7 χρόνια μαραθώνιος

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 Σεπτεμβρίου 1997: Ο Πρωθυπουργός κ. K. Σημίτης μεταβαίνει στη

Θεσσαλονίκη για τη Διεθνή Έκθεση και να ανακοινώσει την οικονομική πολιτική

που θα ακολουθήσει. Είναι η δεύτερη φορά που πάει στην Έκθεση ως Πρωθυπουργός,

αλλά η πρώτη που δεν ξέρει τι ακριβώς θα πει!

Και αυτό γιατί την ίδια ώρα στη Λωζάννη συνεδριάζει η Διεθνής Ολυμπιακή

Επιτροπή για να αποφασίσει σε ποια πόλη θα ανατεθεί η διοργάνωση των

Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και η υποψηφιότητα της Αθήνας φαντάζει μεν ως

φαβορί, αλλά ύστερα από το πάθημα του Τόκιο (που έβγαλε Ατλάντα) κανείς δεν

είναι σίγουρος. Λέγεται πως ο κ. Σημίτης είχε στην τσάντα του δύο κείμενα

ομιλιών: ένα για την περίπτωση που η Αθήνα θα έπαιρνε την Ολυμπιάδα και ένα

για την περίπτωση που θα την έχανε. Την ημέρα εκείνη εδραιώθηκε για τα καλά η

δοξασία που ήθελε τον κ. Σημίτη να μη χάνει όπου στήνονται κάλπες. Μια

πεποίθηση που δημιούργησε η νίκη του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ που

τον ανέδειξε πρωθυπουργό, ύστερα η νίκη του στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που τον

κατέστησε κυρίαρχο του κόμματος και φυσικά η νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου

του 1996. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Λωζάνη επαλήθευσε τον μύθο: οι

«αθάνατοι» αποφάσισαν και ο Σάμαρανκ ανακοίνωσε: «… Athens»!

H περιπέτεια αρχίζει

Από εκείνη την ημέρα η χώρα ολόκληρη και όχι μόνο η Αθήνα μπήκε στην

περιπέτεια να κερδίσει ένα σημαντικό στοίχημα: να οργανώσει τους Ολυμπιακούς

Αγώνες του 2004. H απόφαση της Λωζάννης δημιούργησε εθνική ευφορία, γέννησε

μεγάλες προσδοκίες και ακόμη και όσοι ήταν αντίθετοι με την ανάληψη των

Ολυμπιακών Αγώνων, κυρίως τα κόμματα της Αριστεράς, χαμήλωσαν τους τόνους και

άφησαν να εννοηθεί ότι η γενική προσπάθεια αν δεν είχε τη βοήθειά τους, θα

είχε τουλάχιστον την ανοχή τους. Καθένας είχε και από ένα λόγο να είναι

ευχαριστημένος από την ανάληψη των Αγώνων. H κυβέρνηση γιατί είχε πετύχει μια

διεθνή νίκη, πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν τα είχε

καταφέρει στο Τόκιο το 1991, η Νέα Δημοκρατία γιατί είχε υποστηρίξει την

υποψηφιότητα της Αθήνας, οι επιχειρηματίες γιατί έβλεπαν μπροστά τους

δουλειές, η πλειονότητα των πολιτών γιατί πίστευε πως με αφορμή την Ολυμπιάδα

θα γίνονταν έργα και αλλαγές που θα διευκόλυναν τη ζωή και την καθημερινότητά

τους. Άλλωστε για να μας ψηφίσουν οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ τους είχαμε πείσει ότι

θα κατασκευάσουμε πολλά και μεγάλα έργα, ότι θα κάναμε τομές στη Δημόσια

Διοίκηση και τη λειτουργία της πόλης, ότι θα έπεφτε πολύ χρήμα – οι

προϋπολογισμοί καθορίζονταν σε τρισεκατομμύρια δραχμές – από το οποίο όλοι

ήλπιζαν να επωφεληθούν. Μαζί με τα περίφημα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης η

Ολυμπιάδα θεωρήθηκε ως η ατμομηχανή που θα τραβήξει τη χώρα προς την ανάπτυξη,

την αύξηση του εθνικού εισοδήματος, τη μείωση της ανεργίας, την πραγματική

σύγκλιση με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λίγοι αντιλήφθηκαν τότε

πως, την ίδια περίοδο, άρχιζε και μια άλλη εθνική προσπάθεια που απαιτούσε

θυσίες και όχι μόνο οικονομικές για να επιτευχθεί: η είσοδος της Ελλάδας στην

Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ). Τι κι αν οι δύο στόχοι συγκρούονταν;

Ήμασταν υποχρεωμένοι από τη μια να ξοδεύουμε για τα έργα και από την άλλη να

μειώσουμε τον πληθωρισμό. Από τη μια να σφίγγουμε το ζωνάρι και να μειώνουμε

το δημόσιο χρέος για χάρη της ΟΝΕ και από την άλλη να πληρώνουμε

τρισεκατομμύρια για την Ολυμπιάδα. Και στη μεν ΟΝΕ μπήκαμε έστω και με κάποιες

αλχημείες (άλλωστε δεν είμαστε οι μόνοι που το κάναμε…). Τους Αγώνες όμως

δεν μπορούμε να τους κάνουμε ούτε με αλχημείες ούτε με αλλαγή του εκλογικού

νόμου!

Καθυστερήσεις

Οπως συμβαίνει με τα περισσότερα σοβαρά ζητήματα στη χώρα μας, κυβέρνηση,

κόμματα, φορείς και πολίτες κατάλαβαν με μεγάλη καθυστέρηση το πόσο δύσκολο

ήταν να οργανωθεί η Ολυμπιάδα. Οι περισσότεροι το αντιλήφθηκαν στο Σίδνεϊ

(όπου έγιναν οι προηγούμενοι Αγώνες) από το οποίο όλοι οι κυβερνητικοί,

υπουργοί και λοιποί που πήγαν, γύρισαν έντρομοι! Ο Πρωθυπουργός απασχολημένος

με την ΟΝΕ, που τη διακήρυττε ως πρώτη προτεραιότητα της χώρας και της

κυβερνητικής πολιτικής, άργησε να ρίξει το προσωπικό κύρος και βάρος του στα

της προετοιμασίας. Μέχρι να το πράξει, το 2000 πια, είχε χαθεί πολύτιμος

χρόνος. Οι υπουργοί μάλωναν μεταξύ τους καθώς και με την Οργανωτική Επιτροπή

για τις αρμοδιότητες, τα έργα καθυστερούσαν, οι Αγώνες έγιναν μέρος της

κομματικής αντιπαράθεσης και οι κίτρινες ή κόκκινες κάρτες της ΔΟΕ ήταν στην

ημερήσια διάταξη. Σε βαθμό που αντιμετωπίστηκε το ενδεχόμενο (και ας

διαψεύστηκε επισήμως) να γίνουν οι Αγώνες αλλού! Ευτυχώς, δεν συνέβη, γιατί θα

αποτελούσε πραγματικό κόλαφο για τη χώρα. H κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αποπέμψει

τον επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής και να ορίσει στη θέση του, με

περίπου εν λευκώ εξουσιοδότηση, την θριαμβεύτρια, επικεφαλής της Επιτροπής

Διεκδίκησης κ. Γιάννα Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου, πρώην βουλευτή της Νέας

Δημοκρατίας, εκλεκτή της ΔΟΕ αλλά «κόκκινο πανί» για πολλούς υπουργούς.

Σήμερα, ένα χρόνο από την έναρξη των Αγώνων, υπάρχουν μεν προβλήματα αλλά και

διάχυτη αισιοδοξία πως τα δύσκολα ξεπεράστηκαν και ότι οι Αγώνες θα πετύχουν.

3+1 ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ελπίδες και φόβοι

Όποιον κυβερνητικό και να ρωτήσεις σήμερα, μόνο σιγουριά θα

συναντήσεις. Το νερό, λένε, έχει μπει στο αυλάκι και δεν γυρίζει πίσω. Το

στοίχημα θα κερδηθεί και η χώρα θα βγει κερδισμένη τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και

μακροπρόθεσμα, προσθέτουν με βεβαιότητα. Για την ολοκλήρωση των έργων,

αθλητικών και υποδομής, κανείς δεν ανησυχεί, αφού όλα βρίσκονται στα

τελειώματα. Από εκείνα που τους προβληματίζουν ένα δεν ομολογείται δημόσια (τι

θα κάνουν και πώς θα διαχειριστούν την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου μετά τους

Αγώνες…), ενώ για τα υπόλοιπα τρία… ψάχνονται:

ΠΡΩΤΟΝ: Πού θα φθάσει το τελικό κόστος και η συνολική οικονομική ζημιά

των Αγώνων. Μερικοί λένε πως με ζημιά γύρω στα 300 – 500 εκατομμύρια ευρώ θα

πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Άλλοι μιλούν για έλλειμμα ενός δισ. ευρώ και

βάλε… Ο λογαριασμός φυσικά θα πάει στους φορολογούμενους.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Τα οργανωτικά θέματα που δεν έχουν ακόμη λυθεί (αποδείχθηκε

στα δοκιμαστικά που γίνονται αυτές τις ημέρες) και που πολλοί φοβούνται ότι

προβλήματα όπως η φιλοξενία, η διακίνηση αθλητών και επισκεπτών, οι εθελοντές,

δύσκολα θα βρουν ιδανικές λύσεις. Και αυτό γιατί στο θέμα αυτό εμπλέκονται

άμεσα τόσο η Οργανωτική Επιτροπή όσο και πολλοί υπουργοί που είναι κοινό

μυστικό πως δεν έχουν και την καλύτερη συνεργασία ούτε μεταξύ τους ούτε –

κυρίως – με στελέχη της Επιτροπής ή την κ. Αγγελοπούλου. Οι τριβές είναι

σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Τελευταίο παράδειγμα η διένεξη της κ.

Αγγελοπούλου με τον υπουργό Πολιτισμού κ. E. Βενιζέλο, που είχε μεν φανερή

αιτία οικονομικά θέματα, αλλά στην ουσία αποτελούσε διαμάχη για το ποιος έχει

«το πάνω χέρι» και στα οργανωτικά, υπόθεση που δεν φαίνεται να διευθετήθηκε

παρά την παρέμβαση του Πρωθυπουργού, αφού ακόμη και χθες ο υπουργός και η

πρόεδρος της Επιτροπής αντήλλαξαν… βελάκια, μόνο που το έκαναν με

περισσότερο κομψό τρόπο…

ΤΡΙΤΟΝ: Υπάρχει ο μέγας φόβος της… αρπαχτής. Κυβέρνηση και Οργανωτική

Επιτροπή ανησυχούν για τη συμπεριφορά των καταστηματαρχών, των ταξιτζήδων, των

εμπόρων, των ξενοδόχων κ.λπ. που περιμένουν το δεκαπενθήμερο των Αγώνων για να

οικονομήσουν… για μια ζωή. Δεν μπορούμε να βάλουμε σε κάθε ταβέρνα,

εστιατόριο, μπαρ, ξενοδοχείο ή κατάστημα και έναν υπάλληλο του ΣΔΟΕ, λένε, και

ανατριχιάζουν φοβούμενοι την κερδοσκοπία που (βλέπουν ότι) ετοιμάζεται να

αναπτυχθεί εκείνες τις ημέρες. Και απευθύνονται στο φιλότιμο των Ελλήνων

για… αυτοσυγκράτηση!

H κυβέρνηση δεν έχει μόνο να λύσει τα παραπάνω, αλλά οι λύσεις που θα βρει να

την ωφελήσουν εκλογικά, αφού ως γνωστόν έχει πολλά επενδύσει στους Ολυμπιακούς

Αγώνες για νίκη και στις προσεχείς εκλογές.