Eθελοντής στα 91 του!

Σε ένα παλιό πανό από μουσαμά που περιέφερε από πόλη σε πόλη ο λαϊκός

αθλητής Δημήτρης Φρυγανάκης, όταν έδινε αθλητικές παραστάσεις, τη δεκαετία του

’30, αναγραφόταν κάτω από τα σκίτσα με τα νούμερα που εκτελούσε: «Υποστηρίξτε

τον αθλητισμό»…

Σήμερα, ο βετεράνος αθλητής, στα 91 του χρόνια, είναι πρωτοπόρος του

εθελοντισμού στην Κρήτη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Ζει

στο Ρέθυμνο κοντά στα παιδιά του και σαν έφηβος… σπεύδει ταχέως όπου κληθεί

για να μιλήσει και να μεταφέρει την εμπειρική του γνώση σε σχολεία και φορείς.

Μιλάει με τις ώρες για την αξία του αθλητισμού, για το «ευ αγωνίζεσθαι» και

για το υγιές αθλητικό πνεύμα. Άλλωστε, αυτό έκανε μια ζωή…

Πριν από κάθε παράσταση, όπως λέει σήμερα, μιλούσε στους θεατές: «Ο αθλητισμός

είναι μια εκδήλωση προόδου και πολιτισμού για κάθε χώρα. Υποστηρίξτε τον

αθλητισμό».

Τώρα λαχταρά να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας: «Μα θα φτάσω εγώ

να δώ αυτούς τους Αγώνες; Τους ποθεί όσο τίποτε η ψυχή μου! Ας φυάσω κι ας

πεθάνω την ίδια στιγμή», λέει.

Πριν από λίγο καιρό, σε εκδήλωση για τον εθελοντισμό, στο Ρέθυμνο, η πρόεδρος

του Αθήνα 2004 κ. Γιάννα Αγγελοπούλου τού απένειμε τον τίτλο του πρώτου

εθελοντή της Κρήτης.

Μνήμη καταστροφής

Ο Δημήτρης Φρυγανάκης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912. Στην κόλαση της Μικρασίας

έχασε τον πατέρα του και τα τρία αδέλφια του. Αφηγείται: «Όταν έχασα τον

πατέρα μου ήμουνα δυο χρονώ. Κουβαλώ ακόμη και σήμερα την καταστροφή και τις

περιπέτειες να αποσώσουμε κάπου»…

Στα πέντε του χρόνια γνώρισε τις παλαίστρες της Σμύρνης. Σε μια παλαίστρα πίσω

από το σπίτι του είδε τους πεχλιβάνηδες, και στο Ρέθυμνο, όπου έφτασε το 1924

ύστερα από δύσκολο ταξίδι στο Αιγαίο και στο Κρητικό Πέλαγος, έγινε

πρωτοπαλαιστής στην Κρήτη και με αξιόλογα ρεκόρ στην άρση βαρών στα Βαλκάνια.

Τώρα, με τις εννέα δεκαετίες ζωής στην πλάτη, είναι ο άνθρωπος που πρωτοστατεί

στην Κρήτη στην κινητοποίηση των πολιτών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της

Αθήνας. Όπως λέει: «Αγωνιώ κάθε μέρα και πολλές φορές ρωτώ τον εαυτό μου: «Θα

φτάσεις Μήτσο; Θα αποσώσεις να τους δεις; Να χειροκροτήσεις, να χαρείς;»».