|
|
|
«Τα μεγάλα τραγούδια του ’50 και του ’60, που είπαμε εμείς οι παλιότεροι, λειτουργούν με την ίδια επιτυχία και σήμερα, άσχετα βέβαια αν οι σημερινοί τραγουδιστές μπορούν να τα ερμηνεύσουν σαν εμάς. Δεν τους λείπει μόνον η τεχνική, αλλά κυρίως το αίσθημα», λέει η Πόλυ Πάνου
|
«Τα μουσικά χρώματα της εποχής του ’50 και του ’60 παραμένουν ανεξίτηλα και
κάνουν πιο όμορφο το σημερινό άχαρο μουσικό τοπίο, πράγμα που επιβεβαιώνεται
καθημερινά τα τελευταία χρόνια, με επανεκτελέσεις (καλές έως πολύ κακές)
τραγουδιών που αναδείξαμε σε μεγάλες επιτυχίες οι τραγουδιστές της γενιάς
μου». Λόγια απλά κι αληθινά από την Πόλυ Πάνου, τη σημαντική λαϊκή
τραγουδίστρια, που αυτές τις ημέρες συμπληρώνει 50 χρόνια αδιάκοπης και
δημιουργικής παρουσίας στον χώρο και στον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού. Γι’
αυτή την προσφορά της ο Δήμος της Πάτρας (της πόλης όπου γεννήθηκε και
μεγάλωσε) την τιμά με δύο εκδηλώσεις, απόψε και αύριο.
«Τι άλλο από μεγάλη συγκίνηση θα μπορούσα να νιώθω αυτήν τη στιγμή, για τη
μεγάλη τιμή που μου κάνει η πόλη μου, η ιδιαίτερη πατρίδα μου, η Πάτρα, λέει
στα «ΝΕΑ» η Πόλυ Πάνου. Και θυμάται τα παιδικά της χρόνια και το αναπάντεχο
ξεκίνημά της στο λαϊκό τραγούδι, όταν τελείωνε το δημοτικό σχολείο, μόλις είχε
συμπληρώσει τα 12 χρόνια της, όταν την ανακάλυψε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, το
φθινόπωρο του 1952. Η συνάντηση του μεγάλου λαϊκού τροβαδούρου με το
«παιδί-θαύμα» έγινε ξαφνικά. Η μικρή Πολυτίμη Κολοπάνα (το πραγματικό της
ονοματεπώνυμο) είχε λάβει μέρος σ’ έναν διαγωνισμό τραγουδιού νέων ταλέντων
στην Πάτρα.
«Σ’ έναν διαγωνισμό τραγουδιού νέων ταλέντων, βγήκα πρώτη ανάμεσα σε
262 παιδιά! Το βραβείο που μας έδωσαν ήταν κάτι παιχνίδια, κατσαρόλες και
τηγάνια, που είχαν σχέση με κουζίνα. Με πολλή χαρά τα πήγα στο σπίτι, στη
μητέρα μου, όπου μια περίμενε με μεγάλη έκπληξη. Βρήκα εκεί τον Γρηγόρη
Μπιθικώτση, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Πάτρα και έπαιζε με το συγκρότημά του
στην “Αλάσκα” (ταβέρνα του Μαρούδα). Κάποιο βράδυ όμως, αποχώρησε από το
συγκρότημά του η τραγουδίστρια που είχε μαζί του, η Εβελίνα. Τότε, ένας
κουρέας τού πρότεινε να έρθει στο σπίτι μου, στα Ψηλά Αλώνια, να με ακούσει. Ο
Γρηγόρης αντέδρασε, λέγοντας “εγώ θέλω τραγουδίστρια πάλκου κι όχι κοριτσάκι
του δημοτικού σχολείου”. Τελικά ήρθε στο σπίτι, με άκουσε, ενθουσιάστηκε και
με τη συγκατάθεση των γονιών μου με πήρε στην ταβέρνα, όπου τραγουδούσα και ο
κόσμος με καταχειροκροτούσε».
Το φθινόπωρο του 1952, η 13χρονη Πολύ Πάνου αφήνει τη σχολική της
τσάντα στην Πάτρα και ανεβαίνει, με τους γονείς της, στην Αθήνα. Ο Μπιθικώτσης
την αναλαμβάνει πλέον σαν δικό του παιδί, και της δείχνει τα πρώτα δύσκολα
βήματα στο λαϊκό τραγούδι.
Η αρχή στο πάλκο έγινε από το κέντρο «Ζούγκλα» της οδού Φαβιέρου, όπου
εμφανιζόταν ο Μπιθικώτσης. Και ύστερα την οδήγησε στο studio, για να
φωνογραφήσει τον πρώτο της δίσκο σε μια δική του σύνθεση: «Πήρα τη στράτα την
κακιά».
Η Πόλυ Πάνου όμως προχωράει τα επόμενα χρόνια και κάνει μεγάλες επιτυχίες με
τραγούδια που της εμπιστεύθηκαν, μεταξύ 1953-1956, ο Γιώργος Ζαμπέτας («Να πας
να πεις της μάνας σου»), ο Μητσάκης («Το αίμα νερό δεν γίνεται»), ο Χρυσίνης
(«Ζούμε στην παρανομία»).
Από το 1965 μέχρι σήμερα η Πόλυ Πάνου συνεχίζει να τραγουδάει σε
δίσκους (με μεγάλη επιτυχία) και σε κέντρα λαϊκά και ευπρόσωπα που έχουν το
κλίμα και το άρωμά της «Χρυσής Εποχής» του λαϊκού τραγουδιού. Εκφράζει όμως
και τη γνώμη της για το τραγούδι σήμερα: «Πιστεύω ότι πρέπει να είμασε μέσα σ’
όλες τις εποχές, φτάνει να μη χάσουμε την ταυτότητά μας. Πάντως, τα γεγονότα,
σήμερα, δείχνουν ότι τα μεγάλα τραγούδια του ’50 και του ’60, που είπαμε εμείς
οι παλιότεροι, λειτουργούν με την ίδια επιτυχία και σήμερα, άσχετα βέβαια αν
οι σημερινοί τραγουδιστές μπορούν να τα ερμηνεύσουν σαν εμάς. Δεν τους λείπει
μόνον η τεχνική, αλλά κυρίως το αίσθημα. Αλλιώς τραγούδησα εγώ, τα “Λιμάνια”,
“Άλλα μου λέν’ τα μάτια σου”, “Το δαχτυλίδι”, “Ένα σφάλμα έκανα”, “Φέρτε μια
κούπα με κρασί”, “Τι σου ‘κανα και πίνεις” και εντελώς διαφορετικά τ’ ακούς
σήμερα.
Σημασία έχει και μου προκαλεί μεγάλη ικανοποίηση ότι αυτά τα τραγούδια, που τα
είπα και έκανα επιτυχίες πριν από 40, 30 ή 20 χρόνια, τα ξανακάνουν επιτυχία
και οι νεώτεροι. Κι αυτό με ικανοποιεί διπλά. Όμως είναι άλλο ν’ ακούς αυτά τα
τραγούδια στην αρχική τους μορφή και άλλο να τ’ ακούς από κομπιούτερ…».
Η χρυσή δεκαετία και το… μπαράζ
Τη δεκαετία 1955-65, η Πόλυ Πάνου αναδείχθηκε χρόνο με το χρόνο σε κορυφαία
λαϊκή τραγουδίστρια, με μπαράζ ηχογραφήσεων σε τραγούδια που της έδιναν οι
κορυφαίοι δημιουργοί: Τσιτσάνης, Χιώτης, Παπαϊωάννου, Δερβενιώτης, Καλδάρας,
Μπακάλης, Παπαγιαννοπούλου, Βίρβος, Μάνεσης. Αποκορύφωμα της επιτυχίας οι
ερμηνείες της: «Πάρε το δαχτυλίδι μου», «Άλλα μου λέν’ τα μάτια σου», «Της
ταβέρνας το ρολόι», «Φέρτε μια κούπα με κρασί», «Τ’ αδέρφια δεν χωρίζουνε»,
«Ένα σφάλμα έκανα», «Τα λιμάνια». Παράλληλα κρατάει μόνιμα θέση σαν κορυφαία
στο λαϊκό πάλκο στα κέντρα «Φαληρικόν», «Τζίμης ο Χονδρός», «Τριάνα»,
«Κουλουριώτης», «Λουζιτάνια».
INFO
Τιμητική εκδήλωση και απονομή πλακέτας στην Πόλυ Πάνου, στο αίθριο Παλαιού
Νοσοκομείου Πάτρας. Αύριο, στις 9, συναυλία με τους Πόλυ Πάνου, Μιχάλη
Μενιδιάτη, Χριστίνα Μαραγκόζη, Μάριο και Κώστα Σκόνδρα, στο Θέατρο Κάστρου Πάτρας.
