|
|
Την εποχή της Φραγκοκρατίας, οι Έλληνες υπέφεραν πολύ από τους κατακτητές, που
άλλοτε απαιτούσαν και άλλοτε έκλεβαν το βιος των χωρικών, γι’ αυτό και τους
είχαν δώσει το προσωνύμιο «Σκυλόφραγκοι». Ανάμεσα στα είδη που προτιμούσαν οι
Φράγκοι ήταν το αλεύρι. Κάποτε σ’ ένα χωριό στην Πάτρα οι στρατιώτες μπήκαν
στον μύλο και ζήτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε
στον χώρο κι εκείνοι θα του πλήρωναν τα αλεστικά. Ο Γιάννης Ζήσιμος, όπως ήταν
το όνομα του μυλωνά, πανέξυπνος και θαρραλέος, θύμωσε με το θράσος των Φράγκων
και θέλησε να τους εκδικηθεί. Προφασίστηκε, λοιπόν, πως δεν μπορεί να αλέσει
μόνος του τόσο μεγάλη ποσότητα σιταριού. Οι στρατιώτες ανυποψίαστοι
προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν και εκείνος αφού τους προσκάλεσε στο εσωτερικό
του μύλου, τους είπε ευγενικά: «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε»,
όπως γράφει και ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του
«Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη). Τους κλείδωσε και
έβαλε φωτιά στον μύλο, καθώς είτε έκαιγε τον μύλο, είτε ικανοποιούσε το αίτημα
των στρατιωτών, θα ήταν κατεστραμμένος. Ύστερα από το γεγονός αυτό, ο Γιάννης
Ζήσιμος εξαφανίστηκε και η φράση έμεινε στην ιστορία.
