μνημονευόμαστε σε κάθε είδηση;». Αναφερόταν στους

μουσουλμάνους.

H απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι πράγματι κρίσιμη: Υπάρχουν πολλοί

οργισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Οργισμένοι Μεξικανοί, Αφρικανοί, Νορβηγοί. Οι

μόνοι όμως που φαίνεται να νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα και το κίνητρο να

γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας είναι νεαροί, σκληροπυρηνικοί μουσουλμάνοι. Είναι

σαφές ότι επενεργούν πολλοί παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η αποτυχία της

Ευρώπης να ενσωματώσει επαρκώς τις μειονότητές της. Ένας άλλος είναι η πάλη

του Ισλάμ με τον εκσυγχρονισμό. Στην πραγματικότητα, πολλοί νεαροί

μουσουλμάνοi ελκύονται από τη δυτική κοινωνία, νιώθοντας παράλληλα ντροπή γι’

αυτό, από την άλλη πλευρά ταπεινώνονται από τη δυτική κοινωνία. Διότι παρόλο

που ο ισλαμικός πολιτισμός υποτίθεται πως είναι ανώτερος, η απόφαση του

ισλαμικού κόσμου να απαγορεύσει τη μεταρρύθμιση και η νέα ερμηνεία του Ισλάμ

μετά τον 12ο αιώνα έχει «πνίξει» το πνεύμα του νεωτερισμού στα μουσουλμανικά

εδάφη, αφήνοντας τον ισλαμικό κόσμο λιγότερο ισχυρό, λιγότερο ανεπτυγμένο

οικονομικά, λιγότερο προηγμένο τεχνικά από τους υπόλοιπους, «κατώτερους»

πολιτισμούς.

Τελευταία Νέα