Αναζήτηση
Έγραψα την περασμένη Δευτέρα ότι ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο
καλύτερος όντως και μεγαλύτερος στην Ευρώπη, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται,
όπως σωστά σημείωσε ο Βασ. Αγγελικόπουλος και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, μεταξύ
των οποίων και ο Π. Μπουκάλας, για την έκθεση βιβλίου ή άλλες παρεμφερείς
δραστηριότητες. Ο πεζόδρομος, τόνιζα, πρέπει να είναι ανοιχτός για τα παιδιά
και τους ηλικιωμένους: να παίζουν τα παιδιά και να βολτάρουν κουβεντιάζοντας
οι ηλικιωμένοι, χωρίς να ενοχλούνται από την «άλλη», θορυβώδη και επικίνδυνη
πόλη.
Με την ευκαιρία, έθεσα και το θέμα του Φιλοπάππου, γιατί, όπως διάβασα σε μια
ανακοίνωση κατοίκων της περιοχής, διάφοροι κρατικοί φορείς κόβουν δέντρα,
βάζουν κάγκελα, προχωρούν σε τσιμεντοποίηση τμήματος του δάσους και
προτίθενται να θεσπίσουν ακόμη και εισιτήριο για όσους μπαίνουν σ’ αυτό.
Μου απάντησε, αυθημερόν, ο πρόεδρος – διευθύνων σύμβουλος της A.E. Ενοποίηση
Αρχαιολογικών Χώρων, Γιάννης Καλαντίδης. Το γράμμα του έχει ως εξής: «Φίλε
Λευτέρη, συμφωνούμε απόλυτα με τις σημερινές σου επισημάνσεις, αναφορικά με τη
χρήση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου για διάφορες εκδηλώσεις. Σε πρόσφατη μάλιστα
συνέντευξή μου (1/10) ζήτησα από τους δημοσιογράφους να στηρίξουν τις
προτάσεις, για να μην αλλάξει η χρήση του περιπάτου.
H δική μας, πιεστική προς πάντας, προσπάθεια, είναι να κρατήσει ο χώρος τον
χαρακτήρα του περιπάτου και να παραμείνει ελεύθερος, χωρίς τις εκδηλώσεις που
απαξιώνουν αυτό τον χαρακτήρα. Όσον αφορά βέβαια τον λόφο του Φιλοπάππου,
νομίζω, τα έχουμε ξαναπεί: κανένα κόψιμο δέντρου δεν προβλέπεται ούτε
γίνεται, πέρα από την αποψίλωση, που είναι αναγκαία για τη σωστή συντήρηση
του δάσους.
Τσιμεντοποίηση(;) Πιθανόν ως τσιμεντοποίηση να θεωρείται η διαμόρφωση του
χώρου της έκθεσης γλυπτικής στον χώρο του πρώην λατομείου. Οι μελέτες και οι
σχετικές αποφάσεις του ΚΑΣ θεώρησαν αναγκαία τη διαμόρφωση, προκειμένου να
χρησιμοποιηθεί ο χώρος, καθώς και τα υλικά του. Άλλο τσιμέντο δεν υπάρχει
πουθενά.
Το ζήτημα του εισιτηρίου έχει ξεκαθαρισθεί από τον υπουργό Πολιτισμού και αυτή
τη στιγμή η περίφραξη αφήνει ανοιχτό και ελεύθερο κάθε διάδρομο και μονοπάτι
στον λόφο. Ειδικά μάλιστα στην είσοδο του Πικιώνη προς τον Λουμπαρδιάρη, δεν
μπαίνει ούτε πόρτα ούτε γίνεται ορατή η οποιαδήποτε περίφραξη.
Ειδικώς για τα εν γένει κάγκελα, ως φιλοσοφία έχω κατ’ επανάληψιν και δημοσίως
– και αν δεν είναι υπερβολή – και ευθαρσώς διατυπώσει την αντίθεσή μου, παρ’
όλο ότι, πράγματι, στον συγκεκριμένο χώρο, υπάρχει πρόβλημα φύλαξης».
Τι άλλο να προσθέσω εγώ σε όλα αυτά;
