1. Στις πρόσφατες εκλογές σε πολλούς νομούς και σε πολλούς δήμους της

χώρας, είτε από τον α’ γύρο είτε από τον β’ γύρο, διαμορφώθηκε μια προοδευτική

πλειοψηφία. Διαμορφώθηκε ένα υπαρκτό ρεύμα πολιτικής και κοινωνικής

πλειοψηφίας είτε με επιθυμητούς (α’ γύρος) είτε με αναγκαστικούς (β’ γύρος)

όρους συνεργασίας, συμπό-ρευσης και συμπαράταξης, κυρίως ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και

στον ΣΥΝ και δευτερευόντως ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, στο ΔΗΚΚΙ και στο ΚΚΕ.

Τα ερωτήματα που θέτει η συντριπτική πλειοψηφία των δημοκρατών και

προοδευτικών πολιτών είναι γιατί στην Ελλάδα δεν αρχίζει ένας γόνιμος και

ουσιαστικός διάλογος για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης, δημοκρατικής και

προοδευτικής Κεντροαριστεράς;

Γιατί δεν λαμβάνονται τολμηρές και υπερβατικές πρωτοβουλίες για να

δημιουργηθεί, με προγραμματικές συγκλίσεις και συμφωνίες, ένα κοινό πλαίσιο

αναφοράς και αλληλεγγύης, μια πολύχρωμη πολυφωνική και πολυκομματική

Κεντροαριστερά όπως έχει συμβεί και δοκιμαστεί από τη δεκαετία του 1990 σε

πολλές χώρες της Ευρώπης;

Γιατί οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές δεν μπορούν να σημάνουν μία

αφετηρία και κοινούς θετικούς προσδιορισμούς όμορων και συγγενών ιστορικών

κοινωνικών και ιδεολογικών ρευμάτων;

Γιατί η υπαρκτή και μεγάλη πλειοψηφία της Κεντροαριστεράς δεν ορθώνει

συμπαρατακτικά το ανάστημά της, τον λόγο και την κοινή στρατηγική της απέναντι

στη μονοπολική και μονοκομματική έκφραση της συντηρητικής παράταξης με όλες

τις δεξιές, νεοδεξιές και ακροδεξιές εκφάνσεις της;

Τα ερωτήματα αυτά μπαίνουν με σαφήνεια και με ένταση κυρίως προς τις ηγεσίες

του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, αλλά και στις διάφορες διάσπαρτες πολιτικές κινήσεις,

όπως και σε σημαίνοντα πρόσωπα του χώρου.

Τα ίδια ερωτήματα μπαίνουν σαφώς λιγότερο ή και καθόλου στις ηγεσίες του ΔΗΚΚΙ

και του ΚΚΕ γιατί οι ίδιες αυτοεξαιρούνται έχοντας επιλέξει μια αδιέξοδη

στρατηγική ενός ιδιότυπου απομονωτισμού και διμετωπισμού.

2. Είναι αλήθεια ότι τα πρόσφατα μηνύματα της νίκης της Κεντροαριστεράς

και της πολυκομματικής πλειοψηφίας στη Γερμανία και στη Σουηδία συνδέονται με

ένα χαμόγελο και μια απόφαση για μια σύγχρονη και προοδευτική Ευρώπη, για έναν

καλύτερο κόσμο, πιο ειρηνικό και πιο δίκαιο, για μια κοινωνία με αλληλεγγύη

και ανθρωπιά.

Αυτά τα μηνύματα του γερμανικού και του σουηδικού λαού σημαίνουν ότι το όραμα

για μια σύγχρονη και πολυκομματική Κεντροαριστερά είναι ζωντανό και επίκαιρο

και το πλειοψηφικό της ρεύμα ελπιδοφόρο και νικηφόρο.

Για την Ελλάδα όλα τα μηνύματα από τις χώρες και τους λαούς της Ευρώπης

συνιστούν μια ανοιχτή πρόσκληση και μια θετική πρόκληση. Πρόσκληση και

πρόκληση για τις δημοκρατικές εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές δυνάμεις στην

Ελλάδα να συνεργαστούν και να συμπαραταχθούν πάντα με προγραμματικές

συγκλίσεις και μακρόπνοη αλληλεγγύη. Ας αφυπνιστούμε από τα θετικά

παραδείγματα.

3. Βεβαίως οι συνθήκες σε κάθε χώρα είναι διαφορετικές. Θαρρώ όμως ότι

και στην Ελλάδα ωριμάζουν οι συνθήκες να γίνουν οι αναγκαίες υπερβάσεις και να

δοθούν οι δυνατότητες για μια προγραμματική σύγκλιση με μακρόπνοη αλληλεγγύη

και προοπτική. Αυτή τη θέση την έχω εκφράσει εδώ και πολλά χρόνια.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης

έτσι και στην Ελλάδα, το ρεύμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, το ρεύμα της

Δημοκρατικής και της Προοδευτικής Κεντροαριστεράς, το ρεύμα μιας σκεπτόμενης

και σύγχρονης Αριστεράς, το ρεύμα μιας δημιουργικής και Ριζοσπαστικής

Οικολογικής Αριστεράς είχε και έχει πολλές πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες

που κανένα κόμμα δεν μπορεί να τις μονοπωλήσει ή να τις υποκαταστήσει στο

σύνολό τους.

Το ΠΑΣΟΚ ως ριζωμένο πια κίνημα αποτελεί μια κυρίαρχη και αυθεντική συνιστώσα,

όχι όμως και τη μοναδική και την αποκλειστική έκφραση αυτού του μεγάλου

ρεύματος, αυτής της μεγάλης παράταξης, αυτού του μεγάλου Αστερισμού της

Κεντροαριστεράς.

Το αίτημα για μια σύγχρονη πλειοψηφική και πολύχρωμη Κεντροαριστερά με

προοπτική πολυκομματικής διακυβέρνησης για να μην είναι θολό και αόριστο

σύνθημα αλλά μια δημιουργική πολιτική με περιεχόμενο και αντίκρυσμα αλήθειας

πρέπει να προκύπτει ως μια επιλογή επιθυμίας και ευθύνης όλων μας, όχι ως

επιλογή μίζερης υποκρισίας και λύση έσχατης ανάγκης.

4. Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι οι δημοκρατικές

προοδευτικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του προοδευτικού εκσυγχρονισμού, οι

δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού έχουν πολλές

συνιστώσες με διαφορές και ιδιαιτερότητες, οφείλουν όμως μέσα από ανοιχτό και

αξιόπιστο διάλογο να μπορούν να βρίσκουν τη συνισταμένη τους και τον κοινό

βηματισμό τους.

Να εμπεδώνουν με όρους προγραμματικής αλληλεγγύης τη συνεργασία τους στους

κοινωνικούς χώρους, στους θεσμούς και γιατί όχι και στη διακυβέρνηση. Άλλωστε

είναι γνωστό ότι σε αρκετές χώρες της Ευρώπης οι εναλλαγές των κυβερνήσεων

είτε με την κεντροαριστερή τους έκφραση είτε με την κεντροδεξιά τους έκφραση

δεν αναφέρονται σε ένα δικομματισμό αλλά σε έναν υπαρκτό και δοκιμασμένο

διπολισμό με πολυκομματική σύνθεση και έκφραση.

Πιστεύω ότι και στην Ελλάδα έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να αναζητηθούν

μέσα από γόνιμο και αξιόπιστο διάλογο συνεργασίες και προγραμματικές

συγκλίσεις ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα, χωρίς αποκλεισμούς και

προαπαιτούμενα. Προγραμματικές συγκλίσεις χωρίς αλαζονείες, ηγεμονισμούς και

«μικρομεγαλισμούς», με σεβασμό πάντα στο τι εκφράζει, τι εκπροσωπεί και τι

συμβολίζει κάθε πολιτικός σχηματισμός.

Τα παραδείγματα της Κεντροαριστεράς, με τις θετικές καταγραφές αλλά και με

όποιες αρνητικές αναφορές τους σε πολλές χώρες της Ευρώπης, είναι επίκαιρα και

δοκιμασμένα και ελκυστικά για την ανασύνθεση, τη ζωντάνια και τη δύναμη μιας

σύγχρονης, πολυκομματικής και πλειοψηφικής Κεντροαριστεράς και στην Ελλάδα.

Απαιτείται να δημιουργήσουμε, με γόνιμο και αξιόπιστο διάλογο εμπιστοσύνης των

δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, μακρόχρονης αλληλεγγύης και προοπτικής, μια

κουλτούρα συνεργασίας.

Όλες οι συνιστώσες της σύγχρονης δημοκρατικής Αριστεράς και του Κέντρου,

οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα χαρακώματα και τα σύνορα, τα «μικρομάγαζα» ή τα

«μεγάλα γωνιακά μαγαζιά».

Να μπούμε στον πειρασμό του γόνιμου διαλόγου και της ώσμωσης των ιδεών και των

προτάσεων και όχι στην ευκαιριακή και αυτόκλητη συγκόλληση των κορυφών των

κομμάτων.

Να ανοίξουμε μαζί έναν νέο ιστορικό κύκλο, όπου ο δικομματισμός θα παραχωρήσει

τη θέση του σε έναν διπολισμό, με θετικό και δημιουργικό προσδιορισμό και με

πολυκομματική ευθύνη διακυβέρνησης.