H ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα θα μπορούσε να είναι η χειρότερη της διακυβέρνησης

Καραμανλή, αν δεν υπήρχε η εβδομάδα του Σινούκ. Ωστόσο, η πτώση του

ελικοπτέρου ήταν ένα απρόβλεπτο δυστύχημα, μια εξαιρετική συνθήκη απέναντι

στην οποία τα ανακλαστικά της κυβέρνησης δεν λειτούργησαν. H υπόθεση ΛΑΦΚΑ δεν

έπεσε από τον ουρανό. Αντιθέτως, ήταν αποτέλεσμα προμελετημένων χειρισμών.

Ωστόσο, περισσότερο από την ουσία της υπόθεσης, αυτό που προκαλεί δέος είναι

το κενό στο κέντρο της διακυβέρνησης. Ο Πέτρος Δούκας, τυπικά αρμόδιος έκανε

ό,τι έκανε διά του διευθυντή τού γραφείου του, Βασίλη Γούλα. Και μετά; Μετά

τίποτε. Τη «μαύρη Τετάρτη» ο έτερος αρμόδιος Πάνος Παναγιωτόπουλος ήταν σε

προγραμματισμένη επίσκεψη στις Βρυξέλλες, για θέματα ΚΠΣ. Ο Πρωθυπουργός

αναχώρησε για προγραμματισμένο ταξίδι στη Βαλκανική. Στο Ζάγκρεμπ, το

Βελιγράδι και την Πρίστινα, ο Κώστας Καραμανλής κρατήθηκε σε απόσταση από τους

δημοσιογράφους. Το ίδιο έπραξε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θόδωρος

Ρουσόπουλος.

Στην Αθήνα, ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος έκανε

ένα ακόμη μπρίφινγκ γεμάτο κενά και αντιφάσεις. Και ο υπουργός Οικονομίας

Γιώργος Αλογοσκούφης, σε προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου, δεν είχε άλλη

επιλογή από το να καλύψει πολιτικά τον Δούκα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα

αδικαιολόγητα. Το πώς φθάσαμε στο να αποσύρει ο Γούλας την προσφυγή και το

ποιες ήταν οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης – αν δηλαδή θα πλήρωνε τα

αναδρομικά, πότε θα το έκανε και σε ποιους – παρέμενε άδηλον επί τρία

εικοσιτετράωρα. Υπουργός αστειευόταν πικρόχολα σε εκείνη τη φάση ότι «ο

Καραμανλής περιμένει τις τηλεφωνικές μετρήσεις του Μαξίμου, για να δει πώς θα

αντιδράσει…».

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, το ζήτημα των δημοσκοπήσεων είναι κρίσιμο. Από το 2000

και μετά ο Καραμανλής ίδρωσε στην προσπάθειά του να μετατρέψει τη N.Δ. σε

κοινωνική Δεξιά. Ποντάροντας στο λαϊκό προφίλ του, έδειξε κατανόηση – και

έδωσε απλόχερα υποσχέσεις – σε συμβασιούχους ή συνταξιούχους, ενώ ξύπναγε

χαράματα για να πάει στο IKA. H νέα λαϊκή Δεξιά πόζαρε ως το άκρως αντίθετο

απέναντι στο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται ότι μπαινόβγαινε στις

λιμουζίνες και δεν είχε ευαισθησία απέναντι στα προβλήματα του κόσμου και στην

καθημερινότητα. Όταν μάλιστα Μάνος και Ανδριανόπουλος μπήκαν στο ψηφοδέλτιο

Επικρατείας του Γιώργου Παπανδρέου, οι συνεργάτες του Καραμανλή πανηγύριζαν

γιατί «δεν θα αναγκαστούμε να τους πάρουμε εμείς» και, κυρίως, γιατί «οι δύο

συμβολίζουν τη N.Δ. του 1990-93».

H υπόθεση ΛΑΦΚΑ αποδόμησε το κοινωνικό προσωπείο της N.Δ. μέσα σε λίγες ώρες.

Στελέχη της κυβέρνησης δεν έκρυβαν την πικρία τους για τον χειρισμό. Ακόμη

χειρότερα: με το ΠΑΣΟΚ απασχολημένο με το Συνέδριό του και απρόθυμο να

πολυ-εμπλακεί στο θέμα, η N.Δ. βρέθηκε μόνη απέναντι στην κοινωνία.

ΠΕΡΑ από την προφανή απόπειρα εξαπάτησης των συνταξιούχων, το ΛΑΦΚΑ

φανερώνει και ένα έλλειμμα ηγεσίας. Κανείς δεν κατάλαβε τι εξυπηρετούσε το

ταξίδι του Καραμανλή στα Βαλκάνια. Πρόχειρα προγραμματισμένο, δεν προκάλεσε

καμία ουσιαστική εξέλιξη. Οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού μετά τις συναντήσεις

αποτελούν το άθροισμα των πιο κοινότοπων απόψεων για τη σημερινή κατάσταση στη

Βαλκανική. Το διήμερο εκτός Αθηνών ήταν κάτι μεταξύ εκδρομής και μιας

επικοινωνιακής προσπάθειας να φανεί ότι ο Καραμανλής έχει υπόσταση στην

εξωτερική πολιτική. Στην πραγματικότητα, όμως, ανέδειξε έναν Πρωθυπουργό

αδρανή και αμήχανο, με τάσεις φυγής μπροστά στα προβλήματα. Χρειάστηκε να

φθάσει η Παρασκευή για να απευθύνει διάγγελμα ο Καραμανλής, ανακοινώνοντας την

καταβολή του ΛΑΦΚΑ σε εξαμηνιαίες δόσεις – μια μεθόδευση εντελώς διαφορετική

από τις δικολαβίες του Γενικού Λογιστηρίου.

Βεβαίως, η κυβέρνηση, όπως κάθε ομάδα, παίρνει γραμμή από τον αρχηγό. Όταν

αυτός κρύβεται, όλοι κρύβονται. Όταν αυτός δεν έχει άποψη, κανείς δεν παίρνει

θέση. Κενό πολιτικής, κενό χειρισμών, κενό διακυβέρνησης επί εβδομήντα δύο

ώρες – κι αυτό μόλις δώδεκα μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη N.Δ.

Όπως πάντα, το κενό προκαλεί ίλιγγο.