Αναζήτηση
ΣΕ ΛΙΓΕΣ μέρες δεκάδες χιλιάδες δεκαοχτάρηδες θα πρέπει να συμπληρώσουν
και να καταθέσουν το περίφημο μηχανογραφικό δελτίο το οποίο, σε συνδυασμό με
τη βαθμολογία που πέτυχαν στις εξετάσεις και μερικούς ακόμη άλλους παράγοντες
και συσχετισμούς, θα τους οδηγήσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο, Πολυτεχνείο ή TEI.
Είναι η μεγάλη μέρα για όλα αυτά τα παιδιά, μια μέρα που περίμεναν δώδεκα
χρόνια, μια μέρα που η ελπίδα μετουσιώνεται σε πραγματικότητα, έστω και
εικονική.
Κι αυτό γιατί αμφιβάλω αν οι σημερινοί δεκαοχτάρηδες έχουν συνειδητοποιήσει τι
μπορεί να τους προσφέρει η «Μεγάλη Πόρτα» που ετοιμάζονται να διαβούν.
Αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν τι τους περιμένει μέσα από αυτή την πόρτα, όταν είναι
γνωστά τα χάλια και οι αδυναμίες της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αλλά κυρίως
μόλις βγουν οριστικά έξω απ’ αυτήν: ένα σκληρός και ανταγωνιστικός κόσμος,
ένας κόσμος της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και ετεροαπασχόλησης, ένας κόσμος
που δύσκολα δέχεται αλλαγές, ανατροπές, τα νέα μυαλά.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις αναλύσεις των ειδικών με τις προτροπές για τις
Σχολές των οποίων οι απόφοιτοι έχουν μέλλον, αλλά δεν βρίσκω καμία εξήγηση
γιατί αυτές οι Σχολές «με μέλλον» μπορούν να εκπαιδεύσουν πολύ μικρό αριθμό
νέων, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη πολλούς περισσότερους.
Χρόνια τώρα τονίζεται η ανάγκη να ιδρυθούν περισσότερες τέτοιες Σχολές και να
αυξηθούν οι δυνατότητες των σημερινών, αλλά μέχρι στιγμής δεν το είδαμε.
Αντίθετα, βλέπουμε από τα μηχανογραφικά να ζητούν είσοδο σε αυτές τρεις και
τέσσερις χιλιάδες και να εισάγονται μόλις 150- 200 σε κάθε μία. Και οι άλλοι;
Αυτοί σπρώχνονται υποχρεωτικά σε άλλες Σχολές που δεν τους αρέσουν, που δεν
τις προτιμούν, που τους δίνουν πτυχίο για την… ανεργία.
Άρα προς τι οι προτροπές και οι οδηγίες να προτιμήσουν οι σπουδαστές τις
Σχολές με προοπτική, αφού οι δυνατότητες των Σχολών αυτών είναι…
πεπερασμένες, όπως λένε και οι μαθηματικοί; Είναι ή δεν είναι κοροϊδία για τα
παιδιά αυτά να τους δείχνουμε ποιο είναι το μέλλον τους, αλλά – ουσιαστικά –
να τους απαγορεύουμε να το ακολουθήσουν;
