Δύο Γερμανοί (όπως τ’ ακούτε… Γερμανοί), ο συγγραφέας Μπερντ Λάιχτενμπεργκ

και ο σκηνοθέτης Βόλφγκανγκ Μπέκερ, αφομοίωσαν δημιουργικά την σεναριακή

ιδιοφυή «κατασκευή» του Νεοζηλανδού Άντριου Νίκολ στο «Τρούμαν σόου» και στη

συνέχεια την ξεκρέμασαν από τον ουρανό της επιστημονικής φαντασίας και την

προσγείωσαν σε μια πολιτική, κοινωνική και ταυτόχρονα οικογενειακή τραγωδία.

Δηλαδή: Μια αθώα, τρυφερή ηρωίδα σοσιαλιστικής εργασίας της μακαρίτισσας DDR –

του Ανατολικού Βερολίνου – εγκαταλειμμένη από τον προδότη σύζυγο, που

προτίμησε και εγκαταστάθηκε στη δυτική όχθη, συντρίβεται και πέφτει σε κώμα

την ημέρα της… κατάρρευσης του Τείχους. H συνέχεια αυτής της ευφυέστατης,

μαύρης, αλλά και τρισχαριτωμένης αλληγορίας, είναι ακόμα πιο συναρπαστική. Ο

γιος μέσα στον πανικό που προκαλείται από τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματά

του (τα συγκοινωνούντα δοχεία της πολιτικής και μητρικής συντριβής) αποφασίζει

να σκηνοθετήσει μια τρέλα. Την εικονική πραγματικότητα της συνέχειας του

υπαρκτού σοσιαλισμού! Ίσως το πιο παράλογο, το πιο τρυφερό και το πιο

εντυπωσιακό δώρο που χάρισε παιδί σε μάνα από συστάσεως κινηματογράφου. H

συνέχεια είναι ένα… βάζο. Γεμάτο δάκρυα, χαμόγελα και μέλι!

Έτσι, μέσα σε συνθήκες ριζικών και άγριων καπιταλιστικών αλλαγών, η

Μητέρα της σοσιαλιστικής Γης εγκαθίσταται στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι,

στο ίδιο περιβάλλον. Με την ίδια συσκευή τηλεόρασης (από την οποία

προβάλλονται αναπαραγωγικά οι παλιές αισιόδοξες εμβατηριακές εκπομπές), με τις

ίδιες φιάλες αναψυκτικών, τις ίδιες κονσέρβες, με τα ίδια διθυραμβικά

συνθήματα στους εξωτερικούς τοίχους και με τους ίδιους παλιούς συντρόφους να

την επισκέπτονται για να πιουν εις υγείαν του θριάμβου του προλεταριακού

διεθνισμού και του ακλόνητου σοσιαλισμού. Απίστευτο!

«Good bye Lenin»: Μάνα, μητέρα, μαμά

H συγκινητική αυτή συνθήκη, που στιγμές στιγμές διεγείρει τους

δακρυγόνους αδένες, είναι αποτέλεσμα μιας στέρεης εγκεφαλικής «οικοδομής».

Πάρτε τα με τη σειρά: H Μητέρα είναι η μήτρα που γέννησε τον σοσιαλιστικό

ιδεαλισμό. H πιστή και αφοσιωμένη Πηνελόπη. Ανάμεσα σ’ αυτήν και την

πραγματικότητα μεσολαβεί το Τείχος (από το οποίο διέφυγε ο άπιστος Οδυσσέας).

Όσο το τείχος υπάρχει, τόσο εκείνη ελπίζει. Με το γκρέμισμα όμως η

πραγματικότητα σαρώνει, εκτοπίζει και συντρίβει. Μια πραγματικότητα που φέρνει

στον νου τόσο την προδοσία του έρωτα όσο και της εφαρμοσμένης ιδεολογίας. Το

έμφραγμα είναι η αναμενόμενη κατάληξη αυτής της διπλής διάψευσης. Έτσι, για να

καταπραΰνουν τον πόνο της και για να την συντηρήσουν στη ζωή, ένας τρόπος

υπάρχει. H μορφίνη. Να εξακολουθεί δηλαδή να βιώνει – έστω σε δέκα τετραγωνικά

μέτρα – το οξυγόνο μιας εικονικής πραγματικότητας. Δηλαδή, ο σοσιαλισμός

γκρεμίστηκε, αλλά το δωμάτιο παραμένει. M’ ένα λιτό νεκροκρέβατο που πάνω του

αναπαύεται το πιο τρυφερό και αγαπησιάρικο πτώμα!


H ρεπλίκα της Ντόρις Ντέι

H νεκροφιλική σχέση του Χόλιγουντ με τη ροζ δεκαετία του ’50 και με την Ντόρις

Ντέι είναι αποτυπωμένη στην… κρυογενετική κομεντί «Down with love», δηλαδή

«Κάτω ο έρωτας».

Τα τεκταινόμενα αποτελούν μια πρώτης τάξεως μελέτη για σημειολόγους που

ειδικεύονται στη μελέτη των μεταλλαγμένων αμερικανικών πολιτιστικών συνηθειών.

Ονοματολογικώς, η Ρενέ Ζελβέγκερ είναι το εκμαγείο της Ντόρις Ντέι και ο Γιουν

ΜακΓκρέγκορ η σκωτσέζικη εκδοχή του Ροκ Χάντσον. H διαφορά ανάμεσα στα

αυθεντικά πρόσωπα – τα οποία ενσάρκωσαν κατά τον πλέον χαζοχαρούμενο τρόπο τη

χολιγουντιανή εποχή της μακαρθικής λήθης – και στις ρεπλίκες του 2003 είναι

τόσο μεγάλη, όσο το χάσμα που χωρίζει αυτή την κομεντί από το αθάνατο «Pillow

talk».


«Κάτω ο έρωτας»: Ρενέ Ζελβέγκερ – Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, οι ρεπλίκες της Ντόρις

Ντέι και του Ροκ Χάντσον

Για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι σαν να βλέπεις να εκτοξεύονται παγάκια

από την οθόνη επί 101 λεπτά της ώρας! Και μάλιστα παγάκια στυλιζαρισμένα και

καλοφτιαγμένα. Γιατί συμβαίνει τούτο το… διχαστικό. Ο σκηνοθέτης Πέιτον

Ριντ, ο ενδυματολόγος Ντάνιελ Ορλάντι και ο σκηνογράφος Άντριου Λόους κάνουν

ό,τι μπορούν – και το καταφέρνουν – για να αφήσουν τον θεατή με ανοιχτό το

στόμα. Όμως, όσο η νεκροφιλική φόρμουλα είναι απ’ έξω κούκλα, άλλο τόσο

εσωτερικώς είναι… πανούκλα. Δηλαδή, ούτε μισή αχτίδα φωτός δεν ζεσταίνει τις

ψυχές μας και ούτε μισό αστείο δεν γαργαλάει την πλήξη μας.

Δηλαδή (για να εισέλθουμε στο ψητό της ιστορίας) ένας μεγαλοδημοσιογράφος και

μεγαλοκατακτητής βάζει στόχο της ζωής του να ρίξει στο κρεβάτι μια γυναίκα που

με το βιβλίο της τόλμησε να κηρύξει τον πόλεμο των δύο φύλων, παροτρύνοντας

τον θηλυκό πληθυσμό να εγκαταλείψει τα αισθήματα και να το ρίξει στο σεξ και

την αδιαφορία, όπως κάνουν όλοι οι άνδρες. Και αυτοί μεν έζησαν ως αντρόγυνα,

εμείς δε ως… φυτά!


Ο Νίκολας Κέιτζ στις γκρίζες ζώνες

Πόσοι έχουν δει – και απολαύσει – τη «Λέσχη της απάτης»; Ελάχιστοι. Πόσοι

γνωρίζουν την ύπαρξη του αργεντίνικου θρίλερ «Οι 9 βασίλισσες»; Ακόμα πιο

λίγοι. E, τώρα λοιπόν, λόγω Νίκολας Κέιτζ και Ρίντλεϊ Σκοτ, πολλοί

περισσότεροι θα ραντιστούν από τα δάνεια και των δύο αυτών ταινιών. Γιατί πίσω

από το κεφάλια των δύο σεναριογράφων του «Matchstick men» («Επαγγελματίες

απατεώνες») ίπταται το διαβολικό μυαλό του Ντέιβιντ Μάμετ.

Το χειρότερο πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι να αποκαλύψω το μυστικό ενός

θρίλερ (γιατί θρίλερ με άρωμα κομεντί είναι). Ως εκ τούτου, αφήνω την

αποκάλυψη και αρκούμαι στον μεζέ που λέει «Το έξυπνο πουλί από τη μύτη

πιάνεται». Και το πουλί δεν είναι άλλος από έναν μοναχικό και επιδέξιο

απατεώνα. Που αναιμάκτως και… ειρηνικώς καταφέρνει να παγιδεύει και να

ξαφρίζει τα ανυποψίαστα θύματά του, στήνοντας απάτες με τον νεώτερο συνεργάτη

του. Ώσπου μια μέρα καταφθάνει η κόρη του και μέσα του όλα αλλάζουν. Όσο με

λαιμαργία η κόρη θέλει να μάθει τη «δουλειά», άλλο τόσο εκείνος επιθυμεί να

επανέλθει στον ίσιο και νομοταγή δρόμο ενός καλού και φρόνιμου πατέρα. Έτσι,

για τελευταία φορά σκηνοθετεί την τελευταία απάτη της καριέρας του, για να

αρπάξει την τελευταία μπάζα της ζωής του. Ό,τι λάμπει όμως δεν είναι χρυσός.

«Επαγγελματίες απατεώνες»: Πατέρας με κόρη και Νίκολας Κέιτζ με Άλισον Λόμαν

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, που ως τυπικός και «αρτιμελής» Άγγλος σκηνοθέτης πιστεύει –

και πολλές φορές το έχει αποδείξει – ότι μπορεί να υπογράψει οτιδήποτε από

οποιοδήποτε κινηματογραφικό «είδος» – ο Σκοτ λοιπόν, υπακούοντας στη σεναριακή

διχοτομημένη ιστορία, σκηνοθέτησε διπλή ταινία. Σημεία των καιρών. Μία στις

δύο ταινίες είναι… διπλή. Το πρώτο μέρος είναι το… ψυχολογικό. Νοημοσύνης

βρεφονηπιακού σταθμού. Το δεύτερο – και φυσικά το καλύτερο – είναι το θρίλερ.

Νοημοσύνης εισαγωγικών εξετάσεων για τα AEI. Το πρώτο εξαντλείται στις

επισκέψεις του Νίκολας Κέιτζ στον ψυχίατρό του. Γιατί ξέχασα να σας πω ότι η

ταραγμένη ψυχολογία αυτού του αιλουροειδούς και τζέντλεμαν απατεώνα

εκδηλώνεται στη λατρεία του για το… ξεσκονόπανο. Υποχόνδριος σε βαθμό που να

γίνεται έξαλλος με την εμφάνιση, στο πολυτελές κρησφύγετό του, ενός αόρατου

κόκκου σκόνης! Έτσι, και μέχρι να ανάψει το βραδυφλεγές φιτίλι του θρίλερ, τα

βλέφαρα του Νίκολας Κέιτζ πεταρίζουν τόσες φορές, όσες και το τραύλισμα του

Γιάννη Γκιωνάκη στα «Κίτρινα γάντια». Το τικ (αν είναι δυνατόν) ως σήμα

κατατεθέν ερμηνευτικής πρωτοτυπίας.

Από τη στιγμή που η ιστορία παραμερίζει την ψυχολογία και ο Νίκολας Κέιτζ το

τικ, το θρίλερ ρυθμίζει τη μηχανή και ως διά μαγείας ο θεατής εγκαταλείπει

κάθε σκέψη να πάει προς… νερού του. Εν ολίγοις, μισή ταινία και μισός

Νίκολας Κέιτζ. Περιστοιχισμένος από ένα ταλαντούχο πλάσμα που φέρει το όνομα

Άλισον Λόμαν (μία από τις καλύτερες… υποσχετικές του Χόλιγουντ που θα

ανταποκριθεί σε αυστηρές προσδοκίες) και από τον πάντα σωστό και άξιο Σαμ

Ρόκγουελ. Που μεθερμηνευόμενο, πάει να πει: Να πάω; Γιατί όχι;


Το πιο εύγευστο καλαμπόκι της πόλης

Όσο και να μην το πιστεύετε – και σας δικαιολογώ πέρα ως πέρα – η Λάρα Κροφτ,

τα χυμώδη χείλη της Αντζελίνα Τζολί και το «Cradle of Life», που πάει να πει

«Το λίκνο της ζωής», κατάγουν θρίαμβο επί των δύο αντιπάλων (είδους

«τηγανισμένου καλαμποκιού») που προηγήθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού:

και του δεύτερου «Matrix» (παρά το γεγονός της περιφοράς της ζουμερής Μόνικας

Μπελούτσι) και του τρίτου «Εξολοθρευτή» (εντός του οποίου περιφέρεται ο

Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ μεταφέροντας μια κάσα… υπό μάλης)!

Και σας βεβαιώ ακόμα και για ένα ακόμα πιστοποιημένο γεγονός. H δεύτερη Λάρα

Κροφτ είναι σαφώς ταχύτερη και απολαυστικότερη από την πρώτη. Ο λόγος είναι

ένας και μοναδικός. Στο πιλοτήριο της σκηνοθεσίας εγκαταστάθηκε η τεχνογνωσία

ενός Γιαν Ντε Μποντ. Που με εναέριες κομπίνες και άλλα ιπτάμενα κόλπα

μεταφέρει αυτό το δημοφιλές ποπ κορν από την B’ στην A’ Εθνική. Μπράβο παιδί

μου, και εις ανώτερα.


«Λάρα Κροφτ-το λίκνο της ζωής»: H Αντζελίνα Τζολί μασουλάει το πιο εύγεστο

ποπ κορν της πόλης και βουτάει στα νερά της Σαντορίνης

Για τους λάτρεις του είδους που σκοτώνουν την ώρα τους και αδειάζουν το κεφάλι

τους, επισημαίνω τις ακόλουθες αρχαιοελληνικές και αφρικανικές αλχημείες: Ένας

άθλιος και νοσηρός επιστήμων αρπάζει από τα βάθη του Αιγαίου, πλησίον της

Σαντορίνης, μια ολόχρυση μπάλα από τους θησαυρούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. H

συνέχεια διαδραματίζεται στις παρυφές του Κιλιμάντζαρου, όπου είναι

ενταφιασμένο το κουτί της Πανδώρας. Όποιος τολμήσει να το ανοίξει θα

σκορπίσει, παγκοσμίως, επιθανάτια πανούκλα. Αλλά ως γνωστόν, όλοι οι κακοί

ξενοδόχοι (ακόμα και ο Σαντάμ Χουσεΐν) λογαριάζουν χωρίς τη Λάρα!



Λυκάνθρωποι εναντίον βρικολάκων

Ο ίδιος… γενετικός διχασμός που διατρέχει τον οργανισμό του «Down with love»

(Κάτω ο έρωτας), παγιδεύει και το εντυπωσιακό κόμικ «Underworld» του Λεν

Γουάιζμαν. Με λίγα λόγια, η σκηνοθεσία είναι – όπως πρέπει – στυλιζαρισμένη,

ομοιογενής και συμπαγής, τα ειδικά εφέ τού ελληνικής καταγωγής Πάτρικ

Τατόπουλου εντυπωσιακά, αλλά το στόρι είναι τόσο προβλέψιμο, όσο και ο

επαναλαμβανόμενος θόρυβος από επαναληπτική καραμπίνα.


«Underworld»: Με τα δόντια των βαμπίρ

H προφητεία της ιστορίας είναι εντελώς ανατριχιαστική. Ο κόσμος «θα» μοιάζει

με θεοσκότεινο ασανσέρ δύο επιπέδων. Στο πεζοδρόμιο και στα έγκατα οι

σαρκοβόροι λυκάνθρωποι, στα σαλόνια (θεοσκότεινα κι αυτά) οι ευγενείς

βρικόλακες απόγονοι της αριστοκρατίας! Μία εξ αυτών (η Κέιτ Μπέκινσεϊλ), η

οποία διασώζεται από κοινό θνητό (!), αντιλαμβάνεται πως, κατά παράβαση της

παράδοσης της «φυλής» της, ο αρχηγός της τα έχει κάνει πλακάκια με το αφεντικό

των λυκανθρώπων. H σωτηρία της ανθρωπότητας κρέμεται από τη συμμαχία και τον

έρωτα ενός θηλυκού βρικόλακα και ενός… human!



Τα Oscar της εβδομάδας

Πολιτικής κομεντί: «Good bye Lenin»

Γερμανικού «Τρούμαν σόου»: «Good bye Lenin»

Νέου σκηνοθέτη: Ο Λένιν… Βόλφγκανγκ Μπέκερ

Αμερικανικής κομεντί: «Επαγγελματίες απατεώνες»

Τικ: Νίκολας Κέιτζ (ο… απατεώνας)

Νεκροφιλίας: «Κάτω ο έρωτας»

Ντόρις Ντέι: Ρενέ Ζελβέγκερ («Κάτω ο έρωτας»)

Ροκ Χάντσον: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (του έρωτα)

Ποπ κορν: «Λάρα Κροφτ-Το λίκνο της ζωής»

Χειλέων: Αντζελίνα… Κροφτ

New face: Άλισον Λόμαν (των απατεώνων)

Βιντεογκέιμ: «Underworld»