Ο σκηνοθέτης του σινεμά είναι αντιμέτωπος με μία τέχνη γεμάτη αντιφάσεις – μια

τέχνη συλλογική και εντούτοις εντελώς προσωπική. Ο κινηματογράφος είναι τέχνη

που την υπηρετούν πολλοί, αλλά όλοι τους υπακούουν στον σκηνοθέτη, που εν

ολίγοις είναι ο «Θεός» και τους χρησιμοποιεί σαν εργαλεία, όπως περίπου και

τις μηχανές του. Η κινηματογραφική σκηνοθεσία προϋποθέτει μια δικτατορική

αντίληψη για την τέχνη και αποτελεί ένα είδος άσκησης εξισορρόπησης: ο

σκηνοθέτης μοιάζει λίγο με ζογκλέρ που είναι υποχρεωμένος να ισορροπεί ανάμεσα

σε 50-100 διαφορετικές νοοτροπίες των ανθρώπων που τον περιβάλλουν. Πρέπει να

γνωρίζει σε βάθος την εκφραστική δυνατότητα των εργαλείων του (των φακών, της

κάμερας, της γωνίας που θα τραβήξει τα πλάνα του κ.λπ.). Αυτά είναι τα βασικά

και πρακτικά τα οποία πρέπει να κατέχει ένας σκηνοθέτης, που δυστυχώς στη χώρα

μας τα μαθαίνει στην πράξη με την… τσαγκαρική, καθώς δεν υπάρχει δημόσια

ανώτερη κινηματογραφική εκπαίδευση, παρά μόνο ιδιωτικές σχολές… Και, βέβαια,

τη βασική αντίφαση στον τομέα της έκφρασης που έχει να λύσει ο σκηνοθέτης του

σινεμά είναι η ικανότητά του να ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το

φανταστικό.

Τελευταία Νέα