|
|
Δεν είναι εντελώς πράσινο και, κυρίως, δεν είναι ακρωτήρι. Πρόκειται για
μια απίθανη χώρα αποτελούμενη από 15 νησιά, με περίπου 500.000 κατοίκους, που
βρίσκεται 300 μίλια δυτικά τής Σενεγάλης στον Ατλαντικό Ωκεανό. Για κάποιους
το όνομά του είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τη βελούδινη φωνή τής Cesaria Evora.
|
|
Ακούγοντας το όνομα αυτής της χώρας, στο μυαλό των περισσότερων έρχεται η
Cesaria Evora και σχηματίζονται εικόνες ενός καταπράσινου ακρωτηρίου κάπου
στην Αφρική. Όσον αφορά στο πρώτο μέρος, πράγματι η τραγουδίστρια με τη
βελούδινη φωνή είναι από εκεί και έχει σπίτι στο Mindelo, αν και τον
περισσότερο καιρό τον περνά στο Παρίσι. Όσον αφορά στο δεύτερο, το Cabo Verde
(Καπ Βερντ το λένε οι ντόπιοι) ούτε πράσινο είναι στο μεγαλύτερο μέρος του
ούτε ακρωτήριο. Πρόκειται για μια νησιωτική χώρα αποτελούμενη από 15 νησιά,
300 μίλια δυτικά τής Σενεγάλης στον Ατλαντικό Ωκεανό. Οι περίπου 500.000
κάτοικοί της ζουν σε 8 από αυτά τα νησιά, τα οποία έγιναν ανεξάρτητα το 1975,
ύστερα από σχεδόν 500 χρόνια πορτογαλικής κυριαρχίας. Οι γλώσσες που
μιλιούνται είναι τα κρεολικά (ένα μείγμα πορτογαλικών, αφρικανικών διαλέκτων
και λίγων γαλλικών και αγγλικών) και τα πορτογαλικά. Νόμισμα της χώρας είναι
το εσκούδο (1 ευρώ=110,275 εσκούδα) και πρωτεύουσα η Πράια. H οικονομία
στηρίζεται κυρίως στην αλιεία, τον τουρισμό και λίγο στη γεωργία. Το κράτος
σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το πολίτευμα είναι δημοκρατικό (στην
κυριολεξία, όχι μόνο στο όνομα) και η εγκληματικότητα είναι ελάχιστη έως
ανύπαρκτη.
Μουσική, χορός και χαμόγελο
Όσοι ψάχνουν τη χλιδή της Άπω Ανατολής, με τα τεράστια πολυτελή ξενοδοχεία και
τις υποκλίσεις των ντόπιων, σίγουρα δεν χρειάζεται να πάνε στο Πράσινο
Ακρωτήρι. Ένα χαρακτηριστικό της χώρας, που για άλλους αποτελεί μειονέκτημα
(ενώ για κάποιους πλεονέκτημα), είναι η υποτυπώδης (έως καθόλου δηλαδή)
τουριστική ανάπτυξη. Με την εξαίρεση του νησιού Sal (Σαλ), που έχει το διεθνές
αεροδρόμιο, στα υπόλοιπα υπάρχουν λίγα και μικρά ξενοδοχεία, ενώ η ζωή των
ντόπιων σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις έχει διαταραχθεί από τις επισκέψεις των
ξένων.
Ο πλούτος αυτής τής – φτωχής σε χρήμα και πρώτες ύλες – χώρας είναι οι
άνθρωποί της, η μουσική, η θάλασσα και η ποικιλία των εικόνων που προσφέρει.
Οι Καμποβερντιανοί είναι ένας λαός που δημιουργήθηκε μετά την ανακάλυψη των
νησιών τον 15ο αιώνα και είναι ένα μείγμα πολλών «φυλών» από Αφρική, Ασία,
Ευρώπη και Αμερική, με σαφή όμως εθνική ταυτότητα και αίσθημα ενότητας και
περηφάνιας. Αν και η ανεργία και η φτώχεια πλήττουν μεγάλο μέρος τού
πληθυσμού, δεν φαίνονται να πτοούνται. Χαμογελούν αμέσως μόλις τους
χαμογελάσεις και σε αγκαλιάζουν όταν σε γνωρίσουν (συμβαίνει ακόμη και με την
Αστυνομία!). Λατρεύουν τον χορό και το γλέντι και οι εκδηλώσεις τους αυτές
είναι ανοικτές σε ντόπιους και ξένους.
H μουσική τους, εκτός από τις μελαγχολικές mornas (μόρνας) που είναι πιο
γνωστές σ’ εμάς, έχει και πολύ γρήγορους χορευτικούς ρυθμούς, όπως το zouk
(ζουκ) και το funana (φουνανά), και το ωραίο είναι ότι χορεύουν όλοι με όλους.
Για μια χώρα 500.000 κατοίκων ο αριθμός των καλλιτεχνών και η μουσική παραγωγή
είναι ασυνήθιστα μεγάλη.
Το αρχιπέλαγος του Cabo Verde είναι μια θάλασσα πλούσια και καθαρή. Πέρα από
τα αναρίθμητα είδη ψαριών που συναντά κανείς, θα εντοπίσει πολλές θαλάσσιες
χελώνες, δελφίνια και φάλαινες, σε αριθμούς και ποικιλία που δεν συναντώνται
αλλού. Αποτελεί σίγουρα έναν από τους καλύτερους προορισμούς παγκοσμίως για
καταδύσεις, ψάρεμα και θαλάσσια σπορ (surf, kitesurf).
Τέλος, σε μια έκταση γης λίγο μεγαλύτερη από τις Κυκλάδες συναντά κανείς πάρα
πολλά διαφορετικά τοπία και εικόνες: πολύβουες πόλεις με τη ζωντάνια της
Αφρικής, μικρά απομονωμένα χωριά σε κόλπους ή σκαρφαλωμένα σε κάποια πλαγιά,
ηφαίστεια, τεράστιες αμμουδιές δεκάδων χιλιομέτρων με πράσινα νερά (και χωρίς
ψυχή!), μαύρα ηφαιστειακά βράχια, ερήμους και κατάφυτα βουνά… Από
καταπράσινες πεδιάδες έχουν έλλειψη!
ΑΞΙΖΕΙ NA ΔΕΙΤΕ
|
|
Το πρώτο νησί που θα δείτε είναι το Sal (Σαλ). Κολυμπήστε στη Santa
Maria με τα σμαραγδένια νερά και γυρίστε το νησί για να δείτε τις αλυκές μέσα
στον κρατήρα του σβησμένου ηφαιστείου Salinas (Σαλίνας) και το «μάτι της
θάλασσας», όπου σκάνε τα κύματα του ωκεανού Buracona (Μπουρακόνα). Μην
καθήσετε πάνω από δυο-τρεις ημέρες στο νησί. Είναι αρκετές για να χαλαρώσετε
από τους ρυθμούς του δυτικού πολιτισμού, ώστε να προετοιμαστείτε για…
περισσότερα. Έτσι και αλλιώς, το Sal δεν είναι τελείως Cabo Verde… Είπαμε,
είναι τουριστικά ανεπτυγμένο!
|
|
«Κατηφορίστε» προς την Boa Vista (Μπόα Βίστα) για να απολαύσετε τις
ατέλειωτες αμμουδιές στα νότια και να κάνετε kitesurf στο Sal Rei (Σαλ Ρέι),
στις εγκαταστάσεις του Francois Guy, ο οποίος είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα
του αθλήματος στον κόσμο. Για καλό και για κακό, φέρτε και ωτασπίδες μαζί σας
– ο Francois έχει πολλά να πει και τα λέει.
|
|
Santiago (Σαντιάγκου): το πιο όμορφο μέρος για να μείνετε είναι το
Tarrafal (Τάραφαλ), μια προστατευμένη παραλία στα βόρεια, με λευκή άμμο και
φοινικιές. Μπορείτε να πάτε για ψάρεμα ή καταδύσεις μπροστά ακριβώς στην
ακρογιαλιά, τα νερά σφύζουν από ζωή. Μην παραλείψετε να νοικιάσετε ένα
πουλμανάκι με οδηγό (περίπου 10# ανά άτομο) για να σας γυρίσει στο νησί και να
επισκεφθείτε την πρωτεύουσα Praia (Πράια) και την προκάτοχό της Cidade Velha
(Σιντάντ Βέλια), που καταστράφηκε από τον Sir Francis Drake. Στον δρόμο οι
παραλίες και οι γκρεμοί θα εναλλάσσονται με φυτείες μπανάνας και ζαχαροκάλαμου
και χωριά με τις υπαίθριες αγορές τους.
|
|
Sao Vicente (Σάου Βισέντ) και η πόλη τού Mindelo (Μιντέλ). Είναι η
αδιαμφισβήτητη πολιτιστική πρωτεύουσα του νησιού, αλλά και το κέντρο τής
νυχτερινής ζωής και του καρναβαλιού. Επισκεφθείτε την αγορά των λαχανικών και
την ψαραγορά, περπατήστε στους δρόμους και την παραλία. Το βράδυ ξεκινήστε από
της «Neila’s» για καλό φαγητό και ζωντανή μουσική, συνεχίστε στο «Clube
Nautico» για caipirinha και από εκεί βλέπετε σε ποιο μπαράκι ή συναυλία θα
πάτε. Το ξενύχτι μπορεί να κρατήσει μέχρι το πρωί.
|
|
Fogo (Φόγκου). Το νησί της φωτιάς, όπως λέει και το όνομά του. Πρόκειται
για ένα επιβλητικό ηφαίστειο 3.000 μέτρων, που ξεφυτρώνει μέσα από τη θάλασσα.
Μέχρι τα μέσα τού 1700 η κορυφή του έκαιγε διαρκώς και οι παλιοί ναυτικοί το
χρησιμοποιούσαν για φάρο. Μη χάσετε την επίσκεψη στον κρατήρα 7 χιλιομέτρων,
στην κορυφή, και στο χωριό που είναι κτισμένο εκεί. Το τοπίο μοιάζει από άλλο
πλανήτη. Δοκιμάστε το δυνατό και φρουτώδες τοπικό κρασί και φάτε στης Leilas,
που έχει φρέσκο και φθηνό αστακό (13# ενάμιση αστακός). Μετά το δείπνο βγείτε
στα μπαράκια τού Sao Felipe (Σάου Φελίπε) «Baiana», «Bar Beira do Mar».
Μοιάζουν κατεδαφιστέα, αλλά έχουμε κάνει τα καλύτερα γλέντια εκεί.
|
|
Από το Mindelo πάρτε το καράβι (Armas) και περάστε στο Santo Antao
(Σάντου Αντάου). Το λιμάνι Porto Novo (Πόρτου Νόβου) είναι στην άνυδρη
πλευρά του νησιού και αρχικά δεν βλέπει κανείς κάτι διαφορετικό από τα
περισσότερα νησιά. Νοικιάστε βανάκι (ο Cecilio είναι μακράν ο καλύτερος) και
αρχίστε να ανηφορίζετε. Μόλις φτάσετε στην κορυφή και δείτε τη δυτική πλευρά
θα μείνετε άφωνοι: υγρός αέρας του Ατλαντικού συγκεντρώνεται σε αυτή την
περιοχή και γι’ αυτό είναι κατάφυτη. Σε μεγάλο υψόμετρο έχει κωνοφόρα και,
καθώς κατεβαίνει κανείς, η βλάστηση εναλλάσσεται: εσπεριδοειδή, παπάγια,
ζαχαροκάλαμο, μπανάνες, καφές και πολλά άλλα σε μικρές κοιλάδες και
καταπράσινες πλαγιές. Μην παραλείψετε να δείτε το Fontainha (Φονταΐν) ένα
μικρό χωριό με πολύχρωμα σπίτια, που ξεφυτρώνει έπειτα από μια στροφή σε έναν
στενό δρόμο – το θέαμα είναι αδύνατο να δοθεί με λέξεις ή ακόμη και με
φωτογραφίες.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Στα νησιά δεν υπάρχουν πολλές μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, με εξαίρεση το
Sal (προτείνουμε το «Hotel Morabeza» 0023-8421.020). H διαμονή γίνεται κυρίως
σε μικρά ξενοδοχεία και σε πανσιόν (Santiago-Hotel Tarrafal 0023-8661.785,
Mindelo-Residential Maravilha 0023-8322.226). H μετακίνηση μεταξύ των νησιών
γίνεται με πτήσεις τής TACV. H καλύτερη λύση γι’ αυτούς που αγαπούν τη θάλασσα
και τα ταξίδια είναι η ενοικίαση μίας ή περισσότερων καμπίνων σε ιστιοφόρο
σκάφος με πλήρωμα. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται η διαμονή, αλλά και η
μεταφορά και επίσκεψη σε περιοχές που δεν υπάρχει άλλη πρόσβαση.
ΦΑΓΗΤΟ
Ένα γεύμα κοστίζει γύρω στα 9 ευρώ χωρίς τα ποτά (στο Sal είναι πιο ακριβά), η
μπίρα 1-1,5 ευρώ και ένα ποτό 3 ευρώ. Τυπικά φαγητά είναι τα θαλασσινά,
φρέσκος τόνος φιλέτο (είτε κάποιο άλλο ψάρι) ψητό, αστακός ή ρύζι με θαλασσινά
(aroz di mariscos). Εθνικό φαγητό θα μπορούσαμε να ανακηρύξουμε την cachoupa –
ένα μείγμα δημητριακών, λουκάνικων και αυγού. Είναι πολύ καλύτερο απ’ ό,τι
ακούγεται. Εθνικό ποτό είναι το γκρογκ (grogue), που είναι απλά ρούμι από
ζαχαροκάλαμο. Είναι πολύ δυνατό, γι’ αυτό το σερβίρουν (εκτός από σκέτο) και
σε κοκτέιλ ή ανακατεμένο με χυμό (ponche). Προτείνουμε: Sal: «Shark
zone» και «Restaurant Salinas», Boa Vista: «Restaurant Djareca»,
Fogo: «Leila’s», Sao Vicente: «Neilla’s» και «Pica Pau» για
arroz de marisco.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
* Στο Πράσινο Ακρωτήριο μπορεί κανείς να πάει μέσω Πορτογαλίας με την ΤΑΡ ή
τον κρατικό αερομεταφορέα, την TACV. Με τις δύο πτήσεις που αλλάζει κανείς για
να φτάσει Λισσαβόνα, ξεκινά μεσημέρι από Ελλάδα και φτάνει εκεί μετά τα
μεσάνυχτα.
* Έχουμε τέσσερις ώρες διαφορά και τα κινητά από Ελλάδα δεν λειτουργούν
εκεί. Χρειάζεται visa, η οποία όμως εκδίδεται στο αεροδρόμιο μόλις φτάσει
κανείς. Εμβόλια ή άλλη προετοιμασία δεν απαιτούνται, ισχύουν όμως οι γνωστές
προφυλάξεις (εμφιαλωμένο νερό, αποφυγή φαγητού από πλανόδιους).
* H μέση θερμοκρασία στα νησιά τον χειμώνα είναι γύρω στους 27 βαθμούς,
ενώ το καλοκαίρι σε κάποια από αυτά μπορεί να φτάσει και τους 35. Το κλίμα
είναι ξηρό και έχουν γύρω στις 5 ημέρες βροχή τον χρόνο, εκτός από κάποιες
ψηλές βουνοκορφές, σε ένα-δυο νησιά. H θάλασσα έχει σταθερή θερμοκρασία γύρω
στους 25 βαθμούς, που επιτρέπει την κολύμβηση χειμώνα – καλοκαίρι.
* Για να οργανώσετε το ταξίδι σας στο Πράσινο Ακρωτήριο μπορείτε να
επικοινωνήσετε με την Οικοτουριστική Θάλασσα στο 210-9653.013. Δύο εβδομάδες
σε ιστιοφόρο, με κυβερνήτη και αεροπορικά εισιτήρια προς και από το Πράσινο
Ακρωτήριο ξεκινούν από 1.900 ευρώ.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΔΙΑΔΗΣ
