Ούτε τα δυο χρόνια λιτότητας που προανήγγειλε στη συνέντευξη Τύπου ο

Πρωθυπουργός είναι – όπως φαίνεται – αρκετά για να βάλουν και πάλι τη χώρα

στον δρόμο της ταχείας ανάπτυξης.

Αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ.

Γκαργκάνα, αλλά και την κατάρρευση των εσόδων και τον μήνα Φεβρουάριο. Έναντι

αύξησης 7,2%, που είναι ο στόχος για το 2005, τον περασμένο μήνα η αύξηση ήταν

μόλις 3% – 4%. Ως εκ τούτου, λιτότητα και πάλι λιτότητα είναι αυτό που μας

περιμένει…

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, το μήνυμα το έχουν πάρει και οι εργαζόμενοι, οι οποίοι σε

δημοσκόπηση που έκανε η Metron Analysis για λογαριασμό της ΓΣΕΕ εμφανίζονται

σε ποσοστό 80% – 88% δυσαρεστημένοι από την κυβερνητική πολιτική σε θέματα που

τους αφορούν (ανεργία, συμβασιούχοι, συντάξεις, εισοδήματα, ακρίβεια κ.λπ.).

Το εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι ότι και οι ψηφοφόροι της N.Δ., σε ποσοστό 70%,

είναι δυσαρεστημένοι για τα θέματα αυτά από την κυβέρνηση που επέλεξαν.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, πάντως, είδε κι απόειδε πως λύσεις δεν βρίσκονται

εάν δεν δραστηριοποιηθεί ο ίδιος και έτσι έκλεισε ραντεβού με τον πρόεδρο της

Κομισιόν κ. Μπαρόζο, προκειμένου να επιδιώξει πολιτική συμφωνία για το θέμα

του βασικού μετόχου. Φυσικά, προηγήθηκε η ανένδοτη στάση της Επιτροπής για το

θέμα, την οποία «εισέπραξαν» ουκ ολίγοι υπουργοί, με τελευταίο τον κ.

Αλογοσκούφη. Ο Πρωθυπουργός, πάντως, σκοπεύει να θίξει και άλλα

«προβληματάκια» που έχει η Ελλάδα με την Ένωση στο οικονομικό «γήπεδο» – κι

όχι μόνον με τον κ. Μπαρόζο, αλλά και με τον κ. Σρέντερ.

ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ, τώρα, ένα μέγιστο θέμα – αυτό του Ευρωσυντάγματος –

κατάφερε να εμφανίσει τη N.Δ. με τρεις γραμμές, την κυβέρνηση και την

αντιπολίτευση να ανταλλάσσουν πυρά και τρεις υπουργούς – Παυλόπουλος,

Βαληνάκης και Γιαννάκου – να… τσακώνονται στους διαδρόμους. Και μετά λένε

πως δεν ενδιαφερόμαστε για την Ευρώπη…

«ΣΕ ΑΝΩΤΑΤΟ επίπεδο», δηλαδή από τον ίδιο τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ελήφθη,

σύμφωνα με τον ρωσικό Τύπο, η απόφαση για την εξόντωση (την Τρίτη) του Ασλάν

Μασχάντοφ. O Μασχάντοφ ενσάρκωνε τη μετριοπαθή πτέρυγα του τσετσενικού

αυτονομιστικού κινήματος, ήταν ο μοναδικός πιθανός συνομιλητής για την ειρήνη

και άρα έπρεπε να φύγει από τη μέση…