Αναζήτηση
ΤΟΣΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ είχα καιρό να ακούσω. Ήταν το βράδυ του
περασμένου Σαββάτου όταν κτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου και στην άλλη
άκρη ήταν ο παλιός φίλος και συμφοιτητής μου ο Κώστας. Με φωνή που παλλόταν
από ενθουσιασμό και χωρίς καν να πει καλησπέρα, μου φώναξε: άνοιξε την
τηλεόραση να δεις τον Γιώργο. Ποιον Γιώργο, ρώτησα. Τον δικό μου ρε, ήταν στη
διαδήλωση και τον δείχνουν τα κανάλια. Άνοιξε γρήγορα την τηλεόραση, είπε και
έκλεισε το τηλέφωνο, προφανώς για να τηλεφωνησει και σε άλλους.
Ο φίλος μου ο Κώστας το είχε μεγάλο καημό. Ενώ ο ίδιος ήταν μια ζωή αυτό που
λέμε αγωνιστής, ήδη από την εποχή της χούντας, οπότε μπαινόβγαινε στα
κρατητήρια και τις φυλακές λόγω της αντιδικτατορικής δράσης του, μέχρι και
τώρα σε κάθε απεργία και διαδήλωση είναι πρώτος και καλύτερος. Ενώ λοιπόν ο
ίδιος έχει αυτή τη στάση ζωής, ο γιος του ούτε που να ακούσει για τέτοια
πράγματα ήθελε. Και όσο ήταν μικρός, ο Κώστας το άντεχε, έστω με κρύα καρδιά.
Τώρα δυο χρόνια όμως που ο γιος είναι φοιτητής, καθόλου δεν του άρεσε που ήταν
«απολίτικος», χωρίς «αγωνιστική θέληση για τα προβλήματα της κοινωνίας», χωρίς
«να συντάσσεται με όσους αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο», όπως συχνά-πυκνά
μάς έλεγε με πολύ παράπονο. Όλες οι προσπάθειες που είχε κάνει να
«συνειδητοποιήσει» τον γιο του είχαν αποτύχει. Φαίνεται όμως πως ό,τι δεν
κατάφερε ο πατέρας με την επιχειρηματολογία του, το κατάφερε ο… Μπους με τον
πόλεμο στο Ιράκ! Ο Γιώργος, ο «αδιάφορος» και «απολίτικος» γιος του αγωνιστή
Κώστα πήγε σε όλες τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα από την ημέρα που οι
Αμερικανοί άρχισαν τον πόλεμο. Μαζί με πολλούς άλλους, το ίδιο «απολίτικους»
φίλους του, όχι μόνο διαδήλωσε κατά του πολέμου, αλλά κρατούσε και πανό,
φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη συνθήματα! Σε άλλο μπλοκ από τον πατέρα, αλλά
αυτό ήταν το λιγότερο για τον φίλο μου. Που όταν χθες το βράδυ του τηλεφώνησα,
ξέρετε τι μου είπε: «Να ‘ναι καλά αυτό το καθοίκι ο Μπους. Τέτοια χαρά δεν μου
την έδωσε άλλος άνθρωπος…».
