Θυμάστε εκείνο το θρίλερ που ζήσαμε δυο χρόνια πριν, το βράδυ των εκλογών της

ενάτης Απριλίου του 2000, όταν μας πήρε το ξημέρωμα για να μάθουμε ποιο κόμμα

τις κέρδισε;

Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι το θρίλερ συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Όχι για το ποιος κέρδισε, αυτό ευτυχώς ξεκαθάρισε έγκαιρα, αλλά για το αν η

τότε και σημερινή κυβέρνηση θα κάνει τελικά αυτά που μας είχε υποσχεθεί

προεκλογικά.

Γιατί μπορεί το θρίλερ με το εκλογικό αποτέλεσμα να τελείωσε, αλλά υπάρχει

κανείς που να αμφιβάλλει ότι το θρίλερ με το Ασφαλιστικό βρίσκεται σε πλήρη

εξέλιξη; Δυο χρόνια μετά, οι «έτοιμες» προεκλογικά λύσεις του Ασφαλιστικού

βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την

κατάληξή του. Κι αυτό, παρά το ότι ξεκίνησε ως Ασφαλιστικό για βαθιές τομές

και συνεχίζεται λάιτ και «άσ’ το για αργότερα».

Αμ το άλλο θρίλερ, εκείνο με τις αποκρατικοποιήσεις που θα τόνωναν την

οικονομία και θα δημιουργούσαν ισχυρές και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις,

γνωρίζει κανείς αν πλησιάζει στη λύση του μυστηρίου που κρύβει;

Πιο αγωνιώδες θρίλερ από την προσπάθεια πώλησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας

παρακολούθησε κανείς τον τελευταίο χρόνο;

Όσο για το άλλο θρίλερ, με την περίφημη καθημερινότητα του πολίτη που η

κυβέρνηση μάς είχε υποσχεθεί ότι αποτελεί πρώτη προτεραιότητά της, είδε κανείς

καμία βελτίωση, καμία ελάφρυνση; Είδαμε καλύτερες συγκοινωνίες, μείωση της

γραφειοκρατίας, σταμάτησαν οι ουρές στα ιατρεία του ΙΚΑ ή μήπως δεν είναι

θρίλερ η εξεύρεση κρεβατιού σε κρατικό νοσοκομείο;

Μερικοί θα ισχυριστούν ότι υπάρχουν και θρίλερ που έληξαν, όπως η ένταξη της

χώρας στην ΟΝΕ και η εισαγωγή του ευρώ. Μόνο που δεν είδαμε ακόμη τίποτα από

όσα καλά περιμέναμε να μας έλθουν με το τέλος αυτών των θρίλερ ή μάλλον είδαμε

κάτι αυξήσεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά που είναι όλες δικές μας. Όσο για

τα εξωτερικά θέματα, όπως Κυπριακό, Σκοπιανό, σχέσεις με Τουρκία, ΗΠΑ κ.λπ.,

εδώ το θρίλερ όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά διαρκώς μεγαλώνει και το σασπένς του.

Στα θρίλερ του κινηματογράφου η αγωνία τελειώνει το πολύ στις δύο ώρες. Στα

κυβερνητικά πέρασαν δύο χρόνια και ακόμη κορυφώνεται…