Αναζήτηση
Εκείνη τη μέρα, χωρίς πρόδηλη αιτία, έσπασα τη δίαιτά μου. Είχα πάει για
μεσημεριανό σ’ ένα εστιατόριο με δυο παλιές μου φίλες, που ζήτησαν να
συναντηθούμε επειγόντως. Τις βρήκα να τρώνε καρότα και να πίνουν μεταλλικό
νερό. Η μία φορούσε μια καφέ διαφάνεια πάνω σ’ ένα μπεζ σατέν, που έδειχνε
ωραία το σώμα της. Η άλλη, ένα αυστηρό μαύρο ταγιέρ, με μια πολύτιμη
λιβελούλα, που άστραφτε στο πέτο.
Όσο μιλούσαν, τις κοιτούσα με τον φθόνο και την υπεροψία κριτή πρωταθλητών.
Και οι δυο τους, πολύ νωρίς, αποφάσισαν από ποια όχθη θα παίξουν το παιχνίδι
τους. Η μία ήταν το αδύναμο θηλυκό. Χρειαζόταν – ή νόμιζε πως χρειαζόταν –
προστασία και φρόντιζε πάντα να της κρατάει κάποιος το χέρι. Παντρεύτηκε στα
20 και μετά στα 35. Και τώρα, 40 και κάτι, ακόμα σύζυγο ψάχνει. Είναι πάντα
καλοντυμένη, μυρωδάτη κι ευχάριστη στον ευρύ κύκλο γνωριμιών της. Η άλλη
ξεκίνησε την ενηλικίωσή της, κόντρα στη μαμά της. Κυνήγησε την ανεξαρτησία σαν
απελεύθερη. Δεν χρειαζόταν κανέναν να της κρατάει το χέρι – ή έτσι νόμιζε.
Δυναμική, έγινε ο ιππότης και ο σωτήρας του εαυτού της. Έκανε σύντομους
δεσμούς και δύο σύντομους γάμους. Επιτυχημένη επαγγελματίας με ακριβοπληρωμένη
καριέρα, απέκτησε αντρικές συνήθειες. Μιλάει βρίζοντας, δεν μαγειρεύει και τα
βράδια πάει στα μπαρ.
Μια ζωή ακαταμάχητες, ανακάλυψαν αίφνης τις αρνητικές παρενέργειες της
ελαφρότητας και της βαρύτητας, της εξάρτησης και της ανεξαρτησίας. Είναι η
στιγμή που τραβάς μια γραμμή, κι αν δεν πεις τον κλέφτη, κλέφτη, δεν μπορείς
να συνεχίσεις. Οι δυο αντίθετες φίλες μου, αφού εξομολογήθηκαν τα προσωπικά
τους αδιέξοδα, κατέληξαν στη φράση του Ιάγου «Δεν είμαι εγώ αυτός που είμαι».
Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μετά το ξέσπασμά τους, φρεσκάρισαν το
μακιγιάζ κι έφυγαν βιαστικές. Η μια για το ραντεβού της, που θα φρόντιζε, με
τους δικούς της αλάνθαστους τρόπους, να έχει ευτυχισμένο τέλος. Η άλλη για να
κάνει την επόμενη κίνηση ανόδου στην πυραμίδα της δραστηριότητάς της.
Ε, έπειτα απ’ όλα αυτά παρήγγειλα κι εγώ ένα καλό κομμάτι τούρτα σοκολάτα κι
έναν καπουτσίνο με σαντιγί.
