Δρόμοι

Γραφείο κηδειών…

… στο Λας Βέγκας πουλάει κάτι παραπάνω από μαλαματένια φέρετρα και πένθιμες

γλαδιόλες. Το γραφείο τελετών Παλμ προσφέρει σκηνικά με τεράστια

τραπουλόχαρτα, γιγάντια ζάρια και φρουτάκια, που συνοδεύουν στην τελευταία

τους κατοικία όσους αποδημούν από την παγκόσμια πρωτεύουσα του τζόγου στον

άλλο κόσμο. «Κάθε ζωή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη», λέει ο Νεντ Φίλιπς,

αντιπρόεδρος του γραφείου τελετών. «Πάντα σχεδιάζουμε τα μεγάλα γεγονότα της

ζωής μας. Γιατί να μη σχεδιάσουμε και αυτό;». Ακόμη και στον θάνατο, βίβα Λας

Βέγκας.

H νέα μόδα…

… των εξατομικευμένων κηδειών έχει κατακτήσει και άλλες αμερικανικές πόλεις,

από το Λος Άντζελες και τη Φλόριντα μέχρι τη Βοστώνη, όπου ανθεί μια μακάβρια

βιομηχανία με τζίρο 10 δισ. δολάρια. Οι θλιμμένοι συγγενείς γυρίζουν βίντεο

για να θυμούνται τα αγαπημένα τους πρόσωπα, βάζουν να παίζουν χαβανέζικη

μουσική αντί για πένθιμο όργανο, ξαποστέλνουν την τέφρα στο Διάστημα. Οι

πενθούντες ξεφυλλίζουν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και διαλέγουν από εκεί το

σκηνικό του γούστου τους για την κηδεία του νεκρού τους: καζίνα, ροντέο,

καουμπόικα σαλούν, κήπους, στρατόπεδα, γήπεδα του γκολφ. Το νοίκι γι’ αυτά τα

σκηνικά φτάνει τις τρεις χιλιάδες δολάρια. H Λάισα Ζουόρτ από το Λας Βέγκας τα

έδωσε, όταν της έδειξαν ένα σκηνικό με τον καλύτερο παίκτη του γκολφ πριν από

τρεις δεκαετίες. «Είναι ακριβώς ό,τι θα επιθυμούσε η μαμά», είπε μέσα της. Μα,

ύστερα, σαν να το ξανασκέφτηκε και έκανε στη μητέρα της μια κανονική κηδεία.

Όταν χάνει…

… κανείς κάποιον, ό,τι απομένει δεν είναι παρά μονάχα αναμνήσεις. Είναι πολύ

φυσικό να τον αποζητάει. Αλλά έτσι όπως ήταν ο ίδιος, όχι όπως θα τον ήθελαν

οι άλλοι. Το μέλλον βρίσκεται εδώ, λέει παρ’ όλα αυτά ο ιδιοκτήτης ενός άλλου

γραφείου κηδειών που ακολουθεί την ίδια μόδα. Το γραφείο τελετών Μπούνκερς

προσφέρει φέρετρα με ζάρια και τραπουλόχαρτα πάνω στο καπάκι. Τα φώτα του Λας

Βέγκας ανεβάζουν τους νεκρούς πάνω στη ράμπα – συνήθως εκείνους που έζησαν όλη

τη ζωή τους στην αφάνεια. Σήμερα αυτό. Αύριο ο παπάς θα ψέλνει την νεκρώσιμη

ακολουθία πίσω από ένα τραπέζι του μπλακ τζακ και ο πιο στενός συγγενής θα

αρχίζει έτσι τον επικήδειο: «Όλη η ζωή είναι μια ζαριά».

Ένα άλλο μοιρολόι…

… «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της

φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου, πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς

που κλαίω και δε σαλεύεις, δε γροικάς τα που πικρά σου λέω…». «Ήσουν καλός

κι ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες, όλα τα χάδια του αγεριού, του κήπου

όλες τις βιόλες. Το πόδι ελαφροπάτητο, σαν τρυφερούλι ελάφι, πάταγε το κατώφλι

μας κι έλαμπε σα χρυσάφι…». Έτσι, για να μην ξεχνάμε πως, παρ’ όλα αυτά,

εξακολουθούμε να ζούμε στον πολιτισμό του δεκαπεντασύλλαβου.