Αθήνα, Θεσσαλονίκη κι αργότερα Πάτρα και Γιάννενα ήταν οι πόλεις όπου θα

πήγαινε παλαιότερα ένας νέος ή μια νέα να σπουδάσει. Ούτε που περνούσε από

κανενός το μυαλό πριν από τριάντα χρόνια ότι σε κάθε πόλη θα λειτουργούσε AEI

και σε κάθε κωμόπολη TEI.

Κι όταν ξεκίνησε σιγά-σιγά, βήμα-βήμα η επέκταση των Πανεπιστημίων σε όλα τα

γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, άρχισε ταυτόχρονα και η συζήτηση, ο

διάλογος, ο προβληματισμός: ήταν ή δεν ήταν καλό πράγμα η εξάπλωση των

Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (AEI);

Οι άνθρωποι του λαού, οι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου, τού μεροδούλι-μεροφάι

το είδαν θετικά: «περισσότερες θέσεις – σου λέει – στα AEI, άρα μπορεί και το

δικό μου το παιδί να βρεθεί εκεί».

Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και εστιατορίων

πέταξαν τη σκούφια τους, γιατί μετρούσαν κρεβάτια για ενοικίαση και μερίδες

για φαγητό…

Οι περισσότεροι άνθρωποι του «πνεύματος», με εξαίρεση αυτούς που είχαν βάλει

στόχο να διδάξουν στα νέα AEI, μάλλον ενοχλήθηκαν από την πανεπιστημιακή

εξάπλωση, ισχυριζόμενοι πρώτον ότι θα πέσει η ποιότητα των παρεχόμενων σπουδών

και δεύτερον ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη η απορρόφηση όλων

αυτών των πτυχιούχων από την αγορά εργασίας.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι οι παραπάνω απόψεις εξακολουθούν να

επαναδιατυπώνονται – δυνατά ή ψιθυριστά δεν έχει σημασία – κάθε φορά που

μπαίνει σε λειτουργία ένα νέο AEI.

Σήμερα όμως μπορούμε να πούμε και κάτι ακόμη:

– πρώτον, ότι πολλά Τμήματα σπουδών από τα νέα AEI έχουν ξεπεράσει σε

ποιότητα, φρεσκάδα και δραστηριότητα τα αντίστοιχα των γηραιών Πανεπιστημίων

του κέντρου.

– Δεύτερον, ότι κάθε πόλη που φιλοξενεί Πανεπιστήμιο έχει κερδίσει πράγματα

που είναι πάνω από τα έσοδα ενός ενοικίου και μιας μερίδας φαγητού.

– Και, τρίτον, ότι ο προβληματισμός για την επαγγελματική αποκατάσταση των

νέων δεν μπορεί να τους στερεί το δικαίωμα στη γνώση και τις σπουδές. Γιατί

όσο κι αν είναι δύσκολο, κυρίως για τους γονείς – που πληρώνουν με χίλιες

στερήσεις – να το ενστερνισθούν, άλλο πράγμα οι σπουδές και άλλο το

επάγγελμα».

Και όσο σίγουρο είναι ότι ένας γονιός δεν θέλει να είναι το παιδί του άνεργο,

άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι το θέλει με ένα πτυχίο στο χέρι και καλά κάνει.

Τελευταία Νέα