Το περιοδικό ζήτησε από σαράντα ποιητές (ο μεγαλύτερος 89 χρόνων, ο μικρότερος

23) ανέκδοτη δουλειά τους, κι έτσι στο τεύχος αυτό έχουμε ένα πανόραμα της

σύγχρονης ελληνικής ποίησης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χωρούν άλλοι (ή

δεν μπορεί να παραλειφθούν κάποιοι) σ’ αυτή τη «φυσιογνωμία του σημερινού

ποιητικού μας προσώπου». Αντί για άλλα λόγια παραθέτω στίχους από ποιήματα,

χωρίς αυτό να σημαίνει αξιολόγηση.

– Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (θέλω να γράψω ένα ποίημα): «Θα ‘θελα να γράψω ένα

ποίημα/ για μία πραγματικότητα/ που δεν θα με είχε περιλάβει/ αλλά τρομάζουν

οι στίχοι… / Ούτε το σκέφτονται ούτε προσπαθούν».

– Τίτος Πατρίκιος (H βιντεοκασέτα): «Κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω στην αρχή/

όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα/ το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή/ τα

ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα».

– Λευτέρης Πούλιος (Το θεώρημα): «Σπεύδω/ σε κάποιο αστέρι/ που δεν κατέχεται

από τη μανία/ της πτώσης».

– Θανάσης K. Κωσταβάρας (H αναχώρηση): «Ένας ένας φεύγουμε. / Σαν να ξυπνάμε

από ασυνήθιστο όνειρο. / Σαν, ξαφνικά, να έχουμε βγάλει φτερά».

– Σωτήρης Τριβιζάς (Αφιέρωση): «… Σ’ εκείνο το αγόρι με το πληγωμένο γόνατο/

που χρόνια τώρα κλαίει απαρηγόρητο/ μέσα στο κουρασμένο στήθος ενός άντρα».

– Κική Δημουλά (Επώδυνη αποκάλυψη): «Ό,τι λες στην πένα το γράφει/σκέπτεσαι

θυμάσαι νομίζεις αγαπάς υπαγορεύσεις. / Μερικά τα αποσιωπάς. / Όχι πως είσαι

υποκριτής αλλά/ λιγάκι σα να ντρέπεσαι που είναι τόσο λίγα/ και σα να

κομματιάζεσαι τόσα πολλά που είναι».

– Γιάννης Κοντός (Το κόκκινο σχολείο): «Εκείνον τον Σεπτέμβρη, / η τάξη μύριζε

λαδομπογιά, / μύριζε σφαγμένο ζώο. / Οι τσάντες, τα παπούτσια, / τα χασμουρητά

των παιδιών/ μύρισαν πάλι σφαγή. / Τίποτε δεν μύριζε μουσική/ όπως τους είχαν

υποσχεθεί».

– Δημήτρης Καλοκύρης (Σαν χάρτινο φιλί): «Λοιπόν: Του κόσμου ο μηχανισμός

είναι μάλλον απλός: / Για να δεις το σκοτάδι δεν έχεις παρά να κλείσεις τα

μάτια. / Αλλά το αύριο της νύχτας, Αριάδνη, είναι το φως».

Αυτοί, κύριε Χριστόδουλε, δεν είναι άπιστοι

Το τροπάρι του επανέλαβε και πρόσφατα ο κ. Χριστόδουλος, πως δηλαδή είναι

άπιστοι, άθεοι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλου είδους σατανάδες όσοι κρίνουν

αμαρτωλές κεφαλές της Ιεραρχίας. H «Σύναξη» είναι «τριμηνιαία έκδοση

σπουδής της Ορθοδοξίας». Ιδρυτής υπήρξε ο Παναγιώτης Νέλλας και υπεύθυνος ύλης

είναι ο Θανάσης N. Παπαθανασίου. Σ’ αυτό – το 93ο – τεύχος η σύνταξη του

περιοδικού δημοσιεύει «οκτώ σημεία για την εκκλησιαστική κρίση με θλίψη και

οργή».

Αναδημοσιεύω το πρώτο, συνιστώντας σε «ελληνοχριστιανούς» αλλά και σε

νηφάλιους να αναζητήσουν το τεύχος: «Κραταιούνται στον εκκλησιαστικό χώρο

μηχανισμοί νοοτροπίας και θεσμών οι οποίοι (μηχανισμοί) αναπαράγουν τη σήψη

και την κάνουν καθεστώς, σε τέτοιο βαθμό που αυτό που θα ‘πρεπε να είναι

αυτονόητο (δηλαδή ποιμένες θυσιαστικοί, εκκλησιαστική ζωή κοινοτική,

πνευματικότητα με κοινωνική ευαισθησία κ.ο.κ.) να επισημαίνεται κάθε τόσο ως η

επαινετή εξαίρεση. H ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος όζει ταλαιπωριών και

εξευτελισμών. Τι απέγινε ο συγκλονισμός από τα γεγονότα του τελευταίου μισού

αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω), όπως τα σκάνδαλα που εκθρόνισαν τον

Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο (1962), η συνοδοιπορία ιεραρχών με τη δικτατορία

(1967-74), η μακρόχρονη αναστάτωση που ακολούθησε; Πώς γίνεται ώστε, μετά από

τέτοιους διασυρμούς και αντίστοιχες υποσχέσεις θεραπείας, να αναδεικνύονται

εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι (όλων των βαθμίδων) που λαφυραγωγούν την Εκκλησία

με αδίστακτη αλαζονεία και φαραωνική εξουσιαστικότητα; Υπάρχει ένα τρομακτικό

έλλειμμα εκκλησιαστικών κριτηρίων, το οποίο μετατρέπει τον εκκλησιαστικό χώρο

σε έναν από τους πιο αδιαφανείς χώρους της κοινωνίας και σε φυτώριο (όχι απλώς

ξενοδοχείο) νοσηρότητας».

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΗΓΑΤΟΣ: H «Ομπρέλα» αφιερώνει το νέο τεύχος της στον

γιατρό και συγγραφέα Γεράσιμο Ρηγάτο ο οποίος σε αρκετά έργα του συνδύασε την

ιατρική με την ελληνική πεζογραφία, αλλά και τη λαογραφία. Ο M. Γ. Μερακλής

εντοπίζει ενδιαφέρουσα «τριλογία» του Ρηγάτου.

1) Αρρώστιες και θάνατος παιδιών στη νεοελληνική λογοτεχνία. 2)

Το άρρωστο και κακοποιημένο παιδί στη λογοτεχνία. 3) H υγεία του

παιδιού στη λαϊκή παράδοση. Εξαιρετικά ενδιαφέρον θα πρέπει να είναι το βιβλίο

του Ρηγάτου «H υγεία στον κύκλο της χρονιάς: Ημερολόγιο ιατρικής λαογραφίας».

Ο καθηγητής Λαογραφίας Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης το τοποθετεί δίπλα σε τρεις άλλους

πυλώνες: στη σειρά των εποχικών τόμων του Δημητρίου Λουκάτου, στο βιβλίο του

Γεωργίου Μέγα για τις ελληνικές γιορτές και τα έθιμα της λαϊκής λατρείας και

στο βιβλίο της Άλκης Κυριακίδου – Νέστορος για τα λαογραφικά των 12 μηνών.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ: Να επισημάνω τέσσερα από τα πολλά θέματα της

«Πανδώρας»: Ο Εμμανουήλ Κριαράς γράφει για έναν «δάσκαλό του…

ποιητή», τον Μιχαήλ Αλεξανδρόπουλο (Αλεξά). Ο Γιάννης Δάλλας δημοσιεύει μέρος

από παλαιότερη ομιλία του για τη μεταπολεμική περιπέτεια του ελληνικού

υπερρεαλισμού. Για το «Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες», το βιβλίο που άρχισε να

γράφει ο Μουζίλ το 1913 και διακόπηκε το 1942 με τον θάνατό του, γράφει η

Ιωάννα Αβραμίδου. Ο Γιώργος Ρωμανός, τέλος, δημοσιεύει το πρώτο μέρος του

δοκιμίου του «Από τη θέση του συγγραφέα ή πού βρίσκεται ο συγγραφέας όταν

γράφει».

ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ

«H ΛΕΞΗ»: Διον. Αιγινήτου 46, Αθήνα 115 28. Τηλ.: 210-7222.855.

«ΣΥΝΑΞΗ»: Θερμοπυλών 39, Βριλήσσια 152 35. Τηλ.: 210-8049.396.

«ΟΜΠΡΕΛΑ»: Θεμιστοκλέους 43-45, Αθήνα 106 83. Τηλ.: 210-3800.913

«ΠΑΝΔΩΡΑ»: Μακεδονίας 26, Παπάγου 156 69. Τηλ.: 210-6533.023.

Τελευταία Νέα