Μας χρειάζεται μια νέα Εγκάρδια Συνεννόηση. Θα μπορούσε να υπογραφεί στις 8

Απριλίου 2004, στην εκατοστή επέτειο της προηγούμενης. Ύστερα από όλα όσα

έγιναν αυτή τη χρονιά, μια τέτοια πρόταση μπορεί να μοιάζει αστεία. Πριν από

μερικές ημέρες, ας πούμε, ο Ζακ Σιράκ άρχιζε τις προσπάθειες για τη συγκρότηση

ενός σκληρού πυρήνα ευρωπαϊκού στρατιωτικού συμφώνου με τη Γερμανία, το Βέλγιο

και το Λουξεμβούργο, ενώ ο Τόνι Μπλερ βρισκόταν στη Μόσχα με την ελπίδα να

παρασύρει τον Βλαντίμιρ Πούτιν μακριά από έναν ευρασιατικό άξονα που θα

συμπεριελάμβανε τη Γαλλία και τη Γερμανία. Κάθε τόσο, ο νεογκωλισμός του Σιράκ

και ο νεοατλαντισμός του Μπλερ συγκρούονται. Η Γαλλία και η Βρετανία είναι οι

δύο αντίθετοι μαγνητικοί πόλοι μιας Ευρώπης που διαιρείται ολοένα. Όμως, γι’

αυτόν ακριβώς τον λόγο μάς χρειάζεται μια νέα Εγκάρδια Συνεννόηση. Συχνά

επικρατεί η εντύπωση ότι η Εγκάρδια Συνεννόηση της Γαλλίας και της Βρετανίας

στις αρχές του περασμένου αιώνα οφειλόταν στο ότι υπήρχε μεγάλη κατανόηση

μεταξύ αυτών των δύο χωρών. Στην πραγματικότητα, οι διαφορές τους ήταν

μεγάλες. Σήμερα, αυτές οι διαφορές δεν είναι μεγάλες, αλλά είναι βαθιές. Η

Βρετανία θέλει μια Ευρώπη ισχυρή ως εταίρο των ΗΠΑ. Η Γαλλία γνωρίζει ότι δεν

μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα εναντίον των ΗΠΑ. Το ρήγμα έχει άνοιγμα μόλις

μερικά μέτρα, αλλά το βάθος του είναι έξι αιώνες. Το ευχάριστο, πάντως, είναι

ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γερμανίας, έχουν

τοποθετηθεί κάπου μεταξύ των θέσεων της Γαλλίας και της Βρετανίας. Σύμφωνα με

τον ιστορικό Άλανα Τέιλορ, για τη συγκρότηση της πρώτης Εγκάρδιας Συνεννόησης

είχαν χρειαστεί εννέα μήνες, από τον Ιούλιο του 1903 μέχρι τον Απρίλιο του

1904. Είναι λοιπόν καιρός να αρχίσει η δεύτερη. Ο συμβιβασμός που θα προκύψει

δεν θα ικανοποιεί ούτε το πνεύμα του Καρτέσιου ούτε το πνεύμα του Λοκ. Όμως,

από αυτόν θα εξαρτηθεί το μέλλον της Ευρώπης.

Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας είναι Βρετανός συγγραφέας και ιστορικός