Αναζήτηση
|
|
ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Γεννήθηκε στη Σμύρνη πριν από 43 χρόνια. Σπούδαζε Νομικά. Τα παράτησε και
μπήκε στη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Πριν βγει στον πρώτο
επαγγελματικό ρόλο της, στον «Γαλιλαίο» του Μπρεχτ, είχε υποδυθεί την
«Ηλέκτρα» σε ένα ερασιτεχνικό θέατρο στη Σμύρνη. Έχει παίξει σε 18 ταινίες
σημαντικών Τούρκων σκηνοθετών, αλλά ασχολείται όλο και περισσότερο με το
θέατρο. Έχει ιδρύσει, το1988, τη σχολή θεάτρου «Στούντιο Ογιουντζουλαρί»
(«Ηθοποιοί του Στούντιο»), που έχει και μια μικρή σκηνή. Πέρυσι ανέβασαν τις
«Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ. Η Σαχικά Τεκάντ παίζει σήμερα με τον θίασό
της στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών. Παρουσιάζοντας το έργο «Πού είναι ο
Οιδίποδας» στο πλαίσιο της Συνάντησης Αρχαίου Δράματος.
Ας αρχίσουμε από το «Πού είναι ο Οιδίποδας». Εσείς γράψατε το έργο;
Πρόκειται για τον Οιδίποδα του Σοφοκλέους, εκείνο που έκανα εγώ ήταν μια
«ανάγνωση» του έργου, έχω αφαιρέσει μερικά μέρη, δεν έχω προσθέσει ούτε μία λέξη.
Το σκηνοθετήσατε εσείς;
Ναι. Χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.
Τι είναι για σας το αρχαίο ελληνικό θέατρο;
Ένας ωκεανός έμπνευσης, μια πηγή στην οποία προσφεύγω συνεχώς.
Μπορούμε να πούμε ότι έχει επηρεάσει τη σκηνοθετική σας αντίληψη;
Η σύγκρουση του σύγχρονου ανθρώπου με το σύστημα ή η καταπληκτική προσαρμογή
του σε αυτό είναι, θεωρώ, το κεντρικό σημείο εξόδου σε όλα τα έργα που έχω
σκηνοθετήσει. Ναι, μπορούμε να πούμε ότι είμαι επηρεασμένη.
Το σκηνοθετικό πνεύμα και η σκηνογραφία είναι σύγχρονα;
Εντελώς σύγχρονα. Έχω διατηρήσει όμως, ελπίζω, το αρχαίο πνεύμα.
Πραγματεύεστε τον Οιδίποδα πολιτικά;
Θα έλεγα ότι καταπιάνομαι περισσότερο με την ιδεολογική πλευρά του.
Τον προσεγγίζετε καθόλου ψυχαναλυτικά;
Περισσότερο από την ψυχαναλυτική πλευρά με ενδιέφερε, πρέπει να πω, η πλευρά
εκείνη του Οιδίποδος, που αν και γνωρίζει ότι η μοίρα του θα καταλήξει σε
συμφορά, ρωτάει μέχρι τέλους, πώς, ποιος και γιατί.
Γιατί;
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει περιέργεια, δεν ρωτάει. Αν ζούσε ο Οιδίπους
σήμερα θα ήταν ένας επικίνδυνος χαρακτήρας.
Θεωρείτε ότι επικρατεί σιωπή. Οι άνθρωποι δεν μιλούν, δεν ρωτούν;
Ναι. Και τρομάζω. Η σιωπή αποκλείει την επικοινωνία. Με τη μη επικοινωνία
απεμπολούμε τους καθρέφτες μας – τους Άλλους.
Δεν θέλουμε ίσως καθρέφτες…
Μα δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς καθρέφτη, χωρίς τον Άλλο – για να μη
μιλήσουμε για εξέλιξη…
Βάζουμε κάτι άλλο στη θέση του καθρέφτη;
Σκεφτόμαστε μόνο την επιτυχία – ας έχουμε κάτι στο χέρι και δεν έχει σημασία
τι ούτε πώς…
Έχει νόημα το αρχαίο θέατρο στο σημείο αυτό;
Η επιστροφή και η αναφορά σε αυτό αποτελούν αναγκαιότητα.
Τι έχει, κατά τη γνώμη σας, να μας μάθει;
Ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που έχουμε να μάθουμε από την αρχαία Ελλάδα
είναι ότι το κάθε αποτέλεσμα έχει ένα τίμημα και πως η πορεία προς αυτό είναι
πιο σημαντική από το ίδιο το αποτέλεσμα.
Πιστεύετε στο πεπρωμένο;
Πιστεύω ότι η συνείδησή μας δημιουργεί το πεπρωμένο μας. Πιστεύω στην ελεύθερη
βούληση.
Παίζετε την Ιοκάστη. Πώς την έχετε «ερμηνεύσει»;
Θέλησα να βγάλω στο προσκήνιο εκείνη την πλευρά της Ιοκάστης που δεν θέλει να
δει την αλήθεια, που προσπαθεί να κουκουλώσει τα πράγματα, να μην εγκαταλείψει
την εξουσία, να προστατεύσει την καθεστηκυΐα τάξη.
Ο Οιδίπους είναι πιο θετικός χαρακτήρας στο έργο σας σε σχέση με την
Ιοκάστη;
Ναι. Η Ιοκάστη, βέβαια, έχει, από την άλλη πλευρά, μιαν αρετή, μια ηθική
ακεραιότητα: δεν διστάζει να αυτοκτονήσει όταν η αλήθεια βγαίνει στο φως.
Τι σκέφτεστε για τις σχέσεις μητέρας-γιου;
Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, εξακολουθούν να πορεύονται με τον τρόπο που μας
μετέφερε ο Σοφοκλής! Εγώ έχω μια κόρη, αλλά, όπως όλες οι παντρεμένες
γυναίκες, ξέρω τις σχέσεις μάνας-γιου πολύ καλά…
Δεν έχετε πάει ποτέ πριν στην Ελλάδα, πώς τη φαντάζεστε;
Σκέφτομαι ότι μοιάζει με τα μέρη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Όταν λέω Ελλάδα
παίρνω μυρωδιά ρίγανης και φυκιού. Χαίρομαι σαν παιδί που θα δω τα μέρη που
έχω τόσες φορές απαγγείλει τ’ όνομά τους: τους Δελφούς, τον Παρνασσό…
