ΤΗ ΣΥΝΗΘΗ πρακτική της, σύμφωνα με την οποία αφήνονται τα διάφορα

κοινωνικά προβλήματα να διογκώνονται και κατόπιν τρέχει για να τα λύσει,

φαίνεται να ακολουθεί η κυβέρνηση και στην περίπτωση των αγροτών. Εδώ και

χρόνια η ύπαιθρος χώρα έχει εγκαταλειφθεί περίπου στην τύχη της, τα αγροτικά

συλλαλητήρια δίνουν και παίρνουν – με τις όποιες υπερβολές τα χαρακτηρίζουν –

το αγροτικό εισόδημα έχει μειωθεί δραματικά και οι κυβερνήσεις… αγρόν

ηγόραζαν. Φαίνεται όμως ότι το τελευταίο μήνυμα, αυτό των δημοτικών και

νομαρχιακών εκλογών, κατά τις οποίες δήμαρχος ή νομάρχης προσκείμενος στο

ΠΑΣΟΚ κατήντησε άγνωστη λέξη στις αγροτικές περιοχές, ταρακούνησε τους

μακαρίως κοιμωμένους κυβερνητικούς της Αθήνας. Που ξαφνικά θυμήθηκαν τις

ανάγκες της επαρχίας και αποφάσισαν, επιτέλους, να ασχοληθούν με τα χρονίζοντα

προβλήματα των αγροτών και των οικογενειών τους. Έτσι τις τελευταίες μέρες

ακούμε και διαβάζουμε για νέα μέτρα που ανακοινώνονται με στόχο να μετριάσουν

την οργή των αγροτών και να βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής τους. Όμως γιατί

έπρεπε να φθάσουμε ένα χρόνο πριν από τις εκλογές – εφόσον γίνουν στην ώρα

τους – για να θυμηθούν τους αγρότες; Γιατί έπρεπε να εκτιναχθεί η οργή και η

αγανάκτησή τους στα ύψη για να παρθούν κάποια μέτρα που όλοι αναγνωρίζουν ότι

έπρεπε να έχουν ληφθεί από χρόνια; Παράδειγμα: δεκαετίες τώρα οι αγρότες

ζητούσαν να τους επιτραπεί η αγορά αγροτικών αυτοκινήτων με τουλάχιστον

τέσσερις θέσεις επιβατών, ώστε να μπορούν να πάνε μια βόλτα ή στον γιατρό ή

στη θάλασσα, βρε αδελφέ, με την οικογένειά τους και να μην αναγκάζονται να

αγοράζουν και επιβατηγό Ι.Χ. Ε, λοιπόν, μόλις προχθές ανακοινώθηκε ότι το

αίτημα ικανοποιείται. Όμως τόσα χρόνια ποιους τιμωρούσαν οι κυβερνήσεις;

Ασφαλώς τους αγρότες. Και ποιους εξυπηρετούσαν; Ασφαλώς όχι τους αγρότες. Και

αυτό είναι ένα μικρό μόνο δείγμα για το πόσα πράγματα, απλά, χωρίς μεγάλες

κρατικές δαπάνες, θα μπορούσαν να είχαν γίνει και σήμερα το κλίμα στην επαρχία

να είναι διαφορετικό. Να δεχθούμε ότι δεν είναι εύκολο να λυθούν μεγάλα

προβλήματα όπως οι τιμές και οι επιδοτήσεις των προϊόντων, η αναδιάρθρωση των

καλλιεργειών, η σύνταξη του μητρώου αγροτών, η αποζημίωση από τις φυσικές

καταστροφές κ.λ.π. Όμως αυτά τα «μικρά» και καθημερινά γιατί τα αφήνουν να

τους ταλαιπωρούν;