Πολλή υποκρισία, αν δεν πρόκειται για μία ακόμη εκδήλωση ενδοκυβερνητικής

διαμάχης, κρύβει αυτή η περίφημη ιστορία με τις αλλαγές που μελετώνται στο

καθεστώς με το οποίο θα κτίζονται οικοδομές στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου.

Και όχι μόνο: όλη η υπόθεση μοιάζει με σχέδια κάποιων γραφειοκρατών από την

Αθήνα που ελάχιστη σχέση φαίνεται να έχουν με την πραγματικότητα που επικρατεί

στα νησιά και τις συνθήκες ζωής όσων απέμειναν εκεί, ως οι τελευταίοι ακρίτες.

Αποτελεί τουλάχιστον κοροϊδία προς αυτούς τους ανθρώπους όταν η επίσημη

Πολιτεία τους έχει ξεχάσει για ένα σωρό άλλες ανάγκες τους, όταν δεν έχουν ένα

γιατρό, ένα δάσκαλο, όταν περνούν εβδομάδες για να δουν καράβι, όταν δεν έχουν

νερό να πιουν και το ηλεκτρικό υπάρχει μόνο κάποιες ημέρες τον χρόνο, να

έρχεται αυτή η Πολιτεία να τους βάζει πρόσθετα εμπόδια για την παραμονή τους,

όταν τους υποχρεώνει εκείνοι μεν να είναι άψογοι απέναντι στον νόμο, αλλά

χωρίς άλλα δικαιώματα.

Ουδείς λέει πως στα νησιά αυτά πρέπει να κτίζει καθένας όπου και όπως θέλει,

άλλωστε πουθενά δεν ισχύει αυτό. Όμως αν υπήρχε κράτος που σέβεται τον εαυτό

του θα έπρεπε αυτούς τους ανθρώπους να τους επιδοτεί μόνο και μόνο επειδή

επιμένουν να κατοικούν εκεί, επειδή δίνουν ζωή σε μέρη που κινδυνεύουν να

ερημωθούν και να τους παρέχει κάθε διευκόλυνση, ακόμη και πέρα από τα

συνηθισμένα όρια, ώστε να παραμείνουν στα νησιά τους.

Φυσικά και έχουν γίνει κάποιες σοβαρές πολεοδομικές και άλλες αλλοιώσεις στα

νησιά αυτά. Όλα όμως έγιναν με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους, με την ανοχή του

και με την ευκαιριακή πολιτική του, όπως έγινε και σε άλλα παραδοσιακά ή

ιστορικά σημεία της χώρας. Και αν θέλει το κράτος να διασώσει ό,τι απέμεινε,

δεν αρχίζει από τις απαγορεύσεις και από τους υπερφίαλους περιορισμούς που,

λόγω τού μαξιμαλιστικού χαρακτήρα τους, δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Η

προστασία των νησιών αρχίζει από την παροχή κινήτρων και διευκολύνσεων, ώστε

οι εναπομείναντες κάτοικοί τους να έχουν λόγο να παραμείνουν εκεί. Προπάντων

όμως αρχίζει από την ενεργή και ουσιαστική παρουσία του κράτους. Το οποίο

οφείλει να θυμάται τα νησιά, γιατί αποτελούν μέρος της ελληνικής επικράτειας

και όχι για να επιβάλει ανούσιους περιορισμούς…